Schoolervaring Astrid

Aan de stijl van de leerkrachten in het algemeen was het in het begin enorm wennen. De leerkracht waar ik bij sta in Bandra valt heel goed mee. Ze geeft echt les, blijft in de klas gedurende de lesuren en is lief voor de kinderen. Telkens wanneer ik iets voorstel of vertel waar ik aan bezig ben zegt ze 'ok'. Ik ben er nog niet uit of dit wil zeggen dat ze goed vindt wat ik doe of ze me gewoon niet begrijpt.

De leerkracht van de klas waar ik bij sta in Colaba is een ander paar mouwen. Ze is zeer vaak niet aanwezig in de klas. Vaak zit ze in haar lokaaltje ernaast en is ze sessie aan het voorbereiden voor de kinderen met autisme die ze individueel begeleid. Ondertussen wachten de kinderen in haar klas tot ze klaar is. Telkens wanneer ik haar zie heeft ze nieuwe werkjes voor me. Die bestaan vooral uit het uitprinten en lamineren van visualisaties in de klas. Ze verzint ook vaak 'excuses' om niet te moeten werken. Zo had ze last van haar spieren door het veranderende weer, heeft ze rugpijn, moet ze voor haar man zorgen, is ze bezig aan een ander project of is ze familie gaan bezoeken. Het komt er dus vaak op neer dat ik alleen voor de klas sta. Wanneer ze wel in de klas aanwezig is, laat ze de kinderen puzzels maken. Er zijn in totaal een twintigtal puzzels en 10 kinderen. De kinderen kennen ze dus allemaal al vanbuiten.

In Bandra sta ik maandag, woensdag en vrijdag in een klas met 8 kinderen tussen de 9 en de 12 jaar oud. De kinderen hebben verschillende beperkingen. De kinderen waar ik mee werk zijn een jongen met ADHD en een meisje met het syndroom van Down en ADHD. In het begin deed ik met hen oefeningen om hun aandacht langer te leren vasthouden. Nu zijn we vooral aan het voorbereiden en herhalen voor de komende examens. Met Adil, de jongen met ADHD, klikte het meteen. Hij krijgt van de leerkracht vaak een pauze om wat stoom af te blazen en dan gaan we een wandelingetje maken, spelen we tikkertje op de speelplaats of laat ik hem een beetje tegen mijn handen boksen.

Vidhi, het meisje,  is nogal een karaktertje. Wanneer ik bijvoorbeeld in het begin van de stage naast haar ging zitten in de klas, stond ze op en ging ergens anders zitten. Ook werkte ze bijvoorbeeld net zo lang tegen tot de leerkracht moest tussen komen, waarna ze in dertig seconden weer braaf op haar plaats zat en mee deed met de les. Wanneer ik dan weer met haar probeerde te werken begon het hele spel opnieuw. Ze nam het materiaal af, stak het in de kast of in haar zakken, ging haar in een hoekje van de klas zetten met haar rug naar mij of liep de klas uit. Een mooi voorbeeld van hoe ze is: Eline, Laurence en ik moesten naar een presentatie in het auditorium en liepen mijn klas voorbij. Vidhi zat buiten en zag ons voorbij komen. Ze ging naar Eline en Laurence, gaf hen een knuffel, keek naar me en liep me voorbij de klas in. Nu naar het einde van de stage toe kent ze me al beter en loopt ze niet meer weg. Kaarten, scharen en puzzelstukken verdwijnen wel nog regelmatig.

In Colaba vind ik vooral Aslam een geweldige aanwinst in de klas. Hij kan niet spreken, maar begrijpt Engels zeer goed en moet steeds lachen om mijn mopjes. Door ja/nee vragen te stellen kan ik goed met hem communiceren. Ook Ketan kan niet spreken of lopen, maar begrijpt alles wat ik zeg. Verder zijn er in de klas twee jongens die kunnen spreken. Dit is meestal wel in Hindi. Deze twee jongens moeten de leerkracht vaak helpen waardoor ze denken dat ze meer mogen dan de andere kinderen in de klas. Dit kan soms eens botsen. Er zitten in de klas vier meisjes. Die zijn zeer rustig en meegaand.
Met deze klas ben ik mee op tweedaagse geweest. Dit zorgt meteen voor een betere band met de kinderen. 

Al bij al is het een kwestie van de kinderen te leren kennen en nieuwe manieren te vinden om te communiceren.