zaterdag 13 april 2013

Eerste Scooterrit


Zoals al eerder vermeld kreeg het scooterritje in Goa een apart blogbericht, het was veel te speciaal om het gewoon eventjes te vermelden. We hebben een scooter gehuurd om naar de zaterdagavondmarkt te gaan een 6tal km verderop. Voordat we er effectief mee konden rijden moesten we het eerst even uittesten. Het was helemaal anders dan in België. Als eerste was het een scootie zonder versnellingen. Vervolgens waar in België de noodstop staat, staat in India de aan en uit knop van de verlichting. Ook is er nog een aparte knop om je lichten sterker of zwakker te zetten. Astrid ws verward door de lichten, maar toch wilde ze een testritje maken. Na eventjes sukkelen ging het al vlotter totdat mensen bleven roepen naar haar: ‘you’re on the wrong side of the road!’. Hierdoor besefte ze pas dat je daar aan de linkerkant moest rijden. Ze stopte en keerde langs de juiste kant van de weg terug. Alleen nog steeds zonder lichten want ze wist niet hoe het werkte. Hierdoor was ze op van de zenuwen wanneer we nog 6km naar de markt moesten rijden. Ze wilde er zo snel mogelijk vanaf zijn.
Terug aangekomen in de guesthouse hebben we hulp gevraagd aan twee fransmannen die toevallig ook in onze guesthouse verbleven. Ze hebben het ons vriendelijk uitgelegd, waarna we konden vertrekken naar de markt. Voordat we effectief vertrokken naar de markt hadden we afgesproken met het koppeltje dat ons meevroeg. Op weg naar daar zijn we te voet gegaan met de scooter aan de hand. Want we hadden benzine nodig. Na een aantal keer vragen om een tankstation kwamen we tot conclusie dat er geen tankstations waren. Het waren winkeltjes die benzine verkochten. Bij een vriendelijk mevrouw hebben we onze brommer halfvol getankt. Het laatste stukje naar het koppeltje heeft Astrid geprobeerd om met Eline en Laurence achterop te rijden. Het was moeilijk, maar het was gelukt.
Aangekomen in het hotel van het koppeltje wilde Astrid zo snel mogelijk vertrekken. Ze was op van de zenuwen en totdat we niet vertrokken, ging het niet verbeteren. Toen we uiteindelijk klaar waren om te vertrekken merkten we op dat we 3 scooters hadden voor 6. Laurence kroop achterop bij Shirley en Astrid reed met Eline achterop verder. Eenmaal vertrokken was alles goed gegaan. De zenuwen waren weg! Astrid stak Laurence en Shirley voorbij omdat ze te traag reden, dus het ging zeer goed. Bij de aankomst op de markt was Astrid opgelucht. Ze was blij dat het voorbij was en trots op haarzelf dat het gelukt is!
Op de markt merkten we dat de anderen veel sneller overal doorliepen dan ons. Dus we hadden afgesproken dat wanneer ze wilden vertrekken ons maar moesten bellen. Een kleine 2uurtjes later werden we al opgebeld door hun. Ze gingen naar huis. In een impulsieve beslissing hebben we gezegd dat we nog gingen blijven. Alleen betekende dit dat we met drie op één scooter terug moesten. Toen wij uiteindelijk aanstalten maakten om terug te keren, merkten we dat er geen verkeer meer was. Het was een rustig terugritje. Het verliep vlot en we zijn na even de weg kwijt te geraken veilig aangekomen. Dit laatste was nog grappig. We kwamen op een kruispunt en we wisten niet meer welke afslag. We probeerden de meest linkse weg, maar we keerden al snel terug toen we niets herkenden. Daarna probeerden we de meest rechtse weg, maar hier kwamen we nog sneller tot de conclusie dat we fout waren. De weg  veranderde al snel in een donker kronkelpad. De laatste optie was de juiste. Toen we aan het discussiëren waren waar we verder moesten afslaan, reden we onze guesthouse voorbij. We waren er veel sneller dan we dachten!

 


Schoolervaring Astrid


Aan de stijl van de leerkrachten in het algemeen was het in het begin enorm wennen. De leerkracht waar ik bij sta in Bandra valt heel goed mee. Ze geeft echt les, blijft in de klas gedurende de lesuren en is lief voor de kinderen. Telkens wanneer ik iets voorstel of vertel waar ik aan bezig ben zegt ze 'ok'. Ik ben er nog niet uit of dit wil zeggen dat ze goed vindt wat ik doe of ze me gewoon niet begrijpt.
De leerkracht van de klas waar ik bij sta in Colaba is een ander paar mouwen. Ze is zeer vaak niet aanwezig in de klas. Vaak zit ze in haar lokaaltje ernaast en is ze sessie aan het voorbereiden voor de kinderen met autisme die ze individueel begeleid. Ondertussen wachten de kinderen in haar klas tot ze klaar is. Telkens wanneer ik haar zie heeft ze nieuwe werkjes voor me. Die bestaan vooral uit het uitprinten en lamineren van visualisaties in de klas. Ze verzint ook vaak 'excuses' om niet te moeten werken. Zo had ze last van haar spieren door het veranderende weer, heeft ze rugpijn, moet ze voor haar man zorgen, is ze bezig aan een ander project of is ze familie gaan bezoeken. Het komt er dus vaak op neer dat ik alleen voor de klas sta. Wanneer ze wel in de klas aanwezig is, laat ze de kinderen puzzels maken. Er zijn in totaal een twintigtal puzzels en 10 kinderen. De kinderen kennen ze dus allemaal al vanbuiten.
In Bandra sta ik maandag, woensdag en vrijdag in een klas met 8 kinderen tussen de 9 en de 12 jaar oud. De kinderen hebben verschillende beperkingen. De kinderen waar ik mee werk zijn een jongen met ADHD en een meisje met het syndroom van Down en ADHD. In het begin deed ik met hen oefeningen om hun aandacht langer te leren vasthouden. Nu zijn we vooral aan het voorbereiden en herhalen voor de komende examens. Met Adil, de jongen met ADHD, klikte het meteen. Hij krijgt van de leerkracht vaak een pauze om wat stoom af te blazen en dan gaan we een wandelingetje maken, spelen we tikkertje op de speelplaats of laat ik hem een beetje tegen mijn handen boksen.
Vidhi, het meisje,  is nogal een karaktertje. Wanneer ik bijvoorbeeld in het begin van de stage naast haar ging zitten in de klas, stond ze op en ging ergens anders zitten. Ook werkte ze bijvoorbeeld net zo lang tegen tot de leerkracht moest tussen komen, waarna ze in dertig seconden weer braaf op haar plaats zat en mee deed met de les. Wanneer ik dan weer met haar probeerde te werken begon het hele spel opnieuw. Ze nam het materiaal af, stak het in de kast of in haar zakken, ging haar in een hoekje van de klas zetten met haar rug naar mij of liep de klas uit. Een mooi voorbeeld van hoe ze is: Eline, Laurence en ik moesten naar een presentatie in het auditorium en liepen mijn klas voorbij. Vidhi zat buiten en zag ons voorbij komen. Ze ging naar Eline en Laurence, gaf hen een knuffel, keek naar me en liep me voorbij de klas in. Nu naar het einde van de stage toe kent ze me al beter en loopt ze niet meer weg. Kaarten, scharen en puzzelstukken verdwijnen wel nog regelmatig.
In Colaba vind ik vooral Aslam een geweldige aanwinst in de klas. Hij kan niet spreken, maar begrijpt Engels zeer goed en moet steeds lachen om mijn mopjes. Door ja/nee vragen te stellen kan ik goed met hem communiceren. Ook Ketan kan niet spreken of lopen, maar begrijpt alles wat ik zeg. Verder zijn er in de klas twee jongens die kunnen spreken. Dit is meestal wel in Hindi. Deze twee jongens moeten de leerkracht vaak helpen waardoor ze denken dat ze meer mogen dan de andere kinderen in de klas. Dit kan soms eens botsen. Er zitten in de klas vier meisjes. Die zijn zeer rustig en meegaand.
Met deze klas ben ik mee op tweedaagse geweest. Dit zorgt meteen voor een betere band met de kinderen. 
Al bij al is het een kwestie van de kinderen te leren kennen en nieuwe manieren te vinden om te communiceren. 

schoolervaring Laurence


Ik heb al heel veel leuke momenten meegemaakt op de werkvloer. Jammer genoeg is onmogelijk om deze allemaal te beschrijven. Het zou eigenlijk wel lukken, maar dan heb ik een heel boek. Ook zijn er wat mindere zaken gebeurd. Ik zal de situaties eruit nemen die ik het belangrijkste vind en het leukst om  over te schrijven.
In Bandra sta ik in een klas van 10 jongeren met een leeftijd tussen 11 en 16jaar. Ik heb de opdracht gekregen om 2 jongeren uit deze klas individueel te begeleiden. Naarmate ik hier langer was, kreeg ik meer kinderen om mee te werken. Nu begeleid ik ze allemaal individueel. Ik zal ze ook niet allemaal bespreken, maar ik kan in het algemeen wel een paar zaken vertellen. Er zijn 2 kinderen zonder fysieke beperking, wat wil zeggen dat alle anderen een rolstoel nodig hebben. En er is maar 1 kind die volledig verbaal kan communiceren. De anderen kunnen klanken en woorden geven, maar niet goed praten.  Ik zal 2 kinderen bespreken, dit zijn degene die ik individueel ondersteun.
Als eerste is er een jongen die me iedere keer opnieuw doet lachen, hij is schitterend. Hij heet Yash en is de enige verbale jongen. Hij heeft een verstandelijke beperking en een licht visuele beperking. Waarom hij me zoveel doet lachen, is moeilijk om uit te leggen, maar ik zal mijn best doen! Hij is zeer impulsief en enthousiast. Bijvoorbeeld de eerste weken dat ik hier was zei hij iedere morgen: ‘hey Laurence, what’s your name?’ waarna ik antwoordde dat hij het al wist omdat hij me zo begroet had. Ook vroeg hij steeds waar ik vandaan kwam en hoe oud ik was. Iedere keer opnieuw zei ik dat hij goed moest denken omdat hij het antwoord wist. Uiteindelijk kon hij steeds opnieuw op het juiste antwoord komen. Hij zingt zeer veel en zeer graag. Uit het niets begint hij een liedje te zingen. Bijvoorbeeld: doremi van the sound of Music, hoofd-schouders-knie-en-teen, blackberry en zoveel indische liedjes. Hij doet altijd met een imitatie van de instrumenten of een probeersel van de dansjes. Ook heeft hij bepaalde bewegingen die echt grappig zijn. Hij is zeer gefocust op netheid, waardoor hij draadjes die loshangen van de kleren vast neemt tussen twee vingertjes en het probeert los te trekken, zeer voorzichtig maar hard genoeg om het eraf te krijgen, een vlekje op zijn bank krabbelt hij ervan, verf aan zijn vingers kan hij niet verdragen dus om de zoveel seconden gaat hij zijn handen gaan wassen.  Hij leert alles door herhaling, waardoor je zoveel moet zeggen tot hij het weet. Hij armworstelt graag, alleen trekt hij je arm plat ipv duwen. Maw hij laat de andere winnen, maar denkt dat hij zelf wint. Ook wanneer je zegt dat hij moet nadenken, doet hij leuke bewegingen. Hij tikt dan met zijn vinger tegen slaap alsof hij echt diep aan het nadenken is. Hierbij herhaalt hij steeds: ‘think, think, think, …’ Er is zoveel meer dat ik over hem kan vertellen, maar het is moeilijk voor jullie om te begrijpen. Daarom zal ik proberen om een filmpje te maken van hem. Alleen al voor een leuke herinnering voor mij, maar ook voor jullie om een beeld van hem te vormen. Als laatste wat leuk is om te vertellen over hem, is dat wanneer wij naar Colaba gaan. Hij de volgende dag nog gelukkiger reageert als hij mij ziet. Wanneer ik er niet ben, vraagt hij constant aan de leerkracht: ‘where’s laurence?’ .
Vervolgens heb je Nachiket. Het is een jongen met autisme en hypersensitiviteit. Hij communiceert niet verbaal, enkel via lichaamstaal. In het begin was het zeer moeilijk om met hem te werken. Hij reageert vaak agressief. Niet enkel naar mij toe, maar ook naar zijn moeder, leerkracht, andere kinderen. Hij trekt aan haar van anderen, bijt op materiaal, gooit met zaken zoals een boek of zelfs een tv, krabbelt anderen (hierdoor heb ik 2 schrammen op mijn hoofd, ze zijn gelukkig bijna weg!) Maar hij kan ook zeer lief zijn. Hij neemt e hand vast en legt hij hoofd erop om aan te tonen dat hij vrienden wil zijn. Hij kan knuffels geven uit het niets. Hij gaat soms naar andere kinderen en komt aan hun gezicht om te tonen dat hij hen als vriend ziet. Het negatieve komt meer en meer naar boven omdat hij zijn structuur verliest. Hij is van in de voormiddag naar school te gaan, verandert naar enkel de namiddag. Niet zo’n goed idee. Maar ik heb een structuurbord voor hem gemaakt, waardoor hij weet wat er van hem verwacht wordt. Dit helpt goed. Alleen houdt er bijna niemand zich aan de structuur. Hij heeft nu ook een beloningssysteem. Er wordt overlegd met de therapeuten om meer gedragstherapie te geven aan hem. De laatste tijd komt hij niet veel doordat het examens zijn. Na een tijdje aanpassen lukt het om het examen van hem af te nemen. Hij is zeer intelligent.
Tenslotte doe ik Bandra zoveel meer dan enkel de kinderen begeleiden. De leerkracht vraagt me steeds opnieuw om bepaalde dingen te knutselen, examen af te nemen in andere klassen, spelletjes spelen met de klassen, toezicht houden in andere klassen, … . Naarmate de stage eindigt, voel ik me hier meer en meer thuis.
In Colaba zit ik in een klas met kinderen van 6-7jaar. Er kunnen er 3 van de 10 Engels spreken. De anderen begrijpen alles, maar kunnen geen Engels praten. Het levert nog grappige situaties op. Ze proberen alles uit te leggen door vanalles en nog wat uit te beelden. Soms begrijp ik snel wat ze bedoelen en andere momenten snap ik er nog minder van. Hier moet ik ook 2 kinderen individueel begeleiden. Alleen zijn die 2 kinderen er zelden wanneer ik er ben. Hierdoor ben ik meer met de andere kinderen bezig. De verantwoordelijke leerkracht loopt ook steeds weg wanneer ze mij ziet. En in de namiddag is ze er nooit. Hierdoor mag ik doen wat ik wil. Ik geef ze knutselopdrachtjes, werkblaadjes die ik terugvind in de kast, … Vanalles en nog wat wat ik met op dat moment kan bedenken. Ik blijf iedere keer tegen de leerkracht zeggen dat ze moet blijven omdat ik geen leerkracht ben. ’s morgens kan ze nu al een uurtje blijven, maar daarna is ze alweer weg. Ze bied steeds haar excuses aan, maar loopt keer op keer weg. Ik ben het ondertussen al gewoon. De leerkracht van de andere klas helpt me wanneer ik iemand nodig heb, dus helemaal alleen ben ik niet.
In Colaba zitten er zeer leuke kindjes. Ze komen bijna allemaal van de sloppenwijken, maar ze blijven steeds optimistisch. Ze lachen de hele dag door, maken grapjes, dansen of doen een beetje zot. Er is een klein meisje die een beetje een groeiachterstand heeft. Haar hoofdje komt tot aan mijn heupen. Wanneer ze achter me staat om me te doen verschieten, is haar gezicht dezelfde hoogte als mijn poep. Ze is zo schattig en lief. Ze komt steeds opnieuw met lange enthousiaste verhalen. Alleen versta ik er niets van. Een ander meisje fluistert steeds in me oren en vertelt me geheimpjes, alleen kan ik ook niet verstaan wat ze zegt. Wanneer ik tegen hen vertel dat ze het moeten vertellen in het engels of toch moeten proberen, herhalen ze het in het Hindi, maar op een zeer traag tempo en met gebaren. Soms kan ik hier iets uit afleiden, maar meestal niet. De meeste jongens in de klas spelen graag tikkertje of doen me verschieten. Ik heb ze geleerd om vliegertjes te maken en ze hebben er ondertussen al zeer veel laten vliegen.
Zo, dit is een deel van mijn schoolervaringen. Ik kan er nog zoveel meer vertellen. Wanneer je meer wilt weten of vragen hebt, mag je ze gerust stellen. Ik zal met plezier alle herinneringen bovenhalen.

schoolervaring Eline


Eindelijk geef ik jullie eens een verslagje over mijn stage. Dat jullie niet allemaal denken "ja Eline die doet daar helemaal niets zeker?!"  Naast genieten van de zon , mumbai, weggaan en winkelen moet ik inderdaad stage lopen! Ik loop dus stage in twee verschillende schooltjes van adapt. Zo heb ik een klas in Bandra en een klas in Colaba. Ik heb al 2 fantastische maanden achter te de rug en wordt dan ook heel moeilijk om al mijn leuke momenten te delen met jullie. 
Maar hier gaan we dan : 
In Bandra sta ik 3 maal in de week. Mijn klasje heeft 7 leerlingen en de meeste kinderen hebben een meervoudige beperking. De kinderen hebben één voor één hun eigen persoonlijkheid maar het zijn echte schatjes. Ik weet nu al zeker dat ik ze zal missen! In badra mag ik een meisje met autisme begeleiden die soms agressief uit de hoek kan komen. Het was zeker niet makkelijk om contact met haar te maken en tot haar wereldje door te dringen. Toch heb ik het gevoel dat we vooruitgang boeken en dat ze steeds meer probeert om te communiceren met de rest van de kinderen uit de klas.
Mijn leerkracht in Bandra loopt graag af en toe eens de klas uit en dit betekent dat ik er dan alleen voor sta. Dit gebeurde ook de eerste week van onze stage. Opeens stond ik helemaal alleen voor een groep kinderen die ik nauwelijks kende en die niet zo goed Engels verstaan. Daar begon te uitdaging en wist ik dat de stage helemaal anders zou verlopen dan in België. In het begin was het dus vooral zoeken hoe ik het best kon communiceren met de kinderen en hoe ik best met hun omging. Ondertussen ken ik alle kinderen al veel beter en kan ik al veel beter inschatten waar hun interesses liggen.  Ik heb al heel grappige momenten meegemaakt. Zo was er een jongen die opeens op zijn hoofd begon te staan en allerlei kunstjes toonde. Ook is er een jongen die heel de tijd ‘car car car’ roept een hele dag lang tot hij het speelgoedautootje krijgt waar hij zo graag mee speelt. Ook bij het knutselen is het grappig als de kinderen mogen verven en de verf meer op hun gezicht en kleren hangt dan op het papier. 
Voor het school moeten we op het einde van de stage ook een bachelorproef maken. Hierbij moeten we acht sessies voorbereiden en op de stageplaats uitvoeren. Ik heb ervoor gekozen om mijn sessies in Bandra te doen aangezien ik hier drie dagen in de week sta. Ik heb ervoor gekozen om rond het thema creativiteit te werken. het thema draait allemaal rond kikkers. We werken rond mijn boek ‘ ten little frogs’ en oefenen hier allerlei vaardigheden mee. Zo heb ik de kinderen leren tellen met kikkervingerpoppetjes en hebben we de verschillende knutselmaterialen , kleuren leren kennen. En het eind resultaat mag een wezen de kinderen hebben samen een groot schilderij gemaakt waar ze terecht fier op mogen zijn!.
In Colaba  is de klas iets groter en zijn ongeveer 12 kinderen . Daar begeleid ik twee meisjes. Het ene meisje heeft ook autisme en heeft vooral problemen met communiceren. Door in overleg te gaan met de leerkracht hebben we samen besloten dat ik een communicatieboek zou maken voor haar. Ondertussen is het boek af en ben ik dit volop aan het aanleren.
Het andere meisje heeft vooral problemen om zich lang te concentreren en heeft veel herhaling nodig. Ik maak vooral veel remediëringsoefeningen met haar.  Colaba is een heel klein schooltje en de klasjes hebben geen muren waardoor je vaak de andere klas naast jou hoort. Momenteel werkt er maar één ventilator in mijn klas waardoor het daar vaak héél warm is. De kinderen daar kunnen minder goed Engels als in Bandra en dit veroorzaakt soms grappige momenten wanneer we elkaar niet goed verstaan. De kinderen besloten dus maar om mij Hindi aan te leren. Ik begon er met volle moed aan tot ik het alfabet zag. Het alfabet was wel 6 pagina’s lang en bestaat uit verschillende klanken en woorden. Het was dus onmogelijk om dit aan te leren. De kinderen leerden mij wel de cijfers van 1 tot 10 en de kleuren. Erna was het mijn beurt om hen de cijfers van 1tot10 in het Nederlands aan te leren. Dit zorgde voor veel hilariteit aangezien ‘tien’ in Hindi 3 is en bij ons dit ja gewoon 10 is.
Volgende maandag gaan mijn laatste twee weken stage in. De kinderen hebben hun laatste dagje school op 24 april en erna hebben de kinderen één maand vakantie. Wel wordt er van ons verwacht dat we hierna de leerkrachten helpen met het opruimen van de klas. Ik zal de kinderen toch wel echt missen en het zal raar doen om afscheid te nemen! In ieder geval het was een heel leerrijke ervaring die ik meteen opnieuw zou doen! J


vrijdag 12 april 2013

Schoolervaring inleiding


De reden waarom we hier zijn, is natuurlijk onze stage. We hebben er nog niet veel over geschreven omdat we wilden afwachten. Het heeft lang geduurd voordat we alle drie gesetteld waren en ons takenpakket kregen. ADAPT is een voorziening die staat voor: Able, Disable, All People Together. Het bestaat uit 4 afdelingen: school voor buitengewoon onderwijs, volwassenwerking, schooltjes in de slums en therapie voor mensen met een beperking. Wij werken in de school voor buitengewoon onderwijs.  De school bestaat uit 2 afdelingen. Het ene: Bandra is in hetzelfde gebouw als onze hostel. Er zijn meer kinderen met een beperking aanwezig dan zonder, ook meer volwassenen lopen hier rond. De kinderen zijn opgedeeld op hun ontwikkelings- en verstandelijk niveau. De leeftijden komen ongeveer overeen, maar niet helemaal. De tweede afdeling is Colaba. Dit is bereikbaar met een busrit van een uur. In het terugkeren doen we er zelfs bijna 2u over door al het verkeer. Ondertussen kunnen we met de schoolbus naar een punt rijden dat veel sneller gaat. Daar zetten ze ons af en moeten we de rikshaw nog eventjes nemen. We sparen iedere keer een dik halfuur uit. In colaba zijn er veel normale kindjes en enkelen met een beperking. Enkel de ouderen spreken goed Engels.
Het gewone schoolleven is hier helemaal anders dan in België. We denken zelfs dat ze het woord ‘structuur’ niet kennen. De leerkrachten hebben allemaal een timetable, maar niemand houdt zich eraan. Wanneer de leerkrachten geen zin in iets hebben, doen ze ofwel iets anders ofwel helemaal niets. De break en lunch wordt vaak veel vroeger gegeven. We kunnen wel niet over het algemeen spreken,want sommige leerkrachten zijn wel gedreven. De meesten niet, waardoor het makkelijk is om daar in het algemeen over te babbelen. Maar weet dat er ook leerkrachten met liefde voor het beroep bestaan in India. De leerkrachten zijn regelmatig aanwezig waardoor er dan een vrijwilliger op de klas komt passen of de leerlingen worden verdeeld over andere klassen.  Schooluitstapjes of picknicken worden bijna van de ene op de andere dag geregeld en de leerkrachten weten soms zelf niet wat van hen die dag verwacht wordt.
In de school kan je een soort hierarchie beschrijven. Aan de basis heb je de anciellery. Dit zijn verzorgers die de kinderen eten geven en naar het toilet brengen, de kinderen vanuit de rolstoel in hun stoel zetten en omgekeerd, kuisen, opruimen, … . Daarboven heb je de administratie die alles bijhouden. Er zijn ook veel vrijwilligers waar Adapt beroep op doet. Zij helpen in de klas met individuele begeleiding of schrijven cursussen over of helpen met huiswerk, … veel taken voor hun. Daarboven de leerkrachten die dus les geven. Zij nemen zelden de kinderen uit hun rolstoel. Ze geven de kinderen wel eten. Daarboven heb je de therapeuten, bv: fysiotherapie, logopedie, psychologe, … . Dit is kort beschreven hoe het allemaal in elkaar zit. Buiten deze mensen heb je nog verschillende andere belangrijke personen zoals een communicatie therapeute, een computerverantwoordelijke, … Adapt heeft volwassenen met een beperking werk waardoor in de administratie er een paar zijn en veel vrijwilligers een beperking hebben.


weetjes 4



1      We hebben gefeest! In de bekendste club van mumbai: royalty. Het was eigenlijk een afterparty van een collegefeestje die tot 22u geduurd heeft. We hadden een lange taxirit omdat we het niet wisten zijn, waardoor we op het eerste feestje een klein halfuurtje binnen waren. Maar achteraf was alles de moeite waard, want het was zalig! Niet aangesproken worden, gewoon dansen en genieten van het moment!
2.       De papa van het liefje van Eline, genaamd Peter Martens, gaat regelmatig op zakenreis naar Mumbai. Hij heeft ons een zalig luxedagje bezorgd. We werden uitgenodigd om een dagje mee te gaan naar zijn hotel. We hebben kunnen genieten van een rustige zondag aan het zwembad met eigen ligstoel, handdoekje, water en zonnecrème van het hotel, een lekkere thee, cappucino en chocomelk (degene die we in België ook drinken), lekker eten (alleen was de mildly spiced pasta arrabiata van Astrid toch enorm spicy), een badje of douche, mojito’s als aperitief, ... We voelden ons op vakantie! Heel veel dank aan Peter!
3.       We hebben Pasen gevierd met Indische vrienden. 2 zussen, 1 broer en een vriendin van hun. Ze zijn supervriendelijk, heel gastvrij. We hebben ze de allereerste keer ontmoet op de homeparty en sindsdien hebben we al enkele keren afgesproken. We hebben een hele namiddag gegeten en zijn dan gaan windowshoppen in een shoppingmall met airconditioning. Dit hadden we echt even nodig!
4.       Kasjhmir in noord India heeft hetzelfde klimaat als België, weed groeit er in het wild en sinds kort zijn er ook stekelvarkens terug te vinden. Ze hebben er een draak ontdekt die nu volop in het lab onderzocht wordt.
5.       We hebben het gevonden hoe we lekkere pizza bestellen. De eerste keer hebben we zelf gebeld en er zat macaroni in de korst en het was super pikant. Nu laten we een Indische bellen de ervoor zorgt dat het gewone pizza’s zijn!
6.       We spelen ‘Schijt je rijk’ niet meer zoveel. Het kakken in het openbaar zijn we zodanig gewoon geworden dat het ons soms niet meer opvalt. Uit de eindstand is gebleken dat Laurence de winnares is door het vakje helemaal in de hoek te kiezen.
7.       We zullen het verkeer in België saai vinden. Hier zie je altijd iets! Vandaag een man zien fietsen met op zijn rekje zeker 20 kartonnen met eieren gewoon vastgebonden met een touw. Daarna een fiets met veel grote zakken bloem of suiker. Niet te geloven dat ze het zo vervoeren
8.       De bomen hakken of zagen ze hier handmatig af. Een zeer grote zware, dikke boomstam heffen ze met mankracht op om in de camion te laden. Er stond zeker 8 man rond de stam.
9.       Astrid heeft een minikrokodil aangeraakt. (ze was maar 4cm lang en zat in een aquarium
10.   We hebben de Hija Ali’s Moskee bezocht. Een mooie moskee in het water waar je naartoe kan via een pier. Vrouwen mochten enkel naar binnen kijken, mannen mogen binnen wandelen.
11.   Tijdens een taxiritje heeft het leger ons tegengehouden. Ze stonden in panne en hadden hulp nodig. Alleen had onze taxichauffeur niet het nodige materiaal om te helpen.
12.   Er is een gigantische brug waar je tol voor moet betalen, zo’n 55roepies (= 80eurocent). Deze loopt over het water tussen Bandra en Parel.  Eventjes geen druk verkeer op de brug. Ook heeft het een zalig windje.
13.   We zijn opnieuw naar een houseparty geweest. Het was een hilarische avond! We hadden op een bepaald moment elk een verkleedstuk. Eline kreeg een piratenhoed en bootste kapitein sparrow na, Laurence kreeg een zwart hoedje en was vanaf dan michael jackson en Astrid kreeg het masker van scream. Door het masker kon Astrid bijna niets zien en kregen we grappige momenten! Na 5minuten lagen we allemaal strijk!
14.   De studenten die ook in onze hostel verblijven zijn allemaal weg tegen de 14de. Tzal hier plots veel stiller en saaier zijn.
15.   We hebben een volledige dag naar presentaties geluisterd van de studenten. Zeer mooi en interessant om zoveel over de verschillende landen en hun organisaties te horen. De toekomstplannen waren ook mooi. Alleen viel het ons op, dat wij de meeste doelstellingen al in België bereikt hebben. Azië zit enorm achter op vlak van hulpverlening, maar er komt gelukkig veel schot in de zaak.
16.   Op de markt proberen ze ons nog steeds op te lichten. Niet tegenstaande dat we bijna iedere week eens passeren en ze ons al echt kennen. Maarja, indiers e!
17.   Laurence zal nog verslaafd raken aan de indische thee, mmmmm lekker!
18.   Astrid kreeg tijdens een avondje stappen naar de markt een huwelijksaanzoek van een indier met een raar oog. Hij kuste haar hand en vroeg of ze getrouwd was. Hij bleef staren. Op weg naar huis kregen we zelfs schrik dat hij ons ging achtervolgen. Gelukkig was dit niet zo!
19.   Laurence is ’s nachts gebeten door een klein plat beestje. Nog nooit gezien. Maar sindsdien vallen alle beestjes meer en meer op. Gelukkig zijn er nog geen kakkerlakken!
20.   Eline is bijna door haar bed gezakt. Het bed bestaat uit een 3cm dunne matras en een dunne plank. De plank was verschoven waardoor het begon te kraken.  Gelukkig waren mega astrid en mega laurence er om haar bedje te vermaken.
21.   De studenten zijn een voor een aan het vertrekken. Het gaat hier stil zijn zonder hun. We gaan ze missen!
22.   Astrid heeft een kakkerlak ontmoet in de klas. Ze heeft er een stok naar gegooid, hierdoor lag hij op zijn rug wat te spartelen. Daarna heeft ze de vuilbak er omgekeerd opgezet en zo naar buiten geschoven. Daar was het afscheid nemen van de kakkerlak.
23.   Er was op een middag een duif neergevallen op het balkon op haar rug. Astrid heeft hem gevangen met een handdoek en gegeven aan de oudste zoon van Lena. Hij heeft hem dan losgelaten. Enkele dagen later vinden we de duif dood terug. Daag duifje!
24.   Als je de kuisploeg wegstuurt, komen ze niet meer terug. Oeps!
25.   Laurence heeft al 7 onderbroeken verloren. Eerst dacht ze dat het haar schuld was, dat ze ze verloor in de douche of ergens liet vallen. Maar 7 is echt heel toevallig. Volgens een studente hier gebruiken de mannen onderbroeken voor vuile zaken. Dus als we ze terugvinden, zal laurence ze niet meer gebruiken.
26.   Astrid was in paniek toen ze ook een onderbroek verloren had. Alleen heeft ze hem de dag zelf teruggevonden. Nu hebben we besloten dat we alles in een waszak steken en de kasten sluiten als we weggaan.
27.   We hebben een aftelkalender gemaakt met enkele belangrijke gebeurtenissen. Bijvoorbeeld: Jonathan (de broer van Eline) komt ons vanaf de 23 vergezellen in India, Nicolas (het liefje van Astrid) heeft een deelexamen op de 23ste april  (Iedereen duimen dus!) en op 25 april is de mama van Laurence jarig (iedereen een verjaardagsliedje zingen!)
28.   De muggennetten worden vuiler en minder beschermend. Vooral die van Laurence, want er zit een groot gat in! Als we ’s nachts met een bepaald lichaamsdeel, zoals een arm of knie of hand, tegen het net liggen, staan er de volgende dag op dat ene plekje minstens 4 muggenbeten.
29.   Tijdens een taxiritje hebben we moeten tanken. We moesten uitstappen. Alleen juist die dag hebben Astrid en Eline een kort shortje aangetrokken, waardoor de ongemakkelijkheid met de minuut steeg. We werden  nog meer dan anders aangestaard.
30.   Toen we wachten aan het rood licht, kwam er een jongentje bedelen. Hij was echt schattig. Hij vroeg steeds om 100 roepies. Wij hebben niets gegeven, want als je eenmaal begint komen er plots veel andere kinderen langs. Astrid trok haar wenkbrauwen naar hem op en hij deed het na. Hij kreeg op die manier van die grote puppyoogjes en begon er ook mee te lachen. Een leuk momentje.
31.   Er is hier een bedelbedrijf waarbij ze ledematen van mensen en kinderen express beschadigen of amputeren. Op die manier krijgen ze sneller geld van mensen. Vuil en erg om te zien.
32.   De elektronica overleefd hier niet goed. Het begint allemaal last te krijgen van de warmte en de stof kruipt overal tussen.