woensdag 13 maart 2013

het eerste indische feestje...


Onze allereerste indische homeparty. In een woord: onvergetelijk. Alleen heeft het nog een aanzet nodig:
De indiers vieren hier alle feestdagen dat je maar kan bedenken. Vrijdag was het internationale womensday dus Adapt (onze voorziening) had een show opgericht voor en door vrouwen met en zonder beperking. Zoals iedere indische show: vele gebabbel, gezang, dansjes en een beetje langdradig. Het was wel aan het strand, dus het uitzicht op de zonsondergang was zeer mooi. Alle studenten hadden zich omgekleed in hun traditionele kleden. Zeer mooi sari’s en elegante kleedjes. Wanneer wij onze deur uitstapten om te vertrekken keken ze ons verbaasd aan omdat we een jeans of gekleurde broek aanhadden. Ze konden niet geloven wat in België er geen traditionele kleren bestaan en zal zeker niet dat we dat zouden meenemen. We hebben het echt veel moeten uitleggen, maar we hebben de indruk dat ze het nog steeds niet begrijpen.

Toen we uiteindelijk blij waren dat het gedaan was, kwam het verzoek op een feestje. De logopediste van Adapt nodigde ons uit voor een afterparty. Ze zei al direct dat het met wijn en bier was, dus we waren zeker van de partij. Enkele minuten later kwam de groep studenten naar ons en zeiden dat ze ook uitgenodigd waren. Dat waren dus al 23 mensen die uitgenodigd zijn. Voor de spontane uitnodiging, stond het al vast dat de therapeuten, dansers, directrice en nog enkelen zouden gaan. Dit waren er ongeveer 10. Dus met andere woorden: een grote 30man op een homeparty. Op weg naar daar zaten wij in de auto van de logopediste (jaja, met een privéchauffeur) en nog enkele studenten. Stiekem werd er gefluisterd dat ze stinkend rijk was. Ze belde haar staff op om te zeggen dat ze om meer bier en wijn moesten. Dusja, de bevestiging kwam al snel. Normaal gingen de therapeuten mee met de auto van de logopediste, maar ze konden dan niet meer. Ze waren ook te koppig om bij de andere studenten in de schoolbus te zitten. Ze zijn te voet gegaan. De logopediste zei dat we ons geen zorgen moesten maken, ze waren ‘mumbaigirls’ dus ze weten hoe en wat. (hou dit stukje in je achterhoofd als je verder leest)

Eenmaal aangekomen in het appartement, moesten we even bekomen. We stonden daar verbaasd. Het was daar superproper! En supermooi ingericht, wel op zijn indisch, maar echt een chique huis. Een toilet met toiletpapier, 2 grote slaapkamers, 2 badkamers, ene flatscreen tv en een mooi keukentje. We moesten wel stoelen bijeen schrapen om voor iedereen een zitplaats te zoeken. Wij hebben ons al snel op de grond gezet wegens plaatsgebrek. In het begin voelde het hele feestje wat onwennig aan. Totdat de gastvrouw vroeg aan ieder aanwezig land een liedje te zingen om zo in de sfeer te komen. Al snel was het een zeer losse sfeer. We begrepen niets van hun gezang, maar werden er toch vrolijk van. Ze deden zelf dansjes erbij. Zeer sierlijk! Dan was het onze beurt. Wegens gebrek aan inspiratie en gebrek aan zangtalenten hebben we een kort Nederlands liedje gezongen: de wereld is een toverbal.  Ze keken ons aan van wat zeggen die nu, maar klapten allemaal zeer enthousiast mee. Het eten kwam toe en we ervaarden nog eens het pikante indisch eten, amai, gelukkig was er ook water aanwezig om door te spoelen. De alcohol vloog ook vlotjes naar binnen, want na een halfuurtje zag iedereen er tipsy uit. Wij voelden nog helemaal niets, dus dronken op ons gemakje verder. Voor dat we het goed beseften was het feestje aan de gang.

De tafels en stoelen werden een voor een aan de kant geschoven. De muziek stond luider en luider. De mensen begonnen meer en meer de dansen. Het was echt zalig om te zien. We konden ons ook eens goed uitleven. Veel gelachen en gedanst. De schoenen vlogen aan de kant, de kleedjes kropen meer naar boven, de therapeuten waren goed aan het doorgieten en de gastvrouw haar oogjes werden roder en roder. Op een bepaald moment was iedereen echt aan het feesten en onnozel aan het doen en we keken even naar de gastvrouw. Ze had haar hoofd tussen haar handen en keek met een zeer bezorgd gezicht. Haar gedachten kon je echt aflezen: wat heb ik toch gedaan? 30 man! :o Maar al snel was ze aan het meedansen, dus geen probleem meer! Doorheen de hele avond vroeg ze af en toe aan ons: je bent toch niet dronken he? Gaat het nog met jullie? Wij natuurlijk heel de tijd afweren dat ze er niet moest mee inzitten, want we voelden ons nog helemaal nuchter.

Op een bepaald moment (rond 23u, 1u30 nadat we de drank in ons handen gekregen hadden) moest Laurence naar het toilet. Onderweg naar daar zag ze de slaapkamerdeur op een kiertje staan en alle therapeuten zaten er op het bed, te lachen, tateren en schreeuwen. Ze keek nog eens goed, maar zag dat er iemand neerlag. Dus ze stapte binnen om te kijken of alles in orde was. Maar dat was niet zo. Een van de therapeuten was helemaal van de kaart. Ze lag daar en reageerde niet. Ze sloegen op haar gezicht, smeten met water, niets hielp. Een van haar vriendinnen trok haar een beetje naar achteren waardoor ze omgekeerd met haar hoofd van het bed lag. Geen goed idee, Laurence gaf hun raad om haar hoofd op te heffen of terug te leggen. Gelukkig deden ze dit ook. Even later kwam Eline ook binnen. Ondertussen is de zatlap zeer elegant gaan liggen. Het was alsof ze Jezus was, haar armen helemaal wijd en haar benen mooi over elkaar. We merkten op dat ze wat rare gezichten trok dus legden haar hoofd boven een vuilbak. En maar goed ook want nog geen een seconde later was het er allemaal uit. Het was enkel rode wijn die eruit kwam. Vuil en vies. Maar dat gebeurd ook he.

Veel spectaculairs is er nadien niet gebeurd. Veel gebabbel en getater. Zoals dat de therapeute die ko lag een vader heeft die superstreng is en dat ze zo echt niet mag binnenkomen in huis. Dat ze zoiets beter voor haar huwelijk ontdekt dan na. Dat een superknappe man haar naar huis mag brengen, jammer dat er maar 3 mannen aanwezig waren op het feestje en dat het zeker geen knappe waren. Vreemde dronken vrouwen gesprekken dus. Al snel moesten we naar huis omdat onze avondklok bijna om was. De andere therapeuten stonden erop dat wij Belgian girls moesten blijven omdat we wisten hoe we met zo’n dronken gevallen moesten omgaan. Nuja, dat ging natuurlijk niet. Dus vertrokken we. Einde van het feestje.

Wat bleek achteraf is dat de directrice wijn letterlijk naar binnen goot bij de comatherapeute. Wat een goede baas is me dat! Oja, mumbaigirls zijn het dan ;) !

Geen opmerkingen:

Een reactie posten