zaterdag 23 maart 2013

Eerste treinrit



We moesten voor de allereerste keer de trein nemen om naar Mahalaxmi te gaan. Gelukkig kwam een van ons op het idee om wat uitleg te vragen aan Lena hoe het treinen hier in elkaar zat. Ze had ons verteld welk spoor we moesten nemen. Ook dat er een verschillende compartimenten zijn. Je hebt eerste en tweede klasse, maar ook in iedere klasse een mannen, vrouwen, gehandicapten en gemengd deel. Hierop waren we voorbereid. Eenmaal aangekomen in het station moesten we op zoek gaan naar de loketten. We vonden het niet onmiddellijk en vroegen uitleg aan een toevallig voorbijgangster. Ze toonde ons met veel plezier de loketten. Het was buiten het station net naast een open pleintje. We stonden mooi aan te schuiven in de rij en enkele mensen waren ons aan het voorbijsteken. Wij hadden het natuurlijk niet onmiddellijk door totdat een oude vrouw ons bijna omver duwde. Wakker worden en doorschuiven was de boodschap. We moesten naar spoor 3. Er was zeer veel volk in het station dus vonden we het niet direct. Uiteindelijk zijn we er geraakt en stonden bij de andere vrouwen te wachten op de trein. Op ieder spoort staat er aangeduid waar het vrouwendeel, het mannendeel en de gehandicapten kunnen instappen. Natuurlijk stopte de trein niet correct en stonden we in het deel van de gehandicapten. We wilden nog uitstappen en ergens anders instappen, maar de trein reed weg. Hij heeft nog geen 2 minuten stilgestaan. De deuren en ramen waren allemaal open dus er was een lekker windje. Veel mensen staken hun hoofd door de deur of het raam. Wanneer we een stop gepasseerd waren, wou Laurence het ook eens uittesten. Een zalig gevoel! De wind in je gezicht, met je been uit de trein hangen, … Moeten we eens in België proberen ook! Er waren ook verkopers op de trein. Jonge jongens die schoolspullen verkochten, vrouwen die bloemen verkochten, … Zelfs twee travestieten die kwamen smeken om geld. Wonderbaarlijk hebben ze ook geld gekregen. De ene was zeer groot met nog een zware baard in de keel en de andere was klein en mager.
In het terugkeren was de trein wat drukker bevolkt. We zaten wel bij de vrouwen, maar konden bijna nergens staan. Wanneer er een stop was, duwden de mensen elkaar er bijna uit en werden anderen bijna geplet om  erop te geraken. Zoals eerder vermeld bleef de trein niet lang wachten. Het gebeurde zelfs op sommige haltes wanneer de trein begon verder te rijden, dat vrouwen hingen aan de handvaten tot de menigte nog wat dichter bij elkaar kroop zodat ze erbij konden. Het was nu veel warmer en drukker dus konden we helaas niet meet uit de trein hangen.
Aangekomen in het station wilde we de riksja pakken om terug te keren. We namen de eerste beste riksja die zijn machinetje wilde aanzetten. We vertrokken en merkten dat er een hele rij mensen stonden te wachten om een riksja te nemen. Het blank zijn was eens in ons voordeel. We konden niet weten dat er zo’n lange rij was. We zijn daarna naar de McDonalds gereden om een lekkere maaltijd en een verfrissende McFlurry oreo! Een mooie en lekkere afsluiter van de dag.

Mahalasmi Dhobi Ghat en Victoria Garden



Op een dag beslisten we om bepaalde bezienswaardigheden in Mumbai te ontdekken. We namen de trein richting Mahalaxmi waar we Dhobi Ghat en de Victoria Garden gingen bezoeken. Nog maar net uit de trein gestapt, zag je Dhobi Ghat. Dhobi Ghat is de oudste wasserij in Mumbai. Het is moeilijk uit te leggen hoe het er te werk gaat, de foto’s zeggen veel meer dan de woorden de we hier gaan opschrijven, maar we zullen proberen. Er waren lange rijen met wasbakken waar mannen de was in deden. Het was al redelijk vuil water, maar ze gebruikten borstels en veel zeep om alles proper te maken. Na de wasbakken stonden er hutjes waar ze streken, naaiden, plooiden, … De was werd gesorteerd per kleur of per firma. Het waren wasdraden met veel dezelfde kleren bijeen. Op een gebouw dat wat hoger uitstak dan de anderen zaten 3 megafonen. Een mannenstem kwam eruit en zong liedjes of was iets aan het zeggen. Geen idee eigenlijk want wij spreken geen Hindi. In de wasbakken waren de werkmensen zich ook aan het wassen. Laurence heeft zelfs iemand zijn baard zien scheren. Veel meer was er niet te zien, gewoon heel veel was in duizend en een kleuren bij elkaar.
Vervolgens gingen we te voet naar Victoria garden. Op het plannetje uit de Lonely Planet leek het niet zo veraf. Helaas pindakaas waren we blijkbaar al in de verkeerde richting beginnen wandelen. Er was een groot rondpunt met zeker 7 afslagen. We hebben de verkeerde genomen. Toen we het doorhadden vroegen we aan voorbijgangers de weg. Laurence had een koppeltje met 2 kinderen aangesproken omdat die vertrouwbaar leken. Je weet hier nooit met mannen. We hadden onze vraag nog niet gesteld en er stond al zeker 10man rond ons te vragen wat er is en hoe ze konden helpen. Eline en Astrid namen al snel wat afstand, maar Laurence bleef bij de meneer staan omdat hij bezig was met een hele uitleg. Ook straatkinderen begonnen naar ons te zwaaien en te lachen. Een oudere vrouw begon zelfs haar zoon voor te stellen aan Astrid. Ze was aan het brabbelen in het Hindi en bleef naar hem wezen. Toen begon hij zelfs te babbelen, maarja ze verstond er niets van. Laurence probeerde ons boekje terug te nemen zodat we verder konden gaan en gewoon een taxi nemen, maar de mannen bleven ons uitleg geven. We verstonden er niets van. Uiteindelijk zijn we er weggeraakt met veel gelach en gezwaai. Toch zeer hulpvol en iet wat opdringerig die Indiërs!
Toen namen we de eerste beste taxi om naar Victoria Garden te gaan. We dachten dat het een groot park was met bankjes, graspleinen, … Maar niets is zoals we denken. Het bleek een zoo te zijn. De zoo was wel in verbouwing dus waren niet alle dieren aanwezig. We zagen olifanten, slangen, nijlpaarden, herten, krokodillen, neushoorns, aapjes, … Zo’n dieren dat je bij ons ook ziet. Wel zeer mooie vogels met alle kleuren van de regenboog. De vogels zaten bijna allemaal samen in een heel grote kooi. Alles door elkaar.  Ook eekhoorntjes die van kooi tot kooi liepen, ratten vanonder de huisjes, … Wat ons wel opviel is dat er heel veel vuilbakken aanwezig waren, alleen hadden ze geen bak aan de vuilbak hangen. Ze doen dan eens poging voor afval te verzamelen, jammer. We hadden er een grappige, leuke, vrolijke dag opzitten en gingen alweer terug naar de hostel.



Goa



Na lang wachten en enkele keren de reis af te zeggen, is Goa uiteindelijk doorgegaan! We zijn met ons drietjes de vrijdagavond vertrokken voor een 12u durende busrit.
Om 19u30 hadden we onze bus. Aan de bushalte hebben we een koppel leren kennen die toevallig dezelfde bus nam naar Goa. Toen de bus toekwam om 19u45 waren zeer enthousiast. Het was een slaapbus met grote matrassen in verdiepingen waar je kan slapen, maar ook rechtzitten. Wat wel vreemd was, was dat de nummering van op onze kaartjes niet klopte. Dus we vroegen het aan de chauffeur en blijkbaar zaten we in de verkeerde bus. Gelukkig was hij nog niet vertrokken dus konden we er snel terug uit. Het koppeltje was ons aan het uitlachen dat we het niet onmiddellijk doorhadden dat het de verkeerde bus was. Maarja, wij denken dan: het is India, niets is hier zoals je denkt!
Eenmaal we in de juiste bus hadden plaatsgenomen om 20u, begon de lange rit. Het was een hobbelige rit op kapotte, oude, kronkelende, steentjes en aardewegen. Het ging vaak naar omhoog en omlaag waardoor de misselijkheid al snel opkwam. Er heeft niemand in het doorgaan moeten overgeven. We konden allemaal bij elkaar zitten. Eline en Astrid zaten aan de ene kant van het gangpad en Laurence aan de andere kant met een vriendelijke vrouw naast haar. Het was een jonge Indische die haar eten aanbood. Ze nam het uit vriendelijkheid aan, maar haar mond bleef voor even branden. Zelfs van een hapje chips uit zakje begon ze al te hoesten. Tijdens de eerste drie uren speelde een bollywoodfilm af. Veel gedans, overgeacteert, onverstaanbaar Hindi. Wel  grappig om gewoon naar te kijken terwijl je helemaal niet mee bent waarover het gaat. Tijdens de busstops bleven Eline en Astrid slapen, omdat de bus dan eens stilstond. Laurence nam iedere keer een kijkje in het rond en deed een plasje. We waren op het platteland dus de stank was al heel wat verminderd. Alleen de toiletten waren minder. Het waren gaten in de grond met een vuile vloer en een afschuwelijke geur. Gelukkig duurt een plasje nog geen 5minuten of ze was van de stank flauwgevallen.
Om 8u in de ochtend waren we aangekomen in Goa. Wij konden pas in onze guesthouse inchecken om 17u dus het koppeltje nodigde ons uit om mee te gaan naar hun resort. We vertrokken in een kleine taxi met 3 op de achterbank, een vanvoor en Laurence op de schoot van Astrid. Dit was echt onhandig dus zette ze haar op de grond tussen de voor en achterbank. Het was beter, alleen kon ze niets zien van de omgeving. Toen we naar het resort reden kregen we het gevoel dat we op vakantie waren. In de bergen, overal palmbomen, wijde open oppervlakten, de zee aan de andere kant. We hadden een voorgevoel dat we van dit weekendje gingen genieten. In het Ajuna beachresort waar het koppeltje verbleef was er een mooi zwembad, het was er rustig,niet teveel kamertjes, een kleine restaurantje, niet ver van de zee … de conclusie was: als we ooit nog eens naar goa gaan, is het daar! In de resort kregen we een pintje aangeboden. Op een nuchtere maag smaakte het niet echt, maar het feit dat het fris uit de frigo kwam, deed al veel meer. Nog een kort babbeltje deden we onze bikini aan en vertrokken we naar het strand. Het strand was blijkbaar nog even stappen dus huurde het koppeltje een scooter. In 2 shiften reden we naar het strand. We zaten met 3 op de scooter. De wind in onze haren, de palmbomen langs de weg= een zalig gevoel!
Toen we nog maar aan het strand aankwamen deden we onze kleren uit en liepen in de zee. Het was absoluut geen zee zoals in België. Het was een lauwe zee met rotsen in het water en grote golven. We kregen er geen koud van dus bleven een tijdje rondspelen. We voelden ons als kindjes die voor de allereerste keer in de zee gingen. Na een tijdje ging het koppeltje vertrekken want het waren geen strandmensen. Dus we pakten onze bagage en zochten een ligstoel uit. Het strandcafe de ‘Hippies’ had ligstoelen, leuke muziek en een aangename sfeer. We gingen mooi vragen aan de eigenaar hoeveel we moesten betalen voor de stoelen. Blijkbaar was het gratis zolang je daar maar een drankje besteld. Ideaal! Na een uurtje te zonnen en af en toe een duikje te nemen, bestelden we een cocktail. We voelden ons als goden in India. Natuurlijk begonnen we een hongertje te krijgen dus gingen we iets in eten in de Hippies. De menu zag er verrukkelijk uit: Pasta, scampis, slatjes, frietjes, … Laurence bestelde pasta pesto en Astrid scampis in botersaus. Eline had teveel boterhammen gegeten, waardoor haar honger nog even wegbleef. Na een halfuur kwam de ober met een bord waar pasta met kaassaus en olijven in lag. Hij gaf dat aan Laurence. Blijkbaar was er geen pasta pesto meer, dus hebben ze maar dat gemaakt. 5min nadat het eerste bord er was, werd Astrid ongeduldig van de honger en vroeg ze om haar eten. Na 10min kwam de ober af om te zeggen dat ze het niet meer hadden. Ze bestelde dan hetzelfde van Laurence in de hoop dat ze het snel zou krijgen. Alleen moest ze opnieuw een halfuur wachten tot het er was. Maar al bij al was het zeer lekker en heeft het ons echt gesmaakt!
Na de lunch namen we onze rugzakken en gingen we naar de Spice plantation. Dit is de enigste plaats die voor ons in de buurt was om op een olifant te rijden! Het was een rit van een uurtje. Eenmaal aangekomen moesten we kiezen tussen een olifantenritje of een olifantenwas. We kozen voor de olifantenwas. Het was warm genoeg buiten dus het zou zeker deugd doen. Dus na de betaling en met ons ticketje in de hand konden we op een olifant rijden! Astrid ging als eerste en genoot van ieder moment. Ze begon de olifant te aaien omdat ze het wel zielig vond. De olifant spoot met zijn slurf keer voor keer liters water in haar gezicht. Na heel wat water was het de buurt van Eline. Zij kreeg de glimlach niet van haar gezicht. Ze was zeer enthousiast. Ze aaide de olifant ook en zelfs wanneer ze het water in haar gezicht kreeg bleef ze lachen. Daardoor heeft ze heel wat water ingeslikt. Als laatste was Laurence aan de beurt. Ze genoot ook. Naar het einde toe wou ze de olifant een knuffel geven. Wanneer ze neerlag op zijn rug kreeg ze natuurlijk weer een hele strook water op haar. Geen droog plekje meer te zien. Tijdens de olifantenwas vroeg de ticketcontroleur steeds ons ticketje. Eline was ervan overtuigd dat ze het al had afgegeven aan een meneer met een wit t-shirt. Maar natuurlijk was die meneer verdwenen. We sloegen even in paniek. Wanneer we ons gerief pakten om te vertrekken viel het ticketje vantussen de kleren. Gelukkig! We wilden nog een laatste foto van ons drietjes met de olifant. De mensen voor ons hebben er superveel genomen. Wij stonden er nog geen 1 seconde en de verzorgen fluisterde ons in het oor: 100roepies voor één foto. Zot! Met veel geluk had de vrijwillige die onze foto’s ging nemen al een getrokken en we liepen weg. Sommige mensen zijn toch ongelooflijk.
Op onze weg van de Spice Plantation naar ons geusthouse hebben we met de taxichauffeur sight-seeing gedaan. Geen paniek, hij heeft ons niet belazerd, de prijs stond al vast. We hebben mooie oude kerken gezien, ruines van een oude moskee die is gebombardeerd door de Britten en mooie bergen, velden, …. Toen we werden afgezet in onze guesthouse waren we blij dat we eens afhankelijk waren. Ons niet verantwoorden tegenover de mensen in de hostel, geen vaste tijdstippen te volgen. We mochten doen wat we wilden. We kregen een kamer met een tweepersoonsbed waar me met 3 in mochten slapen. Geen probleem voor ons, het was maar voor één nachtje. We vroegen om een extra handdoek en kussen en ze zou die even later brengen. We zaten nog niet lang in ons kamertje en de elektriciteit viel uit. Even een gezellig donker momentje. Niet veel later kregen we een uitnodiging van Shirly (het  meisje van het koppeltje)om mee te gaan naar de zaterdagavondmarkt in Arpora. We namen de uitnodiging aan. Hierdoor moesten we een scooter huren om er te geraken. Het was 7km verderop en ze zagen het niet zitten om 2x te rijden. Wat maar normaal is. De eerste ervaring met scooter en de andere scooterritjes verdienen een eigen blogbericht. Dus hierover zullen we niet uitwijken. Maar wat wel te vermelden is, is dat toen Astrid een testritje ging maken, de elektriciteit weer is uitgevallen toen Eline net in de douche zat. Op zich geen probleem mee, tot we beseften toen we naar buiten wilden gaan, ze de hendel van de deur had toegedaan. We zaten vast in de donkerte zonder een licht. Was wel even spannend. Gelukkig kwam ze niet veel later terug naar binnen. We hadden onze extra handdoek en kussen nog steeds niet dus gingen we het terug vragen. Ze ging het brengen in de avond.
Nadat we ons klaargemaakt hadden, konden we naar de markt vertrekken. We kwamen daar toe en we werden overrompeld door alles wat we zagen en hoorden. Parkings vol met scooters. Heel veel kraampjes, overal lichtjes, muziek van livebands en overal blanken. Het was super gezellig en we hebben mooie koopjes gedaan. Veel kraampjes met bekend eten zoals heerlijke Belgische wafels met aardbeien, banaan en chocoladesaus. Hmmmmmm! Tot 1u30 hebben we er rondgewandeld. Het was er veilig om als 3 meisjes in het donker naar huis te gaan, dus we moesten er eens van profiteren! Veilig thuisgekomen heeft Astrid een kussen van de buitensofa genomen en daarop geslapen.
De volgende ochtend nog steeds met 2 handdoeken zijn we uit ons bed gestapt meteen onze bikini aangedaan en klaar om op het strand de liggen voor de rest van de dag. Toen we de balie passeerden, werden we aangesproken door de gastvrouw. Blijkbaar moesten we uitchecken voor 11u anders rekende ze nog een halve dag aan. Het was 10u45 dus hebben we in sneltempo ons gerief gepakt. We kregen de kans om onze bagage daar nog voor een tijdje op te bergen. Gelukkig, anders moesten we het in de hitte overal meesleuren.
Toen we ons plaatsje terug innamen aan het cafe de Hippies, was alles in orde. Genoten van het zonnetje, het zwemmen in de zee. Het even niet blank zijn in India, tot een Indische meneer rond ons zat te dwalen. Even verderop stonden zijn vrienden van hen en ons foto’s te nemen. Hij begon nadat we boos kijken een babbeltje te doen. We negeerden hem, want we vonden het ongepast. We staan al niet graag in onze bikini op foto’s, en al zeker niet op foto’s van vreemde Indiers.  Na een tijdje begonnen we weer een hongertje te krijgen. Astrid had nog steeds evenveel zin in de scampi’s in looksaus, dus vroegen we vooraf of ze er wel hadden. Ze hadden er dus namen Laurence en zij dit bordje. Eline bestelde een Russische salade. Na een halfuurtje kregen Astrid en Laurence hun bestelling, maar dat van Eline kwam niet. Na nog 10min wachten vroeg ze er nog eens om en ze gingen het brengen. De scampi’s in botersaus waren al opgegeten, want het rook en was ook veel te lekker om het te laten afkoelen. Toen Eline haar salade kreeg was ze wat teleurgesteld. Het was een kleine portie. Tijdens het eten liet ze een vork vallen in het zand, maar gelukkig had ze nog een gekregen. Toen ze de vork wilde oprapen en op het tafeltje leggen, stootte ze per ongeluk haar andere vork in het zand. Daar ging haar bestek. Het was dan maar met de handen eten. Dit zijn we al wat gewoon, dus het was geen probleem.
Rond 4u kregen we te warm en kon de zee ons niet meer afkoelen. Tijd om te vertrekken. In de guesthouse kregen we de kans om nog een douche te nemen in een afgelegen badkamertje.  Deze keer kregen we wel 3 handdoeken die we voor even mochten gebruiken. Astrid ging als eerste in de douche. Plotseling hoorden Eline en Laurence gegil. Astrid was haar aan het afdrogen en voelde een beet op haar bil, daarna een op haar rug, een op haar schouder, enkel, knie, nek, overal. Ze keek goed zag dat het kleine rode mieren waren. Ze riep ‘aah, kom naar binnen, haal het van mijn rug’ en deed de deur van de douche open. Laurence kwam naar binnen, maar zag de mieren niet. Astrid toonde een mier op haar bil, waarna Laurence zei: ‘Kruip dan gewoon terug onder de douche!’. ‘Ahja oke’ zei Astrid. Waarna Astrid zich veilig en wel heeft kunnen afdrogen met haar eigen handdoek, keek Eline eens naar de andere handdoeken. De anderen zaten ook vol rode mieren. Vandaar dat het zolang duurde dat we een 3de handdoek kregen. Na het incidentje hebben we een taxi besteld en gingen we naar de busstop om de bus terug naar huis te nemen.
We waren veel te vroeg en hadden nog 2u de tijd voor de bus kwam. We zaten in het midden van het plein wat uno te spelen, we hebben een ijsje gegeten, boodschapjes gedaan voor Lena, … . De busrit zou weer 12 uren in beslag nemen, dus gingen we ook een hapje eten. Op reclameborden stond er een spaghettischotel, dus gingen we ervan profiteren! Helaas was het gewoon om mensen te lokken want ze hadden enkel Indisch eten. Dus namen we noodles, omelet, naan, … Het gebruikelijke dat we  kenden. We namen hout vast en hoopten dat het eten ons niet ging misvallen op de bus. Na het etentje moesten we nog 30min wachten. Zoals gebruikelijk kwam de bus alweer een halfuurtje te laat. Tijdens onze wachttijd hadden we te maken met stinkende geuren, bedelende kinderen en volwassenen, gapende Indische mannen, blanken die aan ons uitleg vroegen, … De busrit terug ging niet zo vlot als in het doorgaan. Als eerste zaten we niet alle drie bij elkaar,  Eline en Laurence zaten vanachter en Astrid moest naast een vreemde man zitten. Op zich was het geen probleem, want haar plan was om de hele tijd te slapen. Astrid begon echter na 2u last te krijgen van haar maag, ze was echt slecht. Uiteindelijk na 10u heeft ze overgegeven en ze voelde zich al een stuk beter. Laurence heeft als een blok geslapen in de bus. Enkel de stops meegemaakt om een plasje te doen. Eline had een slechte avond en heeft bijna geen oog dicht gedaan. Er was een politiecontrole. De bus stopte en Eline zag een klein bouwvallig met 3oude meneertjes op hun stoel. Een van de drie was zelfs in zijn neus aan het peuteren. Er kwam een vierde man binnen in de bus met een zaklamp. Iedereen moest zijn valies uithalen en opendoen. De politieman was op zoek naar drankflessen. Een rare vent die de hele tijd Eline aan het aanstaren was, vroeg of we flessen bij hadden. Natuurlijk hadden wij niets bij, maar hij had wel flessen onder zijn stoel verstopt. Hij was niet gesnapt. Andere passagiers die wel flessen bij zich hadden, moesten de bus verlaten en een document ondertekenen. Daarna mochten ze terug op de bus. Meer weten we er niet van. Nog een vreemd voorval in de bus: er lag op een geheven moment een man te slapen in het middenpad. Nadat Eline nog eens keek lag haar handtas die onder haar stoel lag naast hem. Ze nam hem snel terug en controleerde het, maar er was niets weg. Vreemd. Voor de rest is er veel op de grond gevallen die dan uiteindelijk in het begin of op het einde van de bus lag. Na een wilde nacht voor 2 van de 3 avonturiers waren we uiteindelijk aangekomen in Mumbai. De mensen begonnen wakker te worden. En wij kwamen juist toe in de Hostel op het moment dat we moesten gaan werken. Vlug een douche genomen en een lange dag tegemoet gegaan.

nieuwe weetjes 3


  1. Alle momenten om feest te vieren gebruik ze hier. International womensday was opnieuw een indisch spektakel: veel gezang, gedans, gebabbel en gelach.
  2. Indiers kunnen niet ‘moven’. Ze zouden meer moeten leren van de westerse jongens
  3. In bijna iedere openbare bus is er een tv-schermpje met reclamefilmpjes. Wel vreemde boodschappen. De meest merkwaardige: ’Als je een recht boom bent, wordt je als eerste omgekapt. Als je eerlijk bent, wordt je het snelst gekwetst.’ Daarom dat ze ons allemaal bedriegen op de markt.
  4. We vroegen ons eens af hoe het komt dat het strontveld niet vol ligt. De mensen blijven erop kakken en vaak op dezelfde plaatsen. Net toen we hierover aan het brainstormen waren, zagen we ratten lopen. Veel ratten zelfs. Dit zijn de strontopruimers.
  5. We hebben voor het eerst in ons leven onze hoofden uit een rijdende trein gestoken. Dit was leuk!
  6. Eline heeft ook eindelijk in een stront gestapt! Gelukkig enkel de onderkant van haar schoen. Alleen welke kak het is, weten we nog niet.
  7. Laurence ging eens haar kast opruimen. Resultaat: een bult op haar hoofd. Ze wilde opstaan en botste tegen de lade die openstond.
  8. Laurence heeft twee  grote schrammen op haar gezicht en in de nek. Hopelijk gaan ze weg. Het leuke verhaal: ze is aangevallen door een aap! Helaas is de aap een kindje van op de stageplaats die agressief reageerde.
  9. Astrid is zeer naïef! Ze had de snode plannetjes voor haar verjaardag niet door. Zowel op school door een medevrijwilligster als de niet subtiele plannetjes van Eline en Laurence.
  10. We hebben alle drie een souvenierkoopverslaving. Zo’n leuke spulletjes in India!
  11. Engelsen hebben helemaal geen schaamte, zelfs niet in India. Een dikke oude vrouw ging zoals een walrus een zwemmetje in de zee doen. Ze legde haar aan de rand en bleef even liggen met sigaret in haar mond. Wanneer ze rechtstond en haar badpak schoof helemaal naar beneden liet ze het even zo. Grappig!
  12. Op een scooter zitten ze snel met meer dan 2 personen. Er wordt zelden een helm gedragen, wanneer ze dan een aan hebben is het voor de bestuurder en nooit voor de kindjes.
  13. De frisdranken zijn hier andere hoeveelheden: 60cl en 2liter25
  14. Astrid is op schooluitstapje gegaan met haar kinderen en Eline en Laurence mochten niet mee.. Jammer!
  15. Adapt is 40j geworden met gevolg: een show van 3u waarin 3 dansjes van de kinderen uit de scholen, een muziekconcert van 30min en al de rest waren speeches, toespraken, …
  16. We stellen onze was iedere keer langer uit tot we bijna niets meer over hebben om aan te doen!
  17. Naast de hostel is er een Handloom Exhibition met allemaal zaken uit stof: sjaals, handtassen, tapijten, … Echte kwaliteit voor lage prijs. Mooi!
  18. Astrid had last van haar maag voor enkele dagen. Het gaat nu heel wat beter
  19. De diarree is ook begonnen en stopt bijna niet. Enkel Laurence heeft soms nog een normale stoelgang.
  20. Het wordt hier warmer en warmer met de dag. We worden als de indiers en zoeken steeds meer de schaduw op.
  21. We geven de vogeltjes geen eten meer, want onze pasgewassen kleren worden bedrukt met voetstapjes. We willen ook voorzorgen nemen zodat er geen stront op terecht komt.
  22. We stonden eens klaar om naar school te gaan, blijkbaar was er die dag geen school. De dag ervoor zeiden de leerkrachten nog: tot morgen! Maar helaas pindakaas zijn wij dus die dag voor niets opgestaan.
  23. We dachten: we doen eens zot, het is weekend! We gingen voor elk 2 donuts en 1cupcake halen. Blijkbaar was het Mad Over Donuts 5de verjaardag. We kregen de kans om met dobbelstenen gooien: 5 + 5 zorgde voor 3 gratis donuts, 1 + 5 voor 1 donut en 2+5 voor 2. De rest niets. Eerste gooi: 6 en 4.. Tweede poging door Laurence: 5 + 5! 3 extra donuts! Woehoe!
  24. De mensen zijn hier aantastelijk. Vooral Laurence heeft er last van. We kwamen van de show en moesten uit de bus stappen. Een dikkere kleine dame stond tegen Laurence te duwen met haar borsten. Wanneer Laurence eindelijk een beetje naar voor kon stappen, kwam ze weer zo dicht. Op een bepaald moment legde ze haar hand op Laurence haar heup en bleef ze vasthouden. Laurence subtiel bewegen en haar sjaal duwen op haar heup en maar blijven vasthouden! Om zot van te komen! En dat is maar één voorval.
  25. Rode wijn wordt hier in de frigo gezet.

woensdag 13 maart 2013

het eerste indische feestje...


Onze allereerste indische homeparty. In een woord: onvergetelijk. Alleen heeft het nog een aanzet nodig:
De indiers vieren hier alle feestdagen dat je maar kan bedenken. Vrijdag was het internationale womensday dus Adapt (onze voorziening) had een show opgericht voor en door vrouwen met en zonder beperking. Zoals iedere indische show: vele gebabbel, gezang, dansjes en een beetje langdradig. Het was wel aan het strand, dus het uitzicht op de zonsondergang was zeer mooi. Alle studenten hadden zich omgekleed in hun traditionele kleden. Zeer mooi sari’s en elegante kleedjes. Wanneer wij onze deur uitstapten om te vertrekken keken ze ons verbaasd aan omdat we een jeans of gekleurde broek aanhadden. Ze konden niet geloven wat in België er geen traditionele kleren bestaan en zal zeker niet dat we dat zouden meenemen. We hebben het echt veel moeten uitleggen, maar we hebben de indruk dat ze het nog steeds niet begrijpen.

Toen we uiteindelijk blij waren dat het gedaan was, kwam het verzoek op een feestje. De logopediste van Adapt nodigde ons uit voor een afterparty. Ze zei al direct dat het met wijn en bier was, dus we waren zeker van de partij. Enkele minuten later kwam de groep studenten naar ons en zeiden dat ze ook uitgenodigd waren. Dat waren dus al 23 mensen die uitgenodigd zijn. Voor de spontane uitnodiging, stond het al vast dat de therapeuten, dansers, directrice en nog enkelen zouden gaan. Dit waren er ongeveer 10. Dus met andere woorden: een grote 30man op een homeparty. Op weg naar daar zaten wij in de auto van de logopediste (jaja, met een privéchauffeur) en nog enkele studenten. Stiekem werd er gefluisterd dat ze stinkend rijk was. Ze belde haar staff op om te zeggen dat ze om meer bier en wijn moesten. Dusja, de bevestiging kwam al snel. Normaal gingen de therapeuten mee met de auto van de logopediste, maar ze konden dan niet meer. Ze waren ook te koppig om bij de andere studenten in de schoolbus te zitten. Ze zijn te voet gegaan. De logopediste zei dat we ons geen zorgen moesten maken, ze waren ‘mumbaigirls’ dus ze weten hoe en wat. (hou dit stukje in je achterhoofd als je verder leest)

Eenmaal aangekomen in het appartement, moesten we even bekomen. We stonden daar verbaasd. Het was daar superproper! En supermooi ingericht, wel op zijn indisch, maar echt een chique huis. Een toilet met toiletpapier, 2 grote slaapkamers, 2 badkamers, ene flatscreen tv en een mooi keukentje. We moesten wel stoelen bijeen schrapen om voor iedereen een zitplaats te zoeken. Wij hebben ons al snel op de grond gezet wegens plaatsgebrek. In het begin voelde het hele feestje wat onwennig aan. Totdat de gastvrouw vroeg aan ieder aanwezig land een liedje te zingen om zo in de sfeer te komen. Al snel was het een zeer losse sfeer. We begrepen niets van hun gezang, maar werden er toch vrolijk van. Ze deden zelf dansjes erbij. Zeer sierlijk! Dan was het onze beurt. Wegens gebrek aan inspiratie en gebrek aan zangtalenten hebben we een kort Nederlands liedje gezongen: de wereld is een toverbal.  Ze keken ons aan van wat zeggen die nu, maar klapten allemaal zeer enthousiast mee. Het eten kwam toe en we ervaarden nog eens het pikante indisch eten, amai, gelukkig was er ook water aanwezig om door te spoelen. De alcohol vloog ook vlotjes naar binnen, want na een halfuurtje zag iedereen er tipsy uit. Wij voelden nog helemaal niets, dus dronken op ons gemakje verder. Voor dat we het goed beseften was het feestje aan de gang.

De tafels en stoelen werden een voor een aan de kant geschoven. De muziek stond luider en luider. De mensen begonnen meer en meer de dansen. Het was echt zalig om te zien. We konden ons ook eens goed uitleven. Veel gelachen en gedanst. De schoenen vlogen aan de kant, de kleedjes kropen meer naar boven, de therapeuten waren goed aan het doorgieten en de gastvrouw haar oogjes werden roder en roder. Op een bepaald moment was iedereen echt aan het feesten en onnozel aan het doen en we keken even naar de gastvrouw. Ze had haar hoofd tussen haar handen en keek met een zeer bezorgd gezicht. Haar gedachten kon je echt aflezen: wat heb ik toch gedaan? 30 man! :o Maar al snel was ze aan het meedansen, dus geen probleem meer! Doorheen de hele avond vroeg ze af en toe aan ons: je bent toch niet dronken he? Gaat het nog met jullie? Wij natuurlijk heel de tijd afweren dat ze er niet moest mee inzitten, want we voelden ons nog helemaal nuchter.

Op een bepaald moment (rond 23u, 1u30 nadat we de drank in ons handen gekregen hadden) moest Laurence naar het toilet. Onderweg naar daar zag ze de slaapkamerdeur op een kiertje staan en alle therapeuten zaten er op het bed, te lachen, tateren en schreeuwen. Ze keek nog eens goed, maar zag dat er iemand neerlag. Dus ze stapte binnen om te kijken of alles in orde was. Maar dat was niet zo. Een van de therapeuten was helemaal van de kaart. Ze lag daar en reageerde niet. Ze sloegen op haar gezicht, smeten met water, niets hielp. Een van haar vriendinnen trok haar een beetje naar achteren waardoor ze omgekeerd met haar hoofd van het bed lag. Geen goed idee, Laurence gaf hun raad om haar hoofd op te heffen of terug te leggen. Gelukkig deden ze dit ook. Even later kwam Eline ook binnen. Ondertussen is de zatlap zeer elegant gaan liggen. Het was alsof ze Jezus was, haar armen helemaal wijd en haar benen mooi over elkaar. We merkten op dat ze wat rare gezichten trok dus legden haar hoofd boven een vuilbak. En maar goed ook want nog geen een seconde later was het er allemaal uit. Het was enkel rode wijn die eruit kwam. Vuil en vies. Maar dat gebeurd ook he.

Veel spectaculairs is er nadien niet gebeurd. Veel gebabbel en getater. Zoals dat de therapeute die ko lag een vader heeft die superstreng is en dat ze zo echt niet mag binnenkomen in huis. Dat ze zoiets beter voor haar huwelijk ontdekt dan na. Dat een superknappe man haar naar huis mag brengen, jammer dat er maar 3 mannen aanwezig waren op het feestje en dat het zeker geen knappe waren. Vreemde dronken vrouwen gesprekken dus. Al snel moesten we naar huis omdat onze avondklok bijna om was. De andere therapeuten stonden erop dat wij Belgian girls moesten blijven omdat we wisten hoe we met zo’n dronken gevallen moesten omgaan. Nuja, dat ging natuurlijk niet. Dus vertrokken we. Einde van het feestje.

Wat bleek achteraf is dat de directrice wijn letterlijk naar binnen goot bij de comatherapeute. Wat een goede baas is me dat! Oja, mumbaigirls zijn het dan ;) !

vrijdag 8 maart 2013

Elephanta caves


Het derde weekend dat we hier verbleven zijn we de Elephante caves gaan bezoeken. (Sorry voor de late uptdate, maar het is niet zo’n spectaculair stukje. Dus als je verder naar beneden wilt scrollen, we houden je niet tegen ;) ) De Elephante caves zijn grotten die oorspronkelijk een boeddhistische bidplaats waren. Het bevind zich op Elephante Island, dit ligt naast Mumbai en is te bereiken met een veerboot. Om daar te geraken moet je naar de Gateway of India gaan. Het uiterste punt van Mumbai. Het is de poort van India naar de zee. Zeer mooi en groot. De veerboottocht duurde 1u30 in het doorgaan en 2u in het terugkeren. Eenmaal aangekomen op het eiland waren we wat teleurgesteld dat er geen echte olifanten waren. Het haventje was nog een eind van de grotten. Je kon via een treintje dichter geraken, maar we kozen om te wandelen. We zagen voor het allereerst een os en een kalfje. 
De weg naar de grotten was lang en zeer steil omhoog, maar naast het wandelpad stonden er allemaal

 winkeltjes. Kraampjes met eten, hoeden, handtassen, sjaals, kleren, juwelen, souveniertjes. Hier hebben Eline en Laurence hun eerste souverniertje gekocht. Over het wandelpad en de winkeltjes waren er zeilen gespannen. Af en toe zag je er een aapje over springen of wandelen. We hebben zelfs twee vechtende aapjes gezien. Eenmaal boven lagen er ook schattige puppy’s. We hadden ze zo graag meegenomen, ook al kon je de bijhorende beestjes door de vacht zien lopen. Eenmaal aan de grotten aangekomen was er eigenlijk niet veel verschil met de Kanheri Caves. Zeer mooi uitgegraven goden. Shiva en Ganesh waren de veelvoorkomende. (http://en.wikipedia.org/wiki/Elephanta_Caves ) Er waren verschillende ruimtes voor wandelmeditatie. Op een bepaald moment hoorde je gezang door alle grotten heen. Wij, zo nieuwsgierig zoals we zijn, schoten direct in actie om te kijken vanwaar het geluid kwam. Babadjee, de Monk van de hostel (zie weetje24), was aan het mediteren. Door zijn oude zware stem weerklonk het overal. Toen hij zag dat wij naar hem aan het kijken waren, nodigde hij ons uit om mee te doen. Na even twijfelen heeft toch één iemand van ons drie mee gemediteerd, namelijk Astrid. Ze moest haar schoenen uitdoen voordat ze naar binnen mocht. In de hoekjes van de wandelmeditatieplaats lagen er verschillende voorwerpen. Dit was omdat mensen baden tot god om bepaalde zaken te verkrijgen. Er lag veel geld, een prent van een auto, bloementjes, … Na de vermoeiende stijging en afdaling naar de grotten genoten we van het zonnetje in de ferry. We hadden geen idee dat de zon zo straf was, maar tegen dat we thuis waren zagen Eline en Laurence eruit als kreeftjes. Gelukkig was het snel terug weg. De terugweg duurde wel zeer lang. Een aantal studenten bleven achter om te shoppen waardoor we lang moesten wachten. Uiteindelijk zijn we met de helft opnieuw vertrokken naar de Hostel.Na een korte overlegging om te kijken of alles erin stond die de moeite waard is om te schrijven, hebben we nog een leuke anekdote. Toen we aan de ticketverkoop stonden om naar de grotten te kunnen gaan, waren we aan het kijken naar alle aapjes. We ware verwonderd door hun intelligentie. Een grote aap had een waterfles van een toerist afgepakt en zich ermee in de boom gezet. Hij dronk er een grote slok van en liet het liggen. Het was op de manier alsof wij zouden drinken. Daarna kwam er een kleiner aapje die er ook van wilde drinken. Helaas was die fles veel te zwaar voor hem, maar hij had een oplossing. Hij nam de fles, liet hem liggen op de boom en ging zelf iets naar beneden zodat hij het water gewoon kon binnengieten ipv de fles op te heffen. Wat een slimme en fascinerende beesten.











donderdag 7 maart 2013

alweer een avontuur

Onze dag was goed begonnen: een lange busrit naar Colaba, een vermoeiende en een warme schooldag. We hadden ons al eens afgevraagd hoe het kwam dat we nog geen ongeluk gezien hadden. Want met zo’n druk verkeer hier, weet je nooit wat er kan gebeuren. Toen we op onze bus aan het wachten waren om terug te gaan naar de Hostel, stond er een oud vrouwtje op zo’n twee meter van ons. Ze was ook aan het wachten op de bus. Niet ver daarnaast stond een geparkeerde auto. Op een bepaald moment begint de auto achteruit te rijden, recht tegen de vrouw. Het oude vrouwtje plat op haar neus. Astrid schoot meteen in actie en liep naar de vrouw. Haar neus was veel aan het bloeden, waarschijnlijk gebroken want hij stond een beetje schuin. Iedereen die in de buurt was van het ongeluk stopte en kwam helpen. Hierdoor werden wij wat naar achteren geduwd. Geen idee wat ze allemaal aan het vertellen waren in het Hindi. Uiteindelijk waren we echt verrast door al het hulp die geboden werd. Ze gaven hun water weg, hielpen haar recht, deden de auto stoppen en spelden de chauffeur een les. Een toevallige voorbijganger is samen het oude vrouwtje in de auto van de schuldige chauffeur gestapt en zijn zo naar het ziekenhuis een heel eind verder gereden. 
Maar dit was nog niet het einde van onze dag. Op de bus terug naar Bandra was er ook een hele show. Er kwam een vrouw met haar kindje op de schoot zitten naast een dame met een hoofddoek. De dame met de hoofddoek stapte de eerstvolgende halte van de bus. Wanneer de bus opnieuw aan een halte stopte, stapte de vrouw met de hoofddoek terug op. Ze was helemaal buiten adem door te lopen naar de volgende halte van de bus. Blijkbaar was haar portemonnee gestolen. Ondertussen heeft de vrouw met het kindje haar verplaatst naar een andere vrije zetel. Eline ging daarna toevallig op haar plaats zitten. De vrouw met hoofddoek was licht in paniek en vroeg aan iedereen om te kijken. Dus keek ook iedereen rond. Helaas had niemand iets gevonden. Een oudere vrouw zei dan uiteindelijk dat ze de bus moest verlaten zodat we verder konden rijden. Na nog geen minuutje verder te zitten begon de oudere vrouw tegen een andere vrouw achter haar te roddelen over de vrouw in met het kindje op haar schoot. Ze beschuldigden de vrouw en uiteindelijk zeiden ze het tegen haar gezicht. Die vrouw was er van aangedaan en verliet de volgende halte de bus. Geen idee wat de twee roddelaarsters nog aan het zeggen waren want ze waren overgeschakeld van Engels naar Hindi. Maar wij zaten daar met de gedachte: wat een dag was dat!

maandag 4 maart 2013

meer weetjes!

16. Mannen lopen hier dagelijks hand in hand en te knuffelen. Zijn ze gay of niet? Wat totaal verschillend is met de vrouwen, want eij raken elkaar bijna niet aan.
17. Op een ochtend toen we de bus moesten nemen aan de overkant van de straat, is Laurence in een stront gestapt. Niet alleen haar sandalen, maar ook haar tenen gingen vol. We zijn er nog altijd niet uit van welk schepsel de stront kwam. 
18. Astrid kan zeer goed afbieden! Vanaf dat Eline en Laurence nu iets nodig hebben, slaat astrid haar snater ertussen en hebben we een eerlijke prijs.
19. De oudere mensen verven hun grijze haren rost met henna.
20. Iedereen draagt hier altijd een lange broek, ook al is het meer dan 30 graden.
21. Een busrit van normaal een uurtje, duurt in de spits 2u.
22. In de McDonald’s hebben ze mcFlurry met oreo, mmmmmm!
23. We geven de vogeltjes eten op ons balkonnetje.
24. Een oude monk die hier in de hostel woont, heeft een spirituele relatie met zijn vrouw die al 30 jaar dood is. What’s up with that?
25. Wanneer Eline eindelijk eens haar was doet, stoken ze op het strontveld vuurtjes met vuile geuren.
26. Bij ons superdeluxe zelfgemaakte ‘Schijt je rijk’ staat Laurence aan de leiding.
27. Het weekend van de 15de gaan we naar Goa om Astrid haar verjaardag te vieren. Tot nu toe staat het vast, maar je weet nooit met de Indiërs hier. Hadden alle plannen steeds doorgegaan, waren we al twee keer naar Goa gegaan.
28. De smog kruipt hier overal tussen. Onze kleren blijven zwart na 2uur te weken, ons snot is zwart, onze voeten zijn zwart, …
29. Mensen rochelen hier iedere ochtend in de douche. Luid, zéér luid!
30. Laurence en Eline waren in schok toen ze een armbandje van een kindje zagen die volstond met hakenkruisen. Toen kwam slimme Astrid (kuch kuch) ons vertellen dat het een boeddhistisch teken is die Hitler in de oude tijd heeft gestolen.
31. Poepende geiten op het strontveld! Wat een spektakel!
32. Eline heeft haar poep gestoten aan de kraan in de douche. Jammer dat we hier geen donutkussens hebben liggen
33. Laurence is in vergelijking met de gemiddelde Indiër een reus. Qoute van Lena: ‘Mijn schoonbroer komt, hij is echt groot. Ongeveer zo groot als jou laurence.’ Zie ook alle groepsfoto’s met Indiërs en zelfs met ons 3 waar laurence door haar knieën buigt en nog steeds de grootste is.