zaterdag 23 februari 2013

Weetjes


  1. Eline en Laurence krijgen allergische reacties van de muggenbeten! Het is dan nog van overdag want ’s nachts liggen we in onder een muggennet.
  2. Laurence is een onderbroek kwijt. Het is wel een mysterie! Het kan zijn van te wassen in douche of dat hij buiten van de wasdraad is gevlogen. Zelf weet ze het helemaal niet meer. Maar de vinder zal het wel goed kunnen gebruiken.
  3. We sporten alle drie bijna iedere dag! Er is een fitnessruimte van de therapeuten die we altijd mogen gebruiken. Eline haar dagelijkse sport is lopen op de loopband. Laurence doet spieroefeningen en heeft al één keer op de fiets gezeten. En onze Astrid doet een combinatie van de twee. Zij heeft ons aangezet tot sporten, dus ze mag er zeker trots op zijn!
  4. Astrid heeft haar voet gestoten aan een straatsteen en haar teen staat helemaal blauw. Niet veel later is ze uitgegleden op een opstapje en is ze op haar knie beland. Jaja, van lomp gesproken ;)
  5. Ons zweet ruikt naar kruiden van al dat pikant eten hier!
  6. Ons internet suckt big time. Het is supertraag. Buiten werkt het goed, alleen worden we dan veel gebeten door de muggen. Dus das geen goede optie.
  7. Alle plannen worden steeds uitgesteld. Waardoor we met weinig rekening houden. Behalve gelovige bezoeken worden op geplande dag en tijdstip uitgevoerd. Bijvoorbeeld: elephante caves en kanherie caves.
  8. Iedere nacht worden gewekt door oproep tot het gebed in de moskee. Rond 4u, 6u en 7u zingt er een of andere meneer.
  9. Kraaien zitten steeds op onze deur en op terras. Net alsof ze willen binnenvliegen om iets te stelen. We vonden zelfs eens een bot voor ons raam. We hebben het dan weggegooid naar beneden en na 2sec nam een kraai hem weer op. Hij peuzelde verder aan zijn prooi.
  10. We hebben al koeien gezien! Eigenlijk meer kalfjes dan koeien. Ze lopen op straat met een heilig belletje rond hun.
  11. Een vogel heeft de zaterdag tussen Astrid haar benen gekakt op de grond. De volgende dag op haar schouder.
  12. Een filmavond in India: zelfgemaakte chips van op de markt, genieten van een colatje en een sprite. En het belangrijkste van allemaal: een zetel lenen van de salon wanneer niemand het ziet. ’s Nachts hem terug zetten. En antwoorden op de vraag: hebben jullie die zetel gezien? Oooh, geen idee waar hij is.
  13. Laurence haar onderboek is terecht. Teruggevonden tussen de was van andere mensen. Hij was wit, nu met aarde. Net alsof ze het als duurmat gebruikt hebben.
  14. Een aangrijpend bezoek meegemaakt. We zijn samen met Lena naar haar grootmoeder gegaan. Ze woonde in een kamertje van 1,5 op 1,5 meter. Ze was verdrietig omdat ze eenzaam was. We wisten niet echt hoe te reageren.
  15. De zaterdag is er in het auditorium van de school een mis. Met als slogan: Everybody is equal  en Jezus is lord. 

Eerste busrit


De allereerste locale busrit was een groots avontuur. We hadden toen de dag begon zelfs geen idee dat we de bus moesten nemen. Dus we stonden echt voor een grote verrassing! Adapt bestaat uit meerdere afdelingen, maar wij moeten enkel in 2 schooltjes lesgeven. Het ene hier in Bandra, het andere in Colaba. We hadden de opdracht gekregen om op bezoek te gaan bij Colaba. ’s Morgens stonden we om 9u klaar om te vertrekken om 9u30. De vorige dag zeiden ze dat de bus vol studenten waarin we mee konden om 10u vertrok.  Hij was al om 9u30 weg! Dus namen we het zekere voor het onzekere. Wat bleek dat we niet met een bus gingen, maar samen met Malini (de dochter van de stichtster van Adapt, de reden waarom het allemaal is begonnen) en haar privéchauffeur en assistente. Zalig toch? Gevoerd worden in een grote auto. Zo groot was het niet, want we zaten met 4 op de achterbank. Gelukkig was het nog in de ochtend en kregen we niet te warm. Het was wel wat krap en de rit duurde 2u door al het verkeer. Eenmaal aangekomen in Colaba kregen we zoals gepland een rondleiding.
Toen de rondleiding erop zat, beseften we dat de chauffeur ons niet meer kwam halen. Dus moesten we met het openbaarvervoer gaan. Gelukkig ging de privéchauffeur van de directrice mee naar het busstation om ons op de juiste bus te zetten. Want wij kunnen geen cijfers in het Hindi lezen. Toen we onze bus juist gemist hadden, konden we kijken hoe en wat de indische regels van de bus waren. Bussen stopten maar half en de mensen moesten erop springen om mee te gaan. Dus we bereidden ons daarop voor. Ook stapten er soms vooraan en soms achteraan op.
Toen onze bus er uiteindelijk aankwam, sprongen we er vooraan op. We namen plaats op de 3 enige vrije plaatsjes. Na de volgende halte stapten enkele oudere mannen op. We wilden net zoals in België onze plaats voor hen afstaan. De oude mannen bleven er echter op aandringen dat we moesten blijven zitten. Zo hing het enkele haltes verder. Tot een mevrouw met de mannen aan het discussiëren was dat zij moesten zitten en wij rechtstaan. Uiteindelijk gebeurde dit. Blijkbaar zaten we op de ‘oudere mensen’ plaatsen. De mevrouw was zeer boos dat de mannen zo reageerden tegen ons enkel omdat we blank waren. Zij was van principe dat zelfs gasten in hun land, hun aan de regels moesten houden.  Toen ze het allemaal vertelde bleek dat er vrouwenplaatsen, oudere mensen plaatsen, mannenplaatsen en gemengde plaatsen zijn. Dit staat natuurlijk allemaal in het Hindi geschreven dus veel konden we er niet van begrijpen.
Nu even een stukje over de bus zelf. De remmen waren zo goed als versleten want iedere keer dat hij remde hoorde je het. De veren waren zo goed als kapot. Wanneer we over een minihelling gingen of een klein gat in de straat, kregen we een zware schok. Het was net als een bus die jarenlang heeft stilgestaan en nu terug op de baan mag.

Rikshawrit


Onze allereerste Rikshawrit is zeker voor herhaling vatbaar. We hadden het geniale plan om te wandelen naar Fabindia. Dit is een winkel vol handgemaakte Indische spulletjes. Het was volgens googlemaps 26min wandeltijd naar daar. We moesten op een bepaald moment de 7de straat inslaan, maar door al ons geklets en het bewonderen van het deel van Mumbai dat we nog niet gezien hadden, waren we de straat voorbij gelopen.  Natuurlijk hadden we het niet onmiddellijk door en waren we veel te ver gewandeld.  We wilden niet opgeven en hebben ons oriëntatievermogen goed gebruikt en uiteindelijk de winkel gevonden. Eerst waren we overdonderd door alle hokjes en kleurtjes in de winkel. Na 5 minuutjes zagen we de indeling in de winkel. We waren net op tijd toegekomen want na 10min was het sluitingstijd. Astrid en Laurence hebben superleuke spulletjes gekocht die ze nu nog steeds aan het bewonderen zijn. Eline was nog overdonderd en vond er geen beginnen aan.
Eenmaal buiten de winkel beseften we dat nog niet alles gezien hadden en besloten om zeker nog eens terug te keren. Ook vonden we het te ver om nog helemaal te voet naar de hostel te gaan, om op tijd te zijn voor het avondmaal. Dus waagden we om een rikshaw te nemen. Op elk moment van de dag vertragen er rikshaws om te kijken of we niet van hun diensten willen dienst maken. Wanneer we er eens een nodig hebben, mochten we toch wel 5 minuten wachten. De rit was hobbelig en wild. We hadden het gevoel dat we op de botsautotjes zaten, alleen hebben we niet gebotst. Volgens Astrid wel, want zij hield iedere keer dat de chauffeur remde de ijzeren bar vast om er niet uit te vliegen. Laurence had de neiging om iedere keer te remmen met haar voeten, zoals bij het autorijden. En ons Elinetje was constant aan het lachen. Met andere woorden: het was een lachwekkende rit die onze lange wandeling heeft goedgemaakt.
Nog even vermelden dat we ons als het chiquevolk voelden, alleen kostte het maar 30 roepies, ongeveer 50cent. Dus zeker voor herhaling vatbaar!

maandag 18 februari 2013

Enable India Show en One Billion Rising


Zondag 10 februari was er een show in het hotel naast ons van mensen met een beperking. Namelijk Enable India. De bedoeling was om de focus te richten op hun ability in plaats van hun disability  Er traden verschillende groepen op. Bijvoorbeeld: een groep blinde meisjes die touwkunsten beoefenden, jongeren in een rolstoel die verschillende trucjes uitvoerden met hun rolstoel, ook andere rolstoeldansen, een zeer bekende indische man die zeker de show stal, hij had een soort verlamming aan zijn benen (zie foto’s) en natuurlijk onze kinderen die dansje uitvoerde. Nadien kreeg iedereen een snackje. Wanneer in België na een voorstelling snackjes voorzien zijn, zouden we mooi in een rijtje aansluiten en rustig wachten tot het onze beurt was. Hier duwde iedereen elkaar omver, namen alles met zijn handen vantussen de mensen. De mensen achter de tafel waren het gewoon en keken hier helemaal niet van op.
One Billion Risings was op valentijntjes. Het was een lange voettocht naar daar. We zijn langs de promenade gegaan, waar we veel te zien kregen. Zeer veel koppeltjes op rotsjes, bankjes, boordjes, … Mensen die hun behoefte deden in de zee en anderen die zich erin wasten. Straatkinderen die om chocolade vroegen. De indische walk of fame, waar niemand over mocht lopen. Er stond een bewaker bij die floot wanneer iemand te dicht bij de steen kwam.
De show was georganiseerd om awareness op te wekken bij de bevolking over de vrouwenrechten. Heel wat vrouwen worden overal ter wereld verkracht, misbruikt, mishandelt, onderdrukt, … One billion risings wilt ervoor zorgen dat zowel de vrouwen als mannen voor de rechten opkomen en er een punt proberen achter te zetten. De show duurde zowat 3u. Tal van dansjes, filmpjes, rapliedjes over het probleem. Getuigenissen van slachtoffers of familieleden van slachtoffers. Bijvoorbeeld: lesbische vrouwen, transgenders, kind van een prostitué, bekende vrouwen die al veel bereikt hebben door te werken aan de mensenrechten. De hele demonstratie werd gepresenteerd door bekende bollywood tv-figuren die de andere meisjes herkenden, maar waarvan wij geen idee hadden wie het zijn. We begrepen ook niet zoveel van de in het Hindi gesproken stukken, waardoor Sabistra (Nepal) steeds moest vertellen wat er gezegd werd. 









donderdag 14 februari 2013

Maaltijden



Indisch eten is superlekker! We hebben geluk dat we niet de enige buitenlanders zijn, want daardoor past de kok zijn gerechten aan. Het is minder pikant als normaal. Al staat onze mond wel soms in brand. Maar het valt heel goed mee. Overheerlijk is het hier! We krijgen wel veel eten, want indiers eten zowel ’s morgens, ’s middags als ’s avonds warm. Hier moet onze maag soms nog aan wennen. De voorbije twee ochtenden hebben Eline en Laurence enkel toastjes gegeten met choco van belgië of zeer fruitige jam , want rijst of pannenkoeken in de ochtend valt zwaar op de maag.
We hebben gisteren zelfs aardappelen gegeten en Eline was in de wolken. Ook hebben we eens gevraagd aan Lena(ons indisch mamatje) en aan de kok of we eens pasta zouden eten. Ze gingen zelfs voor spaghetti bolognaise zorgen! We zijn benieuwd!
Hier eten ze natuurlijk ook desserts! We hebben al 2x ijs gegeten en eens een soort suikerkoekje, waar de naam nu niet bij ons opkomt.
En we weten dat jullie het je wel allemaal afvragen, maar: neen onze darmen hebben nog geen problemen gehad (neem nu wel een stukje hout vast alsjeblief)
Voor te drinken is het over het algemeen water, water, water! Maar in de namiddag en ochtend wordt er hier zeer veel thee gedronken. Superzoete thee met melk en suiker. Soms moeten we ons opofferen, want op het warmste moment van de dag thee drinken doet je nog warmer krijgen.

kanheri caves


Kanheri caves

We waren nog maar net toegekomen en werden ingelicht dat de andere studenten die dag de Kanherie caves zouden bezoeken en wij mee mochten gaan. We namen met veel plezier het aanbod aan, we zijn hier namelijk maar één keer en willen echt graag alles zien. We zijn vertrokken in een oude schoolbus en zijn ook daarin het nationaal park doorgereden.  Gedurdende de rit bleef de deur van de bus de hele tijd open, ook op de drukke snelwegen. De hele weg werden er in de bus  liedjes gezongen in zeker 4 verschillende talen. We verstonden er dus weinig van, maar deed niet af aan de sfeer.
Aangekomen in het national park mochten we met onze bus zonder veel problemen verder rijden door het park. We hebben een safari gedaan met een met tralies beschermd busje. Toen we instapten verwachtten we dus een spannende rit. We hebben echter maar 1 leeuw gezien die niet bewoog en 2 tijgers die achter tralies zaten. Het was dus alsof we met een busje voorbij de verschillende dieren in de Antwerpse zoo zouden rijden.
Na de safari was het tijd voor de kanheri caves. Iedereen werd opnieuw de gammele oude schoolbus opgeladen en we trokken verder het park in. Langs de verschillende wegen in het park waren er talloze koppeltjes te zien die met de moto een ritje maakten door het park en langs de kant van stopten voor een babbeltje. In het park waren er hier en daar ook zelfgebouwde dorpjes waarin mensen leefden.
Op onze weg reden we langs een hele hoop aapjes, waardoor de deur van de bus snel gesloten moest worden (die kon dus blijkbaar wel dicht, maar dat zou te makkelijk zijn) om te voorkomen dat de apen op de bus kwamen en vanalles zouden stelen.
Ook aan de caves krioelde het van de apen die geen schrik hadden van mensen. Enkel bij de fruitkraampjes durfden ze niet komen, omdat ze wisten dat het dan voor hen fataal kon aflopen. Wanneer Astrid de staart van een aap wou aanraken, werd hij boos en blies hij naar haar.De grotten zelf waren niet zo indrukwekkend als beloofd (ze werden vergeleken met Petra in Jordanië) maar het was een ideale kans om de andere mensen in de hostel te leren kennen. Die nacht hebben we geslapen als een roosje. 







woensdag 13 februari 2013


Aankomst

Eindelijk kunnen we het eerste nieuw van India delen! Er waren wat probleempjes met het internet en de telefoon, maar het is nu allemaal in orde dus de zorgen zijn weg. We zijn al volledig geïnstalleerd en krijgen stilaan meer zicht op wat we hier 3 maanden zullen doen. We hebben zoveel te vertellen, maar we zullen beginnen bij het begin!
Het eerste wat Laurence zei toen we van het vliegtuig stapten was: ‘Het stinkt hier!. Toen kwam het besef dat we echt in India waren. Er was veel controle. Op het vliegtuig moesten we opnieuw onze gegevens opgeven zoals we voor onze visa hadden gedaan. Wanneer we aankwamen moesten we onze paspoort tonen en nog geen 3meter erna nog eens aan een man in uniform wanneer we onze bagage wilden ophalen. Onze bagage moest nog eens gescand worden, maar de meneer achter het schermpje was in slaap gevallen. Toch bleef iedereen alles erdoor schuiven.
Nadat we onze euro’s gewisseld hadden in indisch roepies voelden we ons eventjes rijk! We moesten een taxi nemen van het vliegveld tot aan de hostel  en dat was een heel avontuur op zich. Gelukkig was het prepaid dus konden ze ons niet bedotten. Mannen in witte kleren wilden onze valiezen dragen en ons begeleiden naar de taxi. Wij sloegen hun vriendelijk af, maar ze bleven aandringen en namen onze valiezen gewoon vast. Geen probleem dachten we tot we bij de taxi aankwamen en ze ons smeekten achter briefjes van euro. We hebben ze dan maar  10euro gegeven, want het was het enige dat we nog hadden aangezien we juist ons geld gewisseld hadden. Wanneer we uiteindelijk in de juiste taxi zaten was er een lange rit naar de hostel. Het was een klein taxitjes waar we met 3gepropt zaten op de achterbank en de valiezen boven op het dak. Mumbai was aan het wakker worden. De lucht begon blauw te worden, de stank begon nog sterker te worden en meer en meer mensen werden kwamen op de baan. Veel kleine autotjes, rikshaws, schoolbussen, brommers, … Heel weinig mensen met een helm op de brommer en ze zaten vaak met 2 of 3 erop. Overal getuut, rode lichten worden genegeerd, maar niemand scheld of wordt boos in het verkeer. In vrachtwagens of laadbaken worden er veel mensen vervoerd. We hebben zelfs een kleine vrachtwagen gezien waar 2 mensen achteraan bij het materiaal zaten. De ene hield de touwen vast om alles bijeen te houden en de andere lag te slapen. Kinderen die langs straat hun boodschap deden of mannen die overal staan de plassen. Onder bruggen lagen mensne te slapen, waren sloppenwijken met daarnaast gigantische gebouwen. Een groot verschil tussen rijk en arm.
Toen we aankwamen in de Hostel werden we zeer warm en liefdevol verwelkomt door Lena. Zij regelt hier alles en wordt de mama van de Adapthostel genoemd. We kregen onmiddellijk ontbijt en konden uitblazen van onze lange reis. Samen met 20 andere studenten en enkele vaste bewoners zullen we hier 3maanden verblijven. Die 20 studenten volgen een cursus hier in adapt en gaan af en toe op uitstap, waar we ons ook bij mogen voegen.
We kregen onze kamer te zien en we waren zeer aangenaam verrast. We hebben een kamertje voor 3 met elk een bed, twee bureau’s en 3 kasten. Een grote spiegel en een terras met een prachtig uitzicht (kuch kuch). We zien een aantal zaken: een katoenboom, een grote straat met heel veel verkeerd (dus ook veel lawaai), een gebouw in de vorm van een gigantische kies(tand) met bamboestellingen en een deeltje verroeste stellingen, veel auto’s die geparkeerd staan op een no-parkingzone, een gigantisch veld die tot gisteren verbouwd was tot een of andere sekte (we weten er het fijne niet van want ze zijn alweer verhuisd) en de primeur van alles is het openbaartoilet van Mumbai. Het is een groot veld vol afval waar heel veel mannen en kinderen hun behoefte doen. Zowel de grote als de kleine. We hebben er ondertussen al een spelletje van gemaakt: ‘Schijt je rijk’ We hebben het veld verdeeld in 15 veldjes, iedereen heeft er 5. De bedoeling is dat wanneer we iemand hun behoefte zien doen, het veld aanduiden waar ze staan. Degene die de meeste kakkers of pissers heeft, is gewonnen. Maar voor de Kakatjes krijg je één punt en voor de Plasjes een half puntje. Astrid staat aan de leiding!
Hieronder zie je een foto van onze kamer :) 


woensdag 6 februari 2013

Vertrek

Bijna is het zover!  Onze koffers staan zo goed als klaar voor de grote reis !
Vrijdag stijgen we op in Brussel om 11u20 en maken we een tussen landing in Istanboel.
Uiteindelijk landen we rond 5u20 plaatselijke tijd in Mumbai. Daar zal het grote avontuur starten !
Daar begint de zoektocht naar onze hostel die boven het schooltje gebouwd is en waar we ook stage zullen lopen. 3 maand lang mogen we stage lopen in 2 inclusie schooltjes.
Wat we daar allemaal precies gaan mogen doen is momenteel niet zo duidelijk. Alles is dus nog een groot vraagteken en dat maakt alles zo spannend!
Dit is de website van één van de schooltjes zodat jullie toch een klein beetje een idee krijgen hoe alles daar een beetje zal uitzien :  http://www.adaptssi.org/contactus.html
We heb ben er alvast enorm veel zin in !