woensdag 8 mei 2013

Afscheid van de blog: bye bye Bombay hello Belgium


Dankjewel om onze verhalen te volgen. We gaan helaas morgen naar huis dus ons avontuur zit erop! Tot in België!
We zochten een mooi afscheidsliedje om deze blog te sluiten.  Na lang brainstormen zijn er verschillende uitgekomen:
The Letter van the box tops: ‘Give me a ticket to an airplane, ain’t got time to take a fast train.’
Home again van Michael Kiwanuka: ‘Home again, one day I know, I come home again’
Homecoming van kanye west: ‘ Do you think about me now and then? Cause I’m coming home again’
Coming Home  van Diddy: ‘Coming home, coming home, let the world that I’m coming home’
Back to life van Soul to Soul: ‘Back to life, back to reality’
Save tonight van Eagle-eye-cherry: ‘Save tonight fight the break of dawn, come tomorrow, tomorrow I’ll be gone’

We kunnen geen beslissing nemen… Dus wat denken jullie? 

De laatste weetjes


  1. De slums bevatten huizen van wel 4 verdiepingen hoog. Er zijn geen trappen aanwezig, maar alles gebeurd via een ladder.
  2. Na bijna 3 maand hier te wonen, blijven onze Indische vrienden taxi’s voor ons regelen wanneer we met hun weggaan. Het is allemaal zeer vriendelijk, maar ze vergeten dat wij eigenlijk veel meer alleen de taxi nemen.
  3. Opnieuw een  homeparty gedaan! Het was in het beachhouse van een van de rijkere vrienden. Zijn buitenverblijfje waar hij 2x in een jaar naartoe komt. Wel mooi en het was super gezellig!
  4. Blauwe taxi’s hebben airconditioning. Het kost wel een beetje meer.
  5. We moeten nu volledig voor ons eigen eten zorgen. De kok die kwam wanneer de studenten hier nog waren, kookt niet meer voor ons. We bestellen nu iedere avond eten bij een oud vrouwtje in een appartement aan de andere kant van de straat. ’s Morgens is er nog niet veel verandert: toastjes met eens een yoghurtje of cornflakes. Over de middag maken we toastjes met kaas of croque monsieurs. We hebben voldoende rijst binnen.
  6. De handloom Exposition met stoffen materialen is ondertussen vervangen. Het zijn nu vooral potten, beelden, huishoudelijke zaken, … Ook heel mooie meubels en tuinmeubels. We zouden alles willen meenemen om onze huisjes ermee in te richten.
  7. In mumbai heb je verschillende transporten: taxi, rikshaw en tamtam ( een driewieler met motorische aandrijver waarbij er 4 mensen meekunnen waarbij de banken naar elkaar gericht zijn.
  8. In Delhi heb je ook verschillende transporten. Een taxi, een rikshaw wordt een auto genoemd, een tamtam noemen ze een tooktook en rikshaw voor hun is een fiets waarbij ze 2 tot 3 personen kunnen vervoeren.
  9. Eline heeft buikpijn en kan niets meer doen uit miserie
  10. Laurence heeft 5dagen constipatie gehad en nu al 2 dagen de diarree, olé! Hopelijk is het over als we naar huis gaan!
  11. We hebben allemaal teveel bagage mee. Dit wordt bijbetalen… Eline is de winnares, want ze heeft nog gerief meegegeven met haar broer aan de papa van haar liefje. Daarna Laurence met 8kg overgewicht en Astrid heeft 2kg erover.
  12. Henna zetten en laten zetten is leuk!
  13. We hebben afscheid moeten nemen  van Lena en haar familie en schattige nanatje (mama van Leena) moest wenen. Bijgevolg Eline en Laurence ook. Zucht…
  14. Er zaten vuile beesten in onze hotelkamer. We hebben nog niet uitgezocht wat het was. Maar het was een mengeling van: krekel, sprinkhaan, mot, vlieg, … We hebben er veel platgeslaan en aan de mieren gevoederd. Dan heeft Astrid zitten bestuderen hoe ze naar het nestje gebracht werden en hoe het werd opgegeten. Er bestaat zelfs een film van. Het duurde 2min om een halve meter het beestje te vervoeren.
  15. Astrid is een professional in het zetten van henna. De resultaten kan je vanaf morgen zien! Supermooi!
  16. Eline haar enkels waren olifantenpoten van de warmte. Ze waren enorm opgezwollen!
  17. Alles wat we bezocht hebben in Delhi of agra had een grote emotionele waarde voor de grootmoeder. Ze heeft ons ook veel verhalen over alles kunnen vertellen.
  18. We moesten onze schoenen vaak uitdoen zoals in moskees en graftombes.
  19. Laurence is een geboren blogschrijfster. 

Agra


Na een lange avondrit die 6u duurde kwamen we uiteindelijk om 2u ’s nachts aan in Agra. Het was een bewogen rit. We hebben een ezel aangereden die uit het niets overstak. De auto heeft een schade aan zijn lichten. Tijdens of net na de aanraking was de auto aan het wankelen. Gelukkig hadden we een ervaren chauffeur mee die het stuur goed onder controle had.
We hadden een korte nacht en moesten om 7u opnieuw opstaan om de Taj mahal te bezoeken. De taj mahal was prachtig. Het is gebouwd voor de vrouw van de Shah Jahan. Het was zijn 3de vrouw. Zij kreeg de Taj mahal omdat ze hem 14 kinderen geschonken heeft. De andere 2 kregen een kleine graftombe naast de taj mahal omdat zij hem geen kinderen gaven.  Er waren 3 grote mooie ingangen voor de bezoekers die uitliepen op een koertje waar de grootste ingang was naar de taj mahal. We kregen een gids mee die eigenlijk niet goed Engels kon praten, alleen Astrid kon zijn taaltje omcijferen. We hebben een fotoshoot gehouden met de taj mahal op de achtergrond die mooie resultaten opleverde. Voordat we de Taj Mahal binnen mochten, moesten de Indiërs hun schoenen uitdoen en de buitenlanders kregen schoenhoesjes om aan te doen. Gelukkig want de grond was opnieuw zeer warm. Al het goud en de edelstenen van de Taj Mahal is doorheen de geschiedenis gestolen. Het werd vervangen door gewoon steen. De muren waren bekrast met namen en boodschappen. De blankenvloek is hier vergaan. De mensen waren vriendelijk en Laurence kreeg zelfs een complimentje van een 14jarig meisje. Ook zijn we andere Belgen tegengekomen.
Nadat we de taj mahal bezocht hebben deden we een middagdutje omdat het te warm werd en we een slaapje nodig hadden. Na ons middagdutje zijn we het Rode Fort van Agra gaan bezoeken. Hier werd Shah Jahan opgesloten door zijn oudste zoon die wou regeren. Hij had een kamer met het uitzicht op de Taj Mahal. Er werd een diamant in zijn raam gestoken zodat hij het vergroot kon bekijken. Het was er rustig en zeer mooi. Ook vol geschiedenis. Er was een man de eekhoorntjes aan het eten geven op een bankje. We gingen ernaartoe en mochten hem helpen. De eekhoorntjes kwamen de kruimeltjes uit onze hand eten. Leuk gevoel!
Op weg naar het hotel zijn we gestopt aan een shoppingmall voor Lena. Op de terugweg hiervan naar het hotel, hebben we een ongewoon transportmiddel gebruikt. Namelijk een kamelenritje! We kregen een lift van 2 kamelen tot aan ons hotel. Astrid en Ayan (de jongste zoon van Lena) zaten op de kleinste kameel. Jonathan, Eline en Laurence zaten op de grootste kameel. Eline kon niet stoppen van te lachen door alles wat er gebeurde. We konen amper bewegen en werden tegen elkaar geduwd. Wanneer de kameel pauzeerde vielen we een beetje schuin. De kameel wilde bladeren van de bomen eten waardoor hij met ons tegen een elektrische hoogspanningskabel liep. Gelukkig zaten we in India waardoor deze kabel niet werkte. Het afstappen was een hele klus, maar we zijn veilig en wel toegekomen. 

Dehli

Eenmaal aangekomen in Delhi voelden we direct de drukkende warmte van 40graden en stond ons een lange dag voor de boeg. We hadden enige moeilijkheden om Lena terug te vinden in de luchthaven. Wij kwam uit de Domestic arrivals en Lena stond ons op te wachten buiten aan de International arrivals. Ze dacht dat we zo’n vlucht hadden. We hebben de metro moeten nemen naar het centrum. Deze metro was zeer leeg, er zat bijna geen volk op. Totdat we moesten overstappen om naar ons hotel te gaan. Het zat bomvol.
Ons hotel was gelegen in pahar ganj market. Dit is een zeer bekende straat vol marktkraampjes en hotels. Er waren veel andere toeristen en superveel leuke winkeltjes.
Om al de bezienswaardigheden te bezoeken hadden we samen met de familie van Lena een busje gehuurd. We hadden genoeg plaats en het was makkelijk om zo overal naartoe te gaan. Het eerste dat we bezochten was het graf van Gandhi. Het was in een zeer groot mooi park waar we voor het eerst zoveel eekhoorntjes zagen. Ook de eerste bus Engelse toeristen kwam te voorschijn, met andere woorden de witte kousen en sandalen kwamen tevoorschijn. Naast het graf stond een eeuwige vlam.
Hierna zijn we naar Humayun’s Tomb gegaan. Dit was een graftombe van de Mughal Keizer Humayun. De graftombe werd gebouwd in opdracht van Humayun’s eerste vrouw.  De graftombe van de keizer wordt omgeven door een heel grote tuin. Daar konden we verschillende fonteinen en aangelegde watervalletjes bezichtigen. Ook was er een grote ingangsgebouw en andere gebouwen voor familieleden van hem. Toen Eline en Laurence binnen in de graftombe waren, was astrid nergens meer te bespeuren. Na even zoeken vonden we haar terug in de tuin. Ze had haar handjes verfrist in het fonteintjes. Op een bepaald moment draaiden we ons om en op het gras zat een arend. Hij vloog omhoog laag boven ons en hij vloog weg.
Vervolgens hebben we de Lotus bezocht. Dit is een moderne tempel waarin alle godsdiensten welkom zijn. Het was in de vorm van een bloem en was omringd door fonteintjes, die zeer aanlokkelijk waren om erin te springen. In de tempel moest het stil zijn, maar er was heel veel lawaai. Kinderen die weenden, iemand die iets liet vallen, volwassenen die babbelden, gsm’s die afhingen, … Ook vloog er een vogel rond. Het was er wel verrassend fris. Helaas was dit het begin van mannen en zelfs vrouwen die foto’s van ons trokken. Niet omdat supermooie fotomodellen zijn, maar omdat we blank zijn. Dit noemen we de blankenvloek.
De vierde stop was Qutab Minar. Dit is een zeer grote pilaar die ietswat scheef gebouwd is. Hier staan we op veel foto’s van vreemden. Ze vroegen het allemaal zeer vriendelijk, dus het was moeilijk om af te slaan. Helaas waren er ook nog die ‘zeer subtiel’ foto’s van ons trokken. Soms zwaaiden we ze weg, maar dan werden we achtervolgd tot ze een foto hadden = de blankenvloek. We hebben er een boom ontdekt vol met papegaaien. Zelfs moederpapegaaitjes die de kleintjes eten gaven in hun nestje.  Eline en jonathan hebben een fotoshoot gekregen van een bewaker, gelukkig met het fototoestel van jonathan. Laurence en Astrid hebben in 10min alles bezocht omdat we te weinig tijd hadden, maar wat blijkt dat we pas een half uur later vertrokken zijn. Naast de pilaar stond er een zeer kleine pilaar. Mensen namen hier ook veel foto’s van. Wij vonden dit raar omdat er een 100x grotere naast stond, maar blijkbaar was het een pilaar in een soort metaal dat nooit roest.
Als laatste hebben we de gateway van India gezien. We hebben het niet bezocht omdat het gesloten was voor de veiligheid. Er is onlangs een poging tot aanslag geweest, waardoor het nu niet voor publiek openstaat. Er stond een brandende vlam onder om de soldaten te herdenken. Aan de overkant was er een markt waar we pani puri hebben gegeten. Voor ons was het de zoete versie en voor lena’s familie de pikante versie. We hebben dit ook eens geproefd, maar snel terug een zoete gegeten om de pikantheid weg te werken. Hierna was het tijd om uitgeteld op ons bed te ploffen.
De volgende dag werden we aangeraden om een lange broek aan te trekken om in de moskee te mogen die we die dag gingen bezoeken. Eerst zijn we het rode fort gaan bezoeken. Dit was een zeer mooi fort vol historie en mooie verhalen. Er was veel volk die het bezocht, dit heeft ervoor gezorgd dat we er niet van hebben genoten. Want de blankenvloek was een enorme vloek. We konden bijna nergens lopen zonder dat iemand foto’s van ons trok. Op een bepaald moment konden we zelfs nergens kijken zonder in een camera te kijken. Nadeem (een familielid die mee was) heeft bijna ruzie gemaakt met anderen omdat het erover was. Hierdoor werden we even met rust gelaten en hadden we ook een publiek. Maar na 5min was het alweer over. Eline heeft haar broer gebruikt als man zodat ze minder last gevallen werd en dit heeft geholpen. Niet veel later hebben de anderen zich erbij gevoegd. Hij had een harem.
Na het rode fort zijn we gaan eten in een klein gezellig restaurantje vlakbij de Friday Mosque of Jama Masjid. Er aten heel veel andere blanken, dus we werden gerustgesteld dat onze maag het aan ging kunnen. Toen we vol zaten van het lekkere eten zijn we de moskee gaan bezoeken. Aan de ingang werden we tegengehouden dat we geen foto’s mochten nemen, behalve als we 300roepies betaalden. We moesten onze schoenen uitdoen en we merkten onmiddellijk dat de grond heel warm had. Gelukkig waren er matten waar we konden oplopen. In het midden was er fonteintje waar de mensen hun niet bedekte plaatsen reinigden voordat ze de moskee binnengaan. We wandelen op ons gemakje rond langs alle ingangen totdat Eline werd tegengehouden door een man die niet kon spreken maar haar bleef duwen. Hij maakte rare gebaren en duwde haar weg. Na lang vragen wat er was en waarom hij dat deed kwam er een andere man. Blijkbaar moest ze meer kleren aandoen. We hadden alle drie een lange broek aan en onze sjaal op onze schouders en hoofd, enkel onze armen waren semi onbedekt. In de eerste ingang was dit geen probleem en andere toeristen liepen binnen de tempel zelf met schouders bloot. Helaas maakten ze hier veel drama rond. Je kon een lange jurk huren aan de gate, maar we wilden niet betalen. De familie die mee was begon met hun te discussiëren dat het belachelijk was omdat anderen er erger rondliepen. Dus besloten we om weg te gaan. Aan dezelfde gate was een moslim aan het roken en vertelde een lokale gids dat zijn toeristen ook steeds een jurk moesten aandoen, ookal waren ze bijna volledig bedekt. Ze noemen dit pure geldklopperij.  Na deze gebeurtenis zijn we naar het hotel gegaan om ons bagage te maken om naar Agra te vertrekken. 


zaterdag 13 april 2013

Eerste Scooterrit


Zoals al eerder vermeld kreeg het scooterritje in Goa een apart blogbericht, het was veel te speciaal om het gewoon eventjes te vermelden. We hebben een scooter gehuurd om naar de zaterdagavondmarkt te gaan een 6tal km verderop. Voordat we er effectief mee konden rijden moesten we het eerst even uittesten. Het was helemaal anders dan in België. Als eerste was het een scootie zonder versnellingen. Vervolgens waar in België de noodstop staat, staat in India de aan en uit knop van de verlichting. Ook is er nog een aparte knop om je lichten sterker of zwakker te zetten. Astrid ws verward door de lichten, maar toch wilde ze een testritje maken. Na eventjes sukkelen ging het al vlotter totdat mensen bleven roepen naar haar: ‘you’re on the wrong side of the road!’. Hierdoor besefte ze pas dat je daar aan de linkerkant moest rijden. Ze stopte en keerde langs de juiste kant van de weg terug. Alleen nog steeds zonder lichten want ze wist niet hoe het werkte. Hierdoor was ze op van de zenuwen wanneer we nog 6km naar de markt moesten rijden. Ze wilde er zo snel mogelijk vanaf zijn.
Terug aangekomen in de guesthouse hebben we hulp gevraagd aan twee fransmannen die toevallig ook in onze guesthouse verbleven. Ze hebben het ons vriendelijk uitgelegd, waarna we konden vertrekken naar de markt. Voordat we effectief vertrokken naar de markt hadden we afgesproken met het koppeltje dat ons meevroeg. Op weg naar daar zijn we te voet gegaan met de scooter aan de hand. Want we hadden benzine nodig. Na een aantal keer vragen om een tankstation kwamen we tot conclusie dat er geen tankstations waren. Het waren winkeltjes die benzine verkochten. Bij een vriendelijk mevrouw hebben we onze brommer halfvol getankt. Het laatste stukje naar het koppeltje heeft Astrid geprobeerd om met Eline en Laurence achterop te rijden. Het was moeilijk, maar het was gelukt.
Aangekomen in het hotel van het koppeltje wilde Astrid zo snel mogelijk vertrekken. Ze was op van de zenuwen en totdat we niet vertrokken, ging het niet verbeteren. Toen we uiteindelijk klaar waren om te vertrekken merkten we op dat we 3 scooters hadden voor 6. Laurence kroop achterop bij Shirley en Astrid reed met Eline achterop verder. Eenmaal vertrokken was alles goed gegaan. De zenuwen waren weg! Astrid stak Laurence en Shirley voorbij omdat ze te traag reden, dus het ging zeer goed. Bij de aankomst op de markt was Astrid opgelucht. Ze was blij dat het voorbij was en trots op haarzelf dat het gelukt is!
Op de markt merkten we dat de anderen veel sneller overal doorliepen dan ons. Dus we hadden afgesproken dat wanneer ze wilden vertrekken ons maar moesten bellen. Een kleine 2uurtjes later werden we al opgebeld door hun. Ze gingen naar huis. In een impulsieve beslissing hebben we gezegd dat we nog gingen blijven. Alleen betekende dit dat we met drie op één scooter terug moesten. Toen wij uiteindelijk aanstalten maakten om terug te keren, merkten we dat er geen verkeer meer was. Het was een rustig terugritje. Het verliep vlot en we zijn na even de weg kwijt te geraken veilig aangekomen. Dit laatste was nog grappig. We kwamen op een kruispunt en we wisten niet meer welke afslag. We probeerden de meest linkse weg, maar we keerden al snel terug toen we niets herkenden. Daarna probeerden we de meest rechtse weg, maar hier kwamen we nog sneller tot de conclusie dat we fout waren. De weg  veranderde al snel in een donker kronkelpad. De laatste optie was de juiste. Toen we aan het discussiëren waren waar we verder moesten afslaan, reden we onze guesthouse voorbij. We waren er veel sneller dan we dachten!

 


Schoolervaring Astrid


Aan de stijl van de leerkrachten in het algemeen was het in het begin enorm wennen. De leerkracht waar ik bij sta in Bandra valt heel goed mee. Ze geeft echt les, blijft in de klas gedurende de lesuren en is lief voor de kinderen. Telkens wanneer ik iets voorstel of vertel waar ik aan bezig ben zegt ze 'ok'. Ik ben er nog niet uit of dit wil zeggen dat ze goed vindt wat ik doe of ze me gewoon niet begrijpt.
De leerkracht van de klas waar ik bij sta in Colaba is een ander paar mouwen. Ze is zeer vaak niet aanwezig in de klas. Vaak zit ze in haar lokaaltje ernaast en is ze sessie aan het voorbereiden voor de kinderen met autisme die ze individueel begeleid. Ondertussen wachten de kinderen in haar klas tot ze klaar is. Telkens wanneer ik haar zie heeft ze nieuwe werkjes voor me. Die bestaan vooral uit het uitprinten en lamineren van visualisaties in de klas. Ze verzint ook vaak 'excuses' om niet te moeten werken. Zo had ze last van haar spieren door het veranderende weer, heeft ze rugpijn, moet ze voor haar man zorgen, is ze bezig aan een ander project of is ze familie gaan bezoeken. Het komt er dus vaak op neer dat ik alleen voor de klas sta. Wanneer ze wel in de klas aanwezig is, laat ze de kinderen puzzels maken. Er zijn in totaal een twintigtal puzzels en 10 kinderen. De kinderen kennen ze dus allemaal al vanbuiten.
In Bandra sta ik maandag, woensdag en vrijdag in een klas met 8 kinderen tussen de 9 en de 12 jaar oud. De kinderen hebben verschillende beperkingen. De kinderen waar ik mee werk zijn een jongen met ADHD en een meisje met het syndroom van Down en ADHD. In het begin deed ik met hen oefeningen om hun aandacht langer te leren vasthouden. Nu zijn we vooral aan het voorbereiden en herhalen voor de komende examens. Met Adil, de jongen met ADHD, klikte het meteen. Hij krijgt van de leerkracht vaak een pauze om wat stoom af te blazen en dan gaan we een wandelingetje maken, spelen we tikkertje op de speelplaats of laat ik hem een beetje tegen mijn handen boksen.
Vidhi, het meisje,  is nogal een karaktertje. Wanneer ik bijvoorbeeld in het begin van de stage naast haar ging zitten in de klas, stond ze op en ging ergens anders zitten. Ook werkte ze bijvoorbeeld net zo lang tegen tot de leerkracht moest tussen komen, waarna ze in dertig seconden weer braaf op haar plaats zat en mee deed met de les. Wanneer ik dan weer met haar probeerde te werken begon het hele spel opnieuw. Ze nam het materiaal af, stak het in de kast of in haar zakken, ging haar in een hoekje van de klas zetten met haar rug naar mij of liep de klas uit. Een mooi voorbeeld van hoe ze is: Eline, Laurence en ik moesten naar een presentatie in het auditorium en liepen mijn klas voorbij. Vidhi zat buiten en zag ons voorbij komen. Ze ging naar Eline en Laurence, gaf hen een knuffel, keek naar me en liep me voorbij de klas in. Nu naar het einde van de stage toe kent ze me al beter en loopt ze niet meer weg. Kaarten, scharen en puzzelstukken verdwijnen wel nog regelmatig.
In Colaba vind ik vooral Aslam een geweldige aanwinst in de klas. Hij kan niet spreken, maar begrijpt Engels zeer goed en moet steeds lachen om mijn mopjes. Door ja/nee vragen te stellen kan ik goed met hem communiceren. Ook Ketan kan niet spreken of lopen, maar begrijpt alles wat ik zeg. Verder zijn er in de klas twee jongens die kunnen spreken. Dit is meestal wel in Hindi. Deze twee jongens moeten de leerkracht vaak helpen waardoor ze denken dat ze meer mogen dan de andere kinderen in de klas. Dit kan soms eens botsen. Er zitten in de klas vier meisjes. Die zijn zeer rustig en meegaand.
Met deze klas ben ik mee op tweedaagse geweest. Dit zorgt meteen voor een betere band met de kinderen. 
Al bij al is het een kwestie van de kinderen te leren kennen en nieuwe manieren te vinden om te communiceren. 

schoolervaring Laurence


Ik heb al heel veel leuke momenten meegemaakt op de werkvloer. Jammer genoeg is onmogelijk om deze allemaal te beschrijven. Het zou eigenlijk wel lukken, maar dan heb ik een heel boek. Ook zijn er wat mindere zaken gebeurd. Ik zal de situaties eruit nemen die ik het belangrijkste vind en het leukst om  over te schrijven.
In Bandra sta ik in een klas van 10 jongeren met een leeftijd tussen 11 en 16jaar. Ik heb de opdracht gekregen om 2 jongeren uit deze klas individueel te begeleiden. Naarmate ik hier langer was, kreeg ik meer kinderen om mee te werken. Nu begeleid ik ze allemaal individueel. Ik zal ze ook niet allemaal bespreken, maar ik kan in het algemeen wel een paar zaken vertellen. Er zijn 2 kinderen zonder fysieke beperking, wat wil zeggen dat alle anderen een rolstoel nodig hebben. En er is maar 1 kind die volledig verbaal kan communiceren. De anderen kunnen klanken en woorden geven, maar niet goed praten.  Ik zal 2 kinderen bespreken, dit zijn degene die ik individueel ondersteun.
Als eerste is er een jongen die me iedere keer opnieuw doet lachen, hij is schitterend. Hij heet Yash en is de enige verbale jongen. Hij heeft een verstandelijke beperking en een licht visuele beperking. Waarom hij me zoveel doet lachen, is moeilijk om uit te leggen, maar ik zal mijn best doen! Hij is zeer impulsief en enthousiast. Bijvoorbeeld de eerste weken dat ik hier was zei hij iedere morgen: ‘hey Laurence, what’s your name?’ waarna ik antwoordde dat hij het al wist omdat hij me zo begroet had. Ook vroeg hij steeds waar ik vandaan kwam en hoe oud ik was. Iedere keer opnieuw zei ik dat hij goed moest denken omdat hij het antwoord wist. Uiteindelijk kon hij steeds opnieuw op het juiste antwoord komen. Hij zingt zeer veel en zeer graag. Uit het niets begint hij een liedje te zingen. Bijvoorbeeld: doremi van the sound of Music, hoofd-schouders-knie-en-teen, blackberry en zoveel indische liedjes. Hij doet altijd met een imitatie van de instrumenten of een probeersel van de dansjes. Ook heeft hij bepaalde bewegingen die echt grappig zijn. Hij is zeer gefocust op netheid, waardoor hij draadjes die loshangen van de kleren vast neemt tussen twee vingertjes en het probeert los te trekken, zeer voorzichtig maar hard genoeg om het eraf te krijgen, een vlekje op zijn bank krabbelt hij ervan, verf aan zijn vingers kan hij niet verdragen dus om de zoveel seconden gaat hij zijn handen gaan wassen.  Hij leert alles door herhaling, waardoor je zoveel moet zeggen tot hij het weet. Hij armworstelt graag, alleen trekt hij je arm plat ipv duwen. Maw hij laat de andere winnen, maar denkt dat hij zelf wint. Ook wanneer je zegt dat hij moet nadenken, doet hij leuke bewegingen. Hij tikt dan met zijn vinger tegen slaap alsof hij echt diep aan het nadenken is. Hierbij herhaalt hij steeds: ‘think, think, think, …’ Er is zoveel meer dat ik over hem kan vertellen, maar het is moeilijk voor jullie om te begrijpen. Daarom zal ik proberen om een filmpje te maken van hem. Alleen al voor een leuke herinnering voor mij, maar ook voor jullie om een beeld van hem te vormen. Als laatste wat leuk is om te vertellen over hem, is dat wanneer wij naar Colaba gaan. Hij de volgende dag nog gelukkiger reageert als hij mij ziet. Wanneer ik er niet ben, vraagt hij constant aan de leerkracht: ‘where’s laurence?’ .
Vervolgens heb je Nachiket. Het is een jongen met autisme en hypersensitiviteit. Hij communiceert niet verbaal, enkel via lichaamstaal. In het begin was het zeer moeilijk om met hem te werken. Hij reageert vaak agressief. Niet enkel naar mij toe, maar ook naar zijn moeder, leerkracht, andere kinderen. Hij trekt aan haar van anderen, bijt op materiaal, gooit met zaken zoals een boek of zelfs een tv, krabbelt anderen (hierdoor heb ik 2 schrammen op mijn hoofd, ze zijn gelukkig bijna weg!) Maar hij kan ook zeer lief zijn. Hij neemt e hand vast en legt hij hoofd erop om aan te tonen dat hij vrienden wil zijn. Hij kan knuffels geven uit het niets. Hij gaat soms naar andere kinderen en komt aan hun gezicht om te tonen dat hij hen als vriend ziet. Het negatieve komt meer en meer naar boven omdat hij zijn structuur verliest. Hij is van in de voormiddag naar school te gaan, verandert naar enkel de namiddag. Niet zo’n goed idee. Maar ik heb een structuurbord voor hem gemaakt, waardoor hij weet wat er van hem verwacht wordt. Dit helpt goed. Alleen houdt er bijna niemand zich aan de structuur. Hij heeft nu ook een beloningssysteem. Er wordt overlegd met de therapeuten om meer gedragstherapie te geven aan hem. De laatste tijd komt hij niet veel doordat het examens zijn. Na een tijdje aanpassen lukt het om het examen van hem af te nemen. Hij is zeer intelligent.
Tenslotte doe ik Bandra zoveel meer dan enkel de kinderen begeleiden. De leerkracht vraagt me steeds opnieuw om bepaalde dingen te knutselen, examen af te nemen in andere klassen, spelletjes spelen met de klassen, toezicht houden in andere klassen, … . Naarmate de stage eindigt, voel ik me hier meer en meer thuis.
In Colaba zit ik in een klas met kinderen van 6-7jaar. Er kunnen er 3 van de 10 Engels spreken. De anderen begrijpen alles, maar kunnen geen Engels praten. Het levert nog grappige situaties op. Ze proberen alles uit te leggen door vanalles en nog wat uit te beelden. Soms begrijp ik snel wat ze bedoelen en andere momenten snap ik er nog minder van. Hier moet ik ook 2 kinderen individueel begeleiden. Alleen zijn die 2 kinderen er zelden wanneer ik er ben. Hierdoor ben ik meer met de andere kinderen bezig. De verantwoordelijke leerkracht loopt ook steeds weg wanneer ze mij ziet. En in de namiddag is ze er nooit. Hierdoor mag ik doen wat ik wil. Ik geef ze knutselopdrachtjes, werkblaadjes die ik terugvind in de kast, … Vanalles en nog wat wat ik met op dat moment kan bedenken. Ik blijf iedere keer tegen de leerkracht zeggen dat ze moet blijven omdat ik geen leerkracht ben. ’s morgens kan ze nu al een uurtje blijven, maar daarna is ze alweer weg. Ze bied steeds haar excuses aan, maar loopt keer op keer weg. Ik ben het ondertussen al gewoon. De leerkracht van de andere klas helpt me wanneer ik iemand nodig heb, dus helemaal alleen ben ik niet.
In Colaba zitten er zeer leuke kindjes. Ze komen bijna allemaal van de sloppenwijken, maar ze blijven steeds optimistisch. Ze lachen de hele dag door, maken grapjes, dansen of doen een beetje zot. Er is een klein meisje die een beetje een groeiachterstand heeft. Haar hoofdje komt tot aan mijn heupen. Wanneer ze achter me staat om me te doen verschieten, is haar gezicht dezelfde hoogte als mijn poep. Ze is zo schattig en lief. Ze komt steeds opnieuw met lange enthousiaste verhalen. Alleen versta ik er niets van. Een ander meisje fluistert steeds in me oren en vertelt me geheimpjes, alleen kan ik ook niet verstaan wat ze zegt. Wanneer ik tegen hen vertel dat ze het moeten vertellen in het engels of toch moeten proberen, herhalen ze het in het Hindi, maar op een zeer traag tempo en met gebaren. Soms kan ik hier iets uit afleiden, maar meestal niet. De meeste jongens in de klas spelen graag tikkertje of doen me verschieten. Ik heb ze geleerd om vliegertjes te maken en ze hebben er ondertussen al zeer veel laten vliegen.
Zo, dit is een deel van mijn schoolervaringen. Ik kan er nog zoveel meer vertellen. Wanneer je meer wilt weten of vragen hebt, mag je ze gerust stellen. Ik zal met plezier alle herinneringen bovenhalen.

schoolervaring Eline


Eindelijk geef ik jullie eens een verslagje over mijn stage. Dat jullie niet allemaal denken "ja Eline die doet daar helemaal niets zeker?!"  Naast genieten van de zon , mumbai, weggaan en winkelen moet ik inderdaad stage lopen! Ik loop dus stage in twee verschillende schooltjes van adapt. Zo heb ik een klas in Bandra en een klas in Colaba. Ik heb al 2 fantastische maanden achter te de rug en wordt dan ook heel moeilijk om al mijn leuke momenten te delen met jullie. 
Maar hier gaan we dan : 
In Bandra sta ik 3 maal in de week. Mijn klasje heeft 7 leerlingen en de meeste kinderen hebben een meervoudige beperking. De kinderen hebben één voor één hun eigen persoonlijkheid maar het zijn echte schatjes. Ik weet nu al zeker dat ik ze zal missen! In badra mag ik een meisje met autisme begeleiden die soms agressief uit de hoek kan komen. Het was zeker niet makkelijk om contact met haar te maken en tot haar wereldje door te dringen. Toch heb ik het gevoel dat we vooruitgang boeken en dat ze steeds meer probeert om te communiceren met de rest van de kinderen uit de klas.
Mijn leerkracht in Bandra loopt graag af en toe eens de klas uit en dit betekent dat ik er dan alleen voor sta. Dit gebeurde ook de eerste week van onze stage. Opeens stond ik helemaal alleen voor een groep kinderen die ik nauwelijks kende en die niet zo goed Engels verstaan. Daar begon te uitdaging en wist ik dat de stage helemaal anders zou verlopen dan in België. In het begin was het dus vooral zoeken hoe ik het best kon communiceren met de kinderen en hoe ik best met hun omging. Ondertussen ken ik alle kinderen al veel beter en kan ik al veel beter inschatten waar hun interesses liggen.  Ik heb al heel grappige momenten meegemaakt. Zo was er een jongen die opeens op zijn hoofd begon te staan en allerlei kunstjes toonde. Ook is er een jongen die heel de tijd ‘car car car’ roept een hele dag lang tot hij het speelgoedautootje krijgt waar hij zo graag mee speelt. Ook bij het knutselen is het grappig als de kinderen mogen verven en de verf meer op hun gezicht en kleren hangt dan op het papier. 
Voor het school moeten we op het einde van de stage ook een bachelorproef maken. Hierbij moeten we acht sessies voorbereiden en op de stageplaats uitvoeren. Ik heb ervoor gekozen om mijn sessies in Bandra te doen aangezien ik hier drie dagen in de week sta. Ik heb ervoor gekozen om rond het thema creativiteit te werken. het thema draait allemaal rond kikkers. We werken rond mijn boek ‘ ten little frogs’ en oefenen hier allerlei vaardigheden mee. Zo heb ik de kinderen leren tellen met kikkervingerpoppetjes en hebben we de verschillende knutselmaterialen , kleuren leren kennen. En het eind resultaat mag een wezen de kinderen hebben samen een groot schilderij gemaakt waar ze terecht fier op mogen zijn!.
In Colaba  is de klas iets groter en zijn ongeveer 12 kinderen . Daar begeleid ik twee meisjes. Het ene meisje heeft ook autisme en heeft vooral problemen met communiceren. Door in overleg te gaan met de leerkracht hebben we samen besloten dat ik een communicatieboek zou maken voor haar. Ondertussen is het boek af en ben ik dit volop aan het aanleren.
Het andere meisje heeft vooral problemen om zich lang te concentreren en heeft veel herhaling nodig. Ik maak vooral veel remediëringsoefeningen met haar.  Colaba is een heel klein schooltje en de klasjes hebben geen muren waardoor je vaak de andere klas naast jou hoort. Momenteel werkt er maar één ventilator in mijn klas waardoor het daar vaak héél warm is. De kinderen daar kunnen minder goed Engels als in Bandra en dit veroorzaakt soms grappige momenten wanneer we elkaar niet goed verstaan. De kinderen besloten dus maar om mij Hindi aan te leren. Ik begon er met volle moed aan tot ik het alfabet zag. Het alfabet was wel 6 pagina’s lang en bestaat uit verschillende klanken en woorden. Het was dus onmogelijk om dit aan te leren. De kinderen leerden mij wel de cijfers van 1 tot 10 en de kleuren. Erna was het mijn beurt om hen de cijfers van 1tot10 in het Nederlands aan te leren. Dit zorgde voor veel hilariteit aangezien ‘tien’ in Hindi 3 is en bij ons dit ja gewoon 10 is.
Volgende maandag gaan mijn laatste twee weken stage in. De kinderen hebben hun laatste dagje school op 24 april en erna hebben de kinderen één maand vakantie. Wel wordt er van ons verwacht dat we hierna de leerkrachten helpen met het opruimen van de klas. Ik zal de kinderen toch wel echt missen en het zal raar doen om afscheid te nemen! In ieder geval het was een heel leerrijke ervaring die ik meteen opnieuw zou doen! J


vrijdag 12 april 2013

Schoolervaring inleiding


De reden waarom we hier zijn, is natuurlijk onze stage. We hebben er nog niet veel over geschreven omdat we wilden afwachten. Het heeft lang geduurd voordat we alle drie gesetteld waren en ons takenpakket kregen. ADAPT is een voorziening die staat voor: Able, Disable, All People Together. Het bestaat uit 4 afdelingen: school voor buitengewoon onderwijs, volwassenwerking, schooltjes in de slums en therapie voor mensen met een beperking. Wij werken in de school voor buitengewoon onderwijs.  De school bestaat uit 2 afdelingen. Het ene: Bandra is in hetzelfde gebouw als onze hostel. Er zijn meer kinderen met een beperking aanwezig dan zonder, ook meer volwassenen lopen hier rond. De kinderen zijn opgedeeld op hun ontwikkelings- en verstandelijk niveau. De leeftijden komen ongeveer overeen, maar niet helemaal. De tweede afdeling is Colaba. Dit is bereikbaar met een busrit van een uur. In het terugkeren doen we er zelfs bijna 2u over door al het verkeer. Ondertussen kunnen we met de schoolbus naar een punt rijden dat veel sneller gaat. Daar zetten ze ons af en moeten we de rikshaw nog eventjes nemen. We sparen iedere keer een dik halfuur uit. In colaba zijn er veel normale kindjes en enkelen met een beperking. Enkel de ouderen spreken goed Engels.
Het gewone schoolleven is hier helemaal anders dan in België. We denken zelfs dat ze het woord ‘structuur’ niet kennen. De leerkrachten hebben allemaal een timetable, maar niemand houdt zich eraan. Wanneer de leerkrachten geen zin in iets hebben, doen ze ofwel iets anders ofwel helemaal niets. De break en lunch wordt vaak veel vroeger gegeven. We kunnen wel niet over het algemeen spreken,want sommige leerkrachten zijn wel gedreven. De meesten niet, waardoor het makkelijk is om daar in het algemeen over te babbelen. Maar weet dat er ook leerkrachten met liefde voor het beroep bestaan in India. De leerkrachten zijn regelmatig aanwezig waardoor er dan een vrijwilliger op de klas komt passen of de leerlingen worden verdeeld over andere klassen.  Schooluitstapjes of picknicken worden bijna van de ene op de andere dag geregeld en de leerkrachten weten soms zelf niet wat van hen die dag verwacht wordt.
In de school kan je een soort hierarchie beschrijven. Aan de basis heb je de anciellery. Dit zijn verzorgers die de kinderen eten geven en naar het toilet brengen, de kinderen vanuit de rolstoel in hun stoel zetten en omgekeerd, kuisen, opruimen, … . Daarboven heb je de administratie die alles bijhouden. Er zijn ook veel vrijwilligers waar Adapt beroep op doet. Zij helpen in de klas met individuele begeleiding of schrijven cursussen over of helpen met huiswerk, … veel taken voor hun. Daarboven de leerkrachten die dus les geven. Zij nemen zelden de kinderen uit hun rolstoel. Ze geven de kinderen wel eten. Daarboven heb je de therapeuten, bv: fysiotherapie, logopedie, psychologe, … . Dit is kort beschreven hoe het allemaal in elkaar zit. Buiten deze mensen heb je nog verschillende andere belangrijke personen zoals een communicatie therapeute, een computerverantwoordelijke, … Adapt heeft volwassenen met een beperking werk waardoor in de administratie er een paar zijn en veel vrijwilligers een beperking hebben.


weetjes 4



1      We hebben gefeest! In de bekendste club van mumbai: royalty. Het was eigenlijk een afterparty van een collegefeestje die tot 22u geduurd heeft. We hadden een lange taxirit omdat we het niet wisten zijn, waardoor we op het eerste feestje een klein halfuurtje binnen waren. Maar achteraf was alles de moeite waard, want het was zalig! Niet aangesproken worden, gewoon dansen en genieten van het moment!
2.       De papa van het liefje van Eline, genaamd Peter Martens, gaat regelmatig op zakenreis naar Mumbai. Hij heeft ons een zalig luxedagje bezorgd. We werden uitgenodigd om een dagje mee te gaan naar zijn hotel. We hebben kunnen genieten van een rustige zondag aan het zwembad met eigen ligstoel, handdoekje, water en zonnecrème van het hotel, een lekkere thee, cappucino en chocomelk (degene die we in België ook drinken), lekker eten (alleen was de mildly spiced pasta arrabiata van Astrid toch enorm spicy), een badje of douche, mojito’s als aperitief, ... We voelden ons op vakantie! Heel veel dank aan Peter!
3.       We hebben Pasen gevierd met Indische vrienden. 2 zussen, 1 broer en een vriendin van hun. Ze zijn supervriendelijk, heel gastvrij. We hebben ze de allereerste keer ontmoet op de homeparty en sindsdien hebben we al enkele keren afgesproken. We hebben een hele namiddag gegeten en zijn dan gaan windowshoppen in een shoppingmall met airconditioning. Dit hadden we echt even nodig!
4.       Kasjhmir in noord India heeft hetzelfde klimaat als België, weed groeit er in het wild en sinds kort zijn er ook stekelvarkens terug te vinden. Ze hebben er een draak ontdekt die nu volop in het lab onderzocht wordt.
5.       We hebben het gevonden hoe we lekkere pizza bestellen. De eerste keer hebben we zelf gebeld en er zat macaroni in de korst en het was super pikant. Nu laten we een Indische bellen de ervoor zorgt dat het gewone pizza’s zijn!
6.       We spelen ‘Schijt je rijk’ niet meer zoveel. Het kakken in het openbaar zijn we zodanig gewoon geworden dat het ons soms niet meer opvalt. Uit de eindstand is gebleken dat Laurence de winnares is door het vakje helemaal in de hoek te kiezen.
7.       We zullen het verkeer in België saai vinden. Hier zie je altijd iets! Vandaag een man zien fietsen met op zijn rekje zeker 20 kartonnen met eieren gewoon vastgebonden met een touw. Daarna een fiets met veel grote zakken bloem of suiker. Niet te geloven dat ze het zo vervoeren
8.       De bomen hakken of zagen ze hier handmatig af. Een zeer grote zware, dikke boomstam heffen ze met mankracht op om in de camion te laden. Er stond zeker 8 man rond de stam.
9.       Astrid heeft een minikrokodil aangeraakt. (ze was maar 4cm lang en zat in een aquarium
10.   We hebben de Hija Ali’s Moskee bezocht. Een mooie moskee in het water waar je naartoe kan via een pier. Vrouwen mochten enkel naar binnen kijken, mannen mogen binnen wandelen.
11.   Tijdens een taxiritje heeft het leger ons tegengehouden. Ze stonden in panne en hadden hulp nodig. Alleen had onze taxichauffeur niet het nodige materiaal om te helpen.
12.   Er is een gigantische brug waar je tol voor moet betalen, zo’n 55roepies (= 80eurocent). Deze loopt over het water tussen Bandra en Parel.  Eventjes geen druk verkeer op de brug. Ook heeft het een zalig windje.
13.   We zijn opnieuw naar een houseparty geweest. Het was een hilarische avond! We hadden op een bepaald moment elk een verkleedstuk. Eline kreeg een piratenhoed en bootste kapitein sparrow na, Laurence kreeg een zwart hoedje en was vanaf dan michael jackson en Astrid kreeg het masker van scream. Door het masker kon Astrid bijna niets zien en kregen we grappige momenten! Na 5minuten lagen we allemaal strijk!
14.   De studenten die ook in onze hostel verblijven zijn allemaal weg tegen de 14de. Tzal hier plots veel stiller en saaier zijn.
15.   We hebben een volledige dag naar presentaties geluisterd van de studenten. Zeer mooi en interessant om zoveel over de verschillende landen en hun organisaties te horen. De toekomstplannen waren ook mooi. Alleen viel het ons op, dat wij de meeste doelstellingen al in België bereikt hebben. Azië zit enorm achter op vlak van hulpverlening, maar er komt gelukkig veel schot in de zaak.
16.   Op de markt proberen ze ons nog steeds op te lichten. Niet tegenstaande dat we bijna iedere week eens passeren en ze ons al echt kennen. Maarja, indiers e!
17.   Laurence zal nog verslaafd raken aan de indische thee, mmmmm lekker!
18.   Astrid kreeg tijdens een avondje stappen naar de markt een huwelijksaanzoek van een indier met een raar oog. Hij kuste haar hand en vroeg of ze getrouwd was. Hij bleef staren. Op weg naar huis kregen we zelfs schrik dat hij ons ging achtervolgen. Gelukkig was dit niet zo!
19.   Laurence is ’s nachts gebeten door een klein plat beestje. Nog nooit gezien. Maar sindsdien vallen alle beestjes meer en meer op. Gelukkig zijn er nog geen kakkerlakken!
20.   Eline is bijna door haar bed gezakt. Het bed bestaat uit een 3cm dunne matras en een dunne plank. De plank was verschoven waardoor het begon te kraken.  Gelukkig waren mega astrid en mega laurence er om haar bedje te vermaken.
21.   De studenten zijn een voor een aan het vertrekken. Het gaat hier stil zijn zonder hun. We gaan ze missen!
22.   Astrid heeft een kakkerlak ontmoet in de klas. Ze heeft er een stok naar gegooid, hierdoor lag hij op zijn rug wat te spartelen. Daarna heeft ze de vuilbak er omgekeerd opgezet en zo naar buiten geschoven. Daar was het afscheid nemen van de kakkerlak.
23.   Er was op een middag een duif neergevallen op het balkon op haar rug. Astrid heeft hem gevangen met een handdoek en gegeven aan de oudste zoon van Lena. Hij heeft hem dan losgelaten. Enkele dagen later vinden we de duif dood terug. Daag duifje!
24.   Als je de kuisploeg wegstuurt, komen ze niet meer terug. Oeps!
25.   Laurence heeft al 7 onderbroeken verloren. Eerst dacht ze dat het haar schuld was, dat ze ze verloor in de douche of ergens liet vallen. Maar 7 is echt heel toevallig. Volgens een studente hier gebruiken de mannen onderbroeken voor vuile zaken. Dus als we ze terugvinden, zal laurence ze niet meer gebruiken.
26.   Astrid was in paniek toen ze ook een onderbroek verloren had. Alleen heeft ze hem de dag zelf teruggevonden. Nu hebben we besloten dat we alles in een waszak steken en de kasten sluiten als we weggaan.
27.   We hebben een aftelkalender gemaakt met enkele belangrijke gebeurtenissen. Bijvoorbeeld: Jonathan (de broer van Eline) komt ons vanaf de 23 vergezellen in India, Nicolas (het liefje van Astrid) heeft een deelexamen op de 23ste april  (Iedereen duimen dus!) en op 25 april is de mama van Laurence jarig (iedereen een verjaardagsliedje zingen!)
28.   De muggennetten worden vuiler en minder beschermend. Vooral die van Laurence, want er zit een groot gat in! Als we ’s nachts met een bepaald lichaamsdeel, zoals een arm of knie of hand, tegen het net liggen, staan er de volgende dag op dat ene plekje minstens 4 muggenbeten.
29.   Tijdens een taxiritje hebben we moeten tanken. We moesten uitstappen. Alleen juist die dag hebben Astrid en Eline een kort shortje aangetrokken, waardoor de ongemakkelijkheid met de minuut steeg. We werden  nog meer dan anders aangestaard.
30.   Toen we wachten aan het rood licht, kwam er een jongentje bedelen. Hij was echt schattig. Hij vroeg steeds om 100 roepies. Wij hebben niets gegeven, want als je eenmaal begint komen er plots veel andere kinderen langs. Astrid trok haar wenkbrauwen naar hem op en hij deed het na. Hij kreeg op die manier van die grote puppyoogjes en begon er ook mee te lachen. Een leuk momentje.
31.   Er is hier een bedelbedrijf waarbij ze ledematen van mensen en kinderen express beschadigen of amputeren. Op die manier krijgen ze sneller geld van mensen. Vuil en erg om te zien.
32.   De elektronica overleefd hier niet goed. Het begint allemaal last te krijgen van de warmte en de stof kruipt overal tussen.

zaterdag 23 maart 2013

Eerste treinrit



We moesten voor de allereerste keer de trein nemen om naar Mahalaxmi te gaan. Gelukkig kwam een van ons op het idee om wat uitleg te vragen aan Lena hoe het treinen hier in elkaar zat. Ze had ons verteld welk spoor we moesten nemen. Ook dat er een verschillende compartimenten zijn. Je hebt eerste en tweede klasse, maar ook in iedere klasse een mannen, vrouwen, gehandicapten en gemengd deel. Hierop waren we voorbereid. Eenmaal aangekomen in het station moesten we op zoek gaan naar de loketten. We vonden het niet onmiddellijk en vroegen uitleg aan een toevallig voorbijgangster. Ze toonde ons met veel plezier de loketten. Het was buiten het station net naast een open pleintje. We stonden mooi aan te schuiven in de rij en enkele mensen waren ons aan het voorbijsteken. Wij hadden het natuurlijk niet onmiddellijk door totdat een oude vrouw ons bijna omver duwde. Wakker worden en doorschuiven was de boodschap. We moesten naar spoor 3. Er was zeer veel volk in het station dus vonden we het niet direct. Uiteindelijk zijn we er geraakt en stonden bij de andere vrouwen te wachten op de trein. Op ieder spoort staat er aangeduid waar het vrouwendeel, het mannendeel en de gehandicapten kunnen instappen. Natuurlijk stopte de trein niet correct en stonden we in het deel van de gehandicapten. We wilden nog uitstappen en ergens anders instappen, maar de trein reed weg. Hij heeft nog geen 2 minuten stilgestaan. De deuren en ramen waren allemaal open dus er was een lekker windje. Veel mensen staken hun hoofd door de deur of het raam. Wanneer we een stop gepasseerd waren, wou Laurence het ook eens uittesten. Een zalig gevoel! De wind in je gezicht, met je been uit de trein hangen, … Moeten we eens in België proberen ook! Er waren ook verkopers op de trein. Jonge jongens die schoolspullen verkochten, vrouwen die bloemen verkochten, … Zelfs twee travestieten die kwamen smeken om geld. Wonderbaarlijk hebben ze ook geld gekregen. De ene was zeer groot met nog een zware baard in de keel en de andere was klein en mager.
In het terugkeren was de trein wat drukker bevolkt. We zaten wel bij de vrouwen, maar konden bijna nergens staan. Wanneer er een stop was, duwden de mensen elkaar er bijna uit en werden anderen bijna geplet om  erop te geraken. Zoals eerder vermeld bleef de trein niet lang wachten. Het gebeurde zelfs op sommige haltes wanneer de trein begon verder te rijden, dat vrouwen hingen aan de handvaten tot de menigte nog wat dichter bij elkaar kroop zodat ze erbij konden. Het was nu veel warmer en drukker dus konden we helaas niet meet uit de trein hangen.
Aangekomen in het station wilde we de riksja pakken om terug te keren. We namen de eerste beste riksja die zijn machinetje wilde aanzetten. We vertrokken en merkten dat er een hele rij mensen stonden te wachten om een riksja te nemen. Het blank zijn was eens in ons voordeel. We konden niet weten dat er zo’n lange rij was. We zijn daarna naar de McDonalds gereden om een lekkere maaltijd en een verfrissende McFlurry oreo! Een mooie en lekkere afsluiter van de dag.

Mahalasmi Dhobi Ghat en Victoria Garden



Op een dag beslisten we om bepaalde bezienswaardigheden in Mumbai te ontdekken. We namen de trein richting Mahalaxmi waar we Dhobi Ghat en de Victoria Garden gingen bezoeken. Nog maar net uit de trein gestapt, zag je Dhobi Ghat. Dhobi Ghat is de oudste wasserij in Mumbai. Het is moeilijk uit te leggen hoe het er te werk gaat, de foto’s zeggen veel meer dan de woorden de we hier gaan opschrijven, maar we zullen proberen. Er waren lange rijen met wasbakken waar mannen de was in deden. Het was al redelijk vuil water, maar ze gebruikten borstels en veel zeep om alles proper te maken. Na de wasbakken stonden er hutjes waar ze streken, naaiden, plooiden, … De was werd gesorteerd per kleur of per firma. Het waren wasdraden met veel dezelfde kleren bijeen. Op een gebouw dat wat hoger uitstak dan de anderen zaten 3 megafonen. Een mannenstem kwam eruit en zong liedjes of was iets aan het zeggen. Geen idee eigenlijk want wij spreken geen Hindi. In de wasbakken waren de werkmensen zich ook aan het wassen. Laurence heeft zelfs iemand zijn baard zien scheren. Veel meer was er niet te zien, gewoon heel veel was in duizend en een kleuren bij elkaar.
Vervolgens gingen we te voet naar Victoria garden. Op het plannetje uit de Lonely Planet leek het niet zo veraf. Helaas pindakaas waren we blijkbaar al in de verkeerde richting beginnen wandelen. Er was een groot rondpunt met zeker 7 afslagen. We hebben de verkeerde genomen. Toen we het doorhadden vroegen we aan voorbijgangers de weg. Laurence had een koppeltje met 2 kinderen aangesproken omdat die vertrouwbaar leken. Je weet hier nooit met mannen. We hadden onze vraag nog niet gesteld en er stond al zeker 10man rond ons te vragen wat er is en hoe ze konden helpen. Eline en Astrid namen al snel wat afstand, maar Laurence bleef bij de meneer staan omdat hij bezig was met een hele uitleg. Ook straatkinderen begonnen naar ons te zwaaien en te lachen. Een oudere vrouw begon zelfs haar zoon voor te stellen aan Astrid. Ze was aan het brabbelen in het Hindi en bleef naar hem wezen. Toen begon hij zelfs te babbelen, maarja ze verstond er niets van. Laurence probeerde ons boekje terug te nemen zodat we verder konden gaan en gewoon een taxi nemen, maar de mannen bleven ons uitleg geven. We verstonden er niets van. Uiteindelijk zijn we er weggeraakt met veel gelach en gezwaai. Toch zeer hulpvol en iet wat opdringerig die Indiërs!
Toen namen we de eerste beste taxi om naar Victoria Garden te gaan. We dachten dat het een groot park was met bankjes, graspleinen, … Maar niets is zoals we denken. Het bleek een zoo te zijn. De zoo was wel in verbouwing dus waren niet alle dieren aanwezig. We zagen olifanten, slangen, nijlpaarden, herten, krokodillen, neushoorns, aapjes, … Zo’n dieren dat je bij ons ook ziet. Wel zeer mooie vogels met alle kleuren van de regenboog. De vogels zaten bijna allemaal samen in een heel grote kooi. Alles door elkaar.  Ook eekhoorntjes die van kooi tot kooi liepen, ratten vanonder de huisjes, … Wat ons wel opviel is dat er heel veel vuilbakken aanwezig waren, alleen hadden ze geen bak aan de vuilbak hangen. Ze doen dan eens poging voor afval te verzamelen, jammer. We hadden er een grappige, leuke, vrolijke dag opzitten en gingen alweer terug naar de hostel.



Goa



Na lang wachten en enkele keren de reis af te zeggen, is Goa uiteindelijk doorgegaan! We zijn met ons drietjes de vrijdagavond vertrokken voor een 12u durende busrit.
Om 19u30 hadden we onze bus. Aan de bushalte hebben we een koppel leren kennen die toevallig dezelfde bus nam naar Goa. Toen de bus toekwam om 19u45 waren zeer enthousiast. Het was een slaapbus met grote matrassen in verdiepingen waar je kan slapen, maar ook rechtzitten. Wat wel vreemd was, was dat de nummering van op onze kaartjes niet klopte. Dus we vroegen het aan de chauffeur en blijkbaar zaten we in de verkeerde bus. Gelukkig was hij nog niet vertrokken dus konden we er snel terug uit. Het koppeltje was ons aan het uitlachen dat we het niet onmiddellijk doorhadden dat het de verkeerde bus was. Maarja, wij denken dan: het is India, niets is hier zoals je denkt!
Eenmaal we in de juiste bus hadden plaatsgenomen om 20u, begon de lange rit. Het was een hobbelige rit op kapotte, oude, kronkelende, steentjes en aardewegen. Het ging vaak naar omhoog en omlaag waardoor de misselijkheid al snel opkwam. Er heeft niemand in het doorgaan moeten overgeven. We konden allemaal bij elkaar zitten. Eline en Astrid zaten aan de ene kant van het gangpad en Laurence aan de andere kant met een vriendelijke vrouw naast haar. Het was een jonge Indische die haar eten aanbood. Ze nam het uit vriendelijkheid aan, maar haar mond bleef voor even branden. Zelfs van een hapje chips uit zakje begon ze al te hoesten. Tijdens de eerste drie uren speelde een bollywoodfilm af. Veel gedans, overgeacteert, onverstaanbaar Hindi. Wel  grappig om gewoon naar te kijken terwijl je helemaal niet mee bent waarover het gaat. Tijdens de busstops bleven Eline en Astrid slapen, omdat de bus dan eens stilstond. Laurence nam iedere keer een kijkje in het rond en deed een plasje. We waren op het platteland dus de stank was al heel wat verminderd. Alleen de toiletten waren minder. Het waren gaten in de grond met een vuile vloer en een afschuwelijke geur. Gelukkig duurt een plasje nog geen 5minuten of ze was van de stank flauwgevallen.
Om 8u in de ochtend waren we aangekomen in Goa. Wij konden pas in onze guesthouse inchecken om 17u dus het koppeltje nodigde ons uit om mee te gaan naar hun resort. We vertrokken in een kleine taxi met 3 op de achterbank, een vanvoor en Laurence op de schoot van Astrid. Dit was echt onhandig dus zette ze haar op de grond tussen de voor en achterbank. Het was beter, alleen kon ze niets zien van de omgeving. Toen we naar het resort reden kregen we het gevoel dat we op vakantie waren. In de bergen, overal palmbomen, wijde open oppervlakten, de zee aan de andere kant. We hadden een voorgevoel dat we van dit weekendje gingen genieten. In het Ajuna beachresort waar het koppeltje verbleef was er een mooi zwembad, het was er rustig,niet teveel kamertjes, een kleine restaurantje, niet ver van de zee … de conclusie was: als we ooit nog eens naar goa gaan, is het daar! In de resort kregen we een pintje aangeboden. Op een nuchtere maag smaakte het niet echt, maar het feit dat het fris uit de frigo kwam, deed al veel meer. Nog een kort babbeltje deden we onze bikini aan en vertrokken we naar het strand. Het strand was blijkbaar nog even stappen dus huurde het koppeltje een scooter. In 2 shiften reden we naar het strand. We zaten met 3 op de scooter. De wind in onze haren, de palmbomen langs de weg= een zalig gevoel!
Toen we nog maar aan het strand aankwamen deden we onze kleren uit en liepen in de zee. Het was absoluut geen zee zoals in België. Het was een lauwe zee met rotsen in het water en grote golven. We kregen er geen koud van dus bleven een tijdje rondspelen. We voelden ons als kindjes die voor de allereerste keer in de zee gingen. Na een tijdje ging het koppeltje vertrekken want het waren geen strandmensen. Dus we pakten onze bagage en zochten een ligstoel uit. Het strandcafe de ‘Hippies’ had ligstoelen, leuke muziek en een aangename sfeer. We gingen mooi vragen aan de eigenaar hoeveel we moesten betalen voor de stoelen. Blijkbaar was het gratis zolang je daar maar een drankje besteld. Ideaal! Na een uurtje te zonnen en af en toe een duikje te nemen, bestelden we een cocktail. We voelden ons als goden in India. Natuurlijk begonnen we een hongertje te krijgen dus gingen we iets in eten in de Hippies. De menu zag er verrukkelijk uit: Pasta, scampis, slatjes, frietjes, … Laurence bestelde pasta pesto en Astrid scampis in botersaus. Eline had teveel boterhammen gegeten, waardoor haar honger nog even wegbleef. Na een halfuur kwam de ober met een bord waar pasta met kaassaus en olijven in lag. Hij gaf dat aan Laurence. Blijkbaar was er geen pasta pesto meer, dus hebben ze maar dat gemaakt. 5min nadat het eerste bord er was, werd Astrid ongeduldig van de honger en vroeg ze om haar eten. Na 10min kwam de ober af om te zeggen dat ze het niet meer hadden. Ze bestelde dan hetzelfde van Laurence in de hoop dat ze het snel zou krijgen. Alleen moest ze opnieuw een halfuur wachten tot het er was. Maar al bij al was het zeer lekker en heeft het ons echt gesmaakt!
Na de lunch namen we onze rugzakken en gingen we naar de Spice plantation. Dit is de enigste plaats die voor ons in de buurt was om op een olifant te rijden! Het was een rit van een uurtje. Eenmaal aangekomen moesten we kiezen tussen een olifantenritje of een olifantenwas. We kozen voor de olifantenwas. Het was warm genoeg buiten dus het zou zeker deugd doen. Dus na de betaling en met ons ticketje in de hand konden we op een olifant rijden! Astrid ging als eerste en genoot van ieder moment. Ze begon de olifant te aaien omdat ze het wel zielig vond. De olifant spoot met zijn slurf keer voor keer liters water in haar gezicht. Na heel wat water was het de buurt van Eline. Zij kreeg de glimlach niet van haar gezicht. Ze was zeer enthousiast. Ze aaide de olifant ook en zelfs wanneer ze het water in haar gezicht kreeg bleef ze lachen. Daardoor heeft ze heel wat water ingeslikt. Als laatste was Laurence aan de beurt. Ze genoot ook. Naar het einde toe wou ze de olifant een knuffel geven. Wanneer ze neerlag op zijn rug kreeg ze natuurlijk weer een hele strook water op haar. Geen droog plekje meer te zien. Tijdens de olifantenwas vroeg de ticketcontroleur steeds ons ticketje. Eline was ervan overtuigd dat ze het al had afgegeven aan een meneer met een wit t-shirt. Maar natuurlijk was die meneer verdwenen. We sloegen even in paniek. Wanneer we ons gerief pakten om te vertrekken viel het ticketje vantussen de kleren. Gelukkig! We wilden nog een laatste foto van ons drietjes met de olifant. De mensen voor ons hebben er superveel genomen. Wij stonden er nog geen 1 seconde en de verzorgen fluisterde ons in het oor: 100roepies voor één foto. Zot! Met veel geluk had de vrijwillige die onze foto’s ging nemen al een getrokken en we liepen weg. Sommige mensen zijn toch ongelooflijk.
Op onze weg van de Spice Plantation naar ons geusthouse hebben we met de taxichauffeur sight-seeing gedaan. Geen paniek, hij heeft ons niet belazerd, de prijs stond al vast. We hebben mooie oude kerken gezien, ruines van een oude moskee die is gebombardeerd door de Britten en mooie bergen, velden, …. Toen we werden afgezet in onze guesthouse waren we blij dat we eens afhankelijk waren. Ons niet verantwoorden tegenover de mensen in de hostel, geen vaste tijdstippen te volgen. We mochten doen wat we wilden. We kregen een kamer met een tweepersoonsbed waar me met 3 in mochten slapen. Geen probleem voor ons, het was maar voor één nachtje. We vroegen om een extra handdoek en kussen en ze zou die even later brengen. We zaten nog niet lang in ons kamertje en de elektriciteit viel uit. Even een gezellig donker momentje. Niet veel later kregen we een uitnodiging van Shirly (het  meisje van het koppeltje)om mee te gaan naar de zaterdagavondmarkt in Arpora. We namen de uitnodiging aan. Hierdoor moesten we een scooter huren om er te geraken. Het was 7km verderop en ze zagen het niet zitten om 2x te rijden. Wat maar normaal is. De eerste ervaring met scooter en de andere scooterritjes verdienen een eigen blogbericht. Dus hierover zullen we niet uitwijken. Maar wat wel te vermelden is, is dat toen Astrid een testritje ging maken, de elektriciteit weer is uitgevallen toen Eline net in de douche zat. Op zich geen probleem mee, tot we beseften toen we naar buiten wilden gaan, ze de hendel van de deur had toegedaan. We zaten vast in de donkerte zonder een licht. Was wel even spannend. Gelukkig kwam ze niet veel later terug naar binnen. We hadden onze extra handdoek en kussen nog steeds niet dus gingen we het terug vragen. Ze ging het brengen in de avond.
Nadat we ons klaargemaakt hadden, konden we naar de markt vertrekken. We kwamen daar toe en we werden overrompeld door alles wat we zagen en hoorden. Parkings vol met scooters. Heel veel kraampjes, overal lichtjes, muziek van livebands en overal blanken. Het was super gezellig en we hebben mooie koopjes gedaan. Veel kraampjes met bekend eten zoals heerlijke Belgische wafels met aardbeien, banaan en chocoladesaus. Hmmmmmm! Tot 1u30 hebben we er rondgewandeld. Het was er veilig om als 3 meisjes in het donker naar huis te gaan, dus we moesten er eens van profiteren! Veilig thuisgekomen heeft Astrid een kussen van de buitensofa genomen en daarop geslapen.
De volgende ochtend nog steeds met 2 handdoeken zijn we uit ons bed gestapt meteen onze bikini aangedaan en klaar om op het strand de liggen voor de rest van de dag. Toen we de balie passeerden, werden we aangesproken door de gastvrouw. Blijkbaar moesten we uitchecken voor 11u anders rekende ze nog een halve dag aan. Het was 10u45 dus hebben we in sneltempo ons gerief gepakt. We kregen de kans om onze bagage daar nog voor een tijdje op te bergen. Gelukkig, anders moesten we het in de hitte overal meesleuren.
Toen we ons plaatsje terug innamen aan het cafe de Hippies, was alles in orde. Genoten van het zonnetje, het zwemmen in de zee. Het even niet blank zijn in India, tot een Indische meneer rond ons zat te dwalen. Even verderop stonden zijn vrienden van hen en ons foto’s te nemen. Hij begon nadat we boos kijken een babbeltje te doen. We negeerden hem, want we vonden het ongepast. We staan al niet graag in onze bikini op foto’s, en al zeker niet op foto’s van vreemde Indiers.  Na een tijdje begonnen we weer een hongertje te krijgen. Astrid had nog steeds evenveel zin in de scampi’s in looksaus, dus vroegen we vooraf of ze er wel hadden. Ze hadden er dus namen Laurence en zij dit bordje. Eline bestelde een Russische salade. Na een halfuurtje kregen Astrid en Laurence hun bestelling, maar dat van Eline kwam niet. Na nog 10min wachten vroeg ze er nog eens om en ze gingen het brengen. De scampi’s in botersaus waren al opgegeten, want het rook en was ook veel te lekker om het te laten afkoelen. Toen Eline haar salade kreeg was ze wat teleurgesteld. Het was een kleine portie. Tijdens het eten liet ze een vork vallen in het zand, maar gelukkig had ze nog een gekregen. Toen ze de vork wilde oprapen en op het tafeltje leggen, stootte ze per ongeluk haar andere vork in het zand. Daar ging haar bestek. Het was dan maar met de handen eten. Dit zijn we al wat gewoon, dus het was geen probleem.
Rond 4u kregen we te warm en kon de zee ons niet meer afkoelen. Tijd om te vertrekken. In de guesthouse kregen we de kans om nog een douche te nemen in een afgelegen badkamertje.  Deze keer kregen we wel 3 handdoeken die we voor even mochten gebruiken. Astrid ging als eerste in de douche. Plotseling hoorden Eline en Laurence gegil. Astrid was haar aan het afdrogen en voelde een beet op haar bil, daarna een op haar rug, een op haar schouder, enkel, knie, nek, overal. Ze keek goed zag dat het kleine rode mieren waren. Ze riep ‘aah, kom naar binnen, haal het van mijn rug’ en deed de deur van de douche open. Laurence kwam naar binnen, maar zag de mieren niet. Astrid toonde een mier op haar bil, waarna Laurence zei: ‘Kruip dan gewoon terug onder de douche!’. ‘Ahja oke’ zei Astrid. Waarna Astrid zich veilig en wel heeft kunnen afdrogen met haar eigen handdoek, keek Eline eens naar de andere handdoeken. De anderen zaten ook vol rode mieren. Vandaar dat het zolang duurde dat we een 3de handdoek kregen. Na het incidentje hebben we een taxi besteld en gingen we naar de busstop om de bus terug naar huis te nemen.
We waren veel te vroeg en hadden nog 2u de tijd voor de bus kwam. We zaten in het midden van het plein wat uno te spelen, we hebben een ijsje gegeten, boodschapjes gedaan voor Lena, … . De busrit zou weer 12 uren in beslag nemen, dus gingen we ook een hapje eten. Op reclameborden stond er een spaghettischotel, dus gingen we ervan profiteren! Helaas was het gewoon om mensen te lokken want ze hadden enkel Indisch eten. Dus namen we noodles, omelet, naan, … Het gebruikelijke dat we  kenden. We namen hout vast en hoopten dat het eten ons niet ging misvallen op de bus. Na het etentje moesten we nog 30min wachten. Zoals gebruikelijk kwam de bus alweer een halfuurtje te laat. Tijdens onze wachttijd hadden we te maken met stinkende geuren, bedelende kinderen en volwassenen, gapende Indische mannen, blanken die aan ons uitleg vroegen, … De busrit terug ging niet zo vlot als in het doorgaan. Als eerste zaten we niet alle drie bij elkaar,  Eline en Laurence zaten vanachter en Astrid moest naast een vreemde man zitten. Op zich was het geen probleem, want haar plan was om de hele tijd te slapen. Astrid begon echter na 2u last te krijgen van haar maag, ze was echt slecht. Uiteindelijk na 10u heeft ze overgegeven en ze voelde zich al een stuk beter. Laurence heeft als een blok geslapen in de bus. Enkel de stops meegemaakt om een plasje te doen. Eline had een slechte avond en heeft bijna geen oog dicht gedaan. Er was een politiecontrole. De bus stopte en Eline zag een klein bouwvallig met 3oude meneertjes op hun stoel. Een van de drie was zelfs in zijn neus aan het peuteren. Er kwam een vierde man binnen in de bus met een zaklamp. Iedereen moest zijn valies uithalen en opendoen. De politieman was op zoek naar drankflessen. Een rare vent die de hele tijd Eline aan het aanstaren was, vroeg of we flessen bij hadden. Natuurlijk hadden wij niets bij, maar hij had wel flessen onder zijn stoel verstopt. Hij was niet gesnapt. Andere passagiers die wel flessen bij zich hadden, moesten de bus verlaten en een document ondertekenen. Daarna mochten ze terug op de bus. Meer weten we er niet van. Nog een vreemd voorval in de bus: er lag op een geheven moment een man te slapen in het middenpad. Nadat Eline nog eens keek lag haar handtas die onder haar stoel lag naast hem. Ze nam hem snel terug en controleerde het, maar er was niets weg. Vreemd. Voor de rest is er veel op de grond gevallen die dan uiteindelijk in het begin of op het einde van de bus lag. Na een wilde nacht voor 2 van de 3 avonturiers waren we uiteindelijk aangekomen in Mumbai. De mensen begonnen wakker te worden. En wij kwamen juist toe in de Hostel op het moment dat we moesten gaan werken. Vlug een douche genomen en een lange dag tegemoet gegaan.

nieuwe weetjes 3


  1. Alle momenten om feest te vieren gebruik ze hier. International womensday was opnieuw een indisch spektakel: veel gezang, gedans, gebabbel en gelach.
  2. Indiers kunnen niet ‘moven’. Ze zouden meer moeten leren van de westerse jongens
  3. In bijna iedere openbare bus is er een tv-schermpje met reclamefilmpjes. Wel vreemde boodschappen. De meest merkwaardige: ’Als je een recht boom bent, wordt je als eerste omgekapt. Als je eerlijk bent, wordt je het snelst gekwetst.’ Daarom dat ze ons allemaal bedriegen op de markt.
  4. We vroegen ons eens af hoe het komt dat het strontveld niet vol ligt. De mensen blijven erop kakken en vaak op dezelfde plaatsen. Net toen we hierover aan het brainstormen waren, zagen we ratten lopen. Veel ratten zelfs. Dit zijn de strontopruimers.
  5. We hebben voor het eerst in ons leven onze hoofden uit een rijdende trein gestoken. Dit was leuk!
  6. Eline heeft ook eindelijk in een stront gestapt! Gelukkig enkel de onderkant van haar schoen. Alleen welke kak het is, weten we nog niet.
  7. Laurence ging eens haar kast opruimen. Resultaat: een bult op haar hoofd. Ze wilde opstaan en botste tegen de lade die openstond.
  8. Laurence heeft twee  grote schrammen op haar gezicht en in de nek. Hopelijk gaan ze weg. Het leuke verhaal: ze is aangevallen door een aap! Helaas is de aap een kindje van op de stageplaats die agressief reageerde.
  9. Astrid is zeer naïef! Ze had de snode plannetjes voor haar verjaardag niet door. Zowel op school door een medevrijwilligster als de niet subtiele plannetjes van Eline en Laurence.
  10. We hebben alle drie een souvenierkoopverslaving. Zo’n leuke spulletjes in India!
  11. Engelsen hebben helemaal geen schaamte, zelfs niet in India. Een dikke oude vrouw ging zoals een walrus een zwemmetje in de zee doen. Ze legde haar aan de rand en bleef even liggen met sigaret in haar mond. Wanneer ze rechtstond en haar badpak schoof helemaal naar beneden liet ze het even zo. Grappig!
  12. Op een scooter zitten ze snel met meer dan 2 personen. Er wordt zelden een helm gedragen, wanneer ze dan een aan hebben is het voor de bestuurder en nooit voor de kindjes.
  13. De frisdranken zijn hier andere hoeveelheden: 60cl en 2liter25
  14. Astrid is op schooluitstapje gegaan met haar kinderen en Eline en Laurence mochten niet mee.. Jammer!
  15. Adapt is 40j geworden met gevolg: een show van 3u waarin 3 dansjes van de kinderen uit de scholen, een muziekconcert van 30min en al de rest waren speeches, toespraken, …
  16. We stellen onze was iedere keer langer uit tot we bijna niets meer over hebben om aan te doen!
  17. Naast de hostel is er een Handloom Exhibition met allemaal zaken uit stof: sjaals, handtassen, tapijten, … Echte kwaliteit voor lage prijs. Mooi!
  18. Astrid had last van haar maag voor enkele dagen. Het gaat nu heel wat beter
  19. De diarree is ook begonnen en stopt bijna niet. Enkel Laurence heeft soms nog een normale stoelgang.
  20. Het wordt hier warmer en warmer met de dag. We worden als de indiers en zoeken steeds meer de schaduw op.
  21. We geven de vogeltjes geen eten meer, want onze pasgewassen kleren worden bedrukt met voetstapjes. We willen ook voorzorgen nemen zodat er geen stront op terecht komt.
  22. We stonden eens klaar om naar school te gaan, blijkbaar was er die dag geen school. De dag ervoor zeiden de leerkrachten nog: tot morgen! Maar helaas pindakaas zijn wij dus die dag voor niets opgestaan.
  23. We dachten: we doen eens zot, het is weekend! We gingen voor elk 2 donuts en 1cupcake halen. Blijkbaar was het Mad Over Donuts 5de verjaardag. We kregen de kans om met dobbelstenen gooien: 5 + 5 zorgde voor 3 gratis donuts, 1 + 5 voor 1 donut en 2+5 voor 2. De rest niets. Eerste gooi: 6 en 4.. Tweede poging door Laurence: 5 + 5! 3 extra donuts! Woehoe!
  24. De mensen zijn hier aantastelijk. Vooral Laurence heeft er last van. We kwamen van de show en moesten uit de bus stappen. Een dikkere kleine dame stond tegen Laurence te duwen met haar borsten. Wanneer Laurence eindelijk een beetje naar voor kon stappen, kwam ze weer zo dicht. Op een bepaald moment legde ze haar hand op Laurence haar heup en bleef ze vasthouden. Laurence subtiel bewegen en haar sjaal duwen op haar heup en maar blijven vasthouden! Om zot van te komen! En dat is maar één voorval.
  25. Rode wijn wordt hier in de frigo gezet.

woensdag 13 maart 2013

het eerste indische feestje...


Onze allereerste indische homeparty. In een woord: onvergetelijk. Alleen heeft het nog een aanzet nodig:
De indiers vieren hier alle feestdagen dat je maar kan bedenken. Vrijdag was het internationale womensday dus Adapt (onze voorziening) had een show opgericht voor en door vrouwen met en zonder beperking. Zoals iedere indische show: vele gebabbel, gezang, dansjes en een beetje langdradig. Het was wel aan het strand, dus het uitzicht op de zonsondergang was zeer mooi. Alle studenten hadden zich omgekleed in hun traditionele kleden. Zeer mooi sari’s en elegante kleedjes. Wanneer wij onze deur uitstapten om te vertrekken keken ze ons verbaasd aan omdat we een jeans of gekleurde broek aanhadden. Ze konden niet geloven wat in België er geen traditionele kleren bestaan en zal zeker niet dat we dat zouden meenemen. We hebben het echt veel moeten uitleggen, maar we hebben de indruk dat ze het nog steeds niet begrijpen.

Toen we uiteindelijk blij waren dat het gedaan was, kwam het verzoek op een feestje. De logopediste van Adapt nodigde ons uit voor een afterparty. Ze zei al direct dat het met wijn en bier was, dus we waren zeker van de partij. Enkele minuten later kwam de groep studenten naar ons en zeiden dat ze ook uitgenodigd waren. Dat waren dus al 23 mensen die uitgenodigd zijn. Voor de spontane uitnodiging, stond het al vast dat de therapeuten, dansers, directrice en nog enkelen zouden gaan. Dit waren er ongeveer 10. Dus met andere woorden: een grote 30man op een homeparty. Op weg naar daar zaten wij in de auto van de logopediste (jaja, met een privéchauffeur) en nog enkele studenten. Stiekem werd er gefluisterd dat ze stinkend rijk was. Ze belde haar staff op om te zeggen dat ze om meer bier en wijn moesten. Dusja, de bevestiging kwam al snel. Normaal gingen de therapeuten mee met de auto van de logopediste, maar ze konden dan niet meer. Ze waren ook te koppig om bij de andere studenten in de schoolbus te zitten. Ze zijn te voet gegaan. De logopediste zei dat we ons geen zorgen moesten maken, ze waren ‘mumbaigirls’ dus ze weten hoe en wat. (hou dit stukje in je achterhoofd als je verder leest)

Eenmaal aangekomen in het appartement, moesten we even bekomen. We stonden daar verbaasd. Het was daar superproper! En supermooi ingericht, wel op zijn indisch, maar echt een chique huis. Een toilet met toiletpapier, 2 grote slaapkamers, 2 badkamers, ene flatscreen tv en een mooi keukentje. We moesten wel stoelen bijeen schrapen om voor iedereen een zitplaats te zoeken. Wij hebben ons al snel op de grond gezet wegens plaatsgebrek. In het begin voelde het hele feestje wat onwennig aan. Totdat de gastvrouw vroeg aan ieder aanwezig land een liedje te zingen om zo in de sfeer te komen. Al snel was het een zeer losse sfeer. We begrepen niets van hun gezang, maar werden er toch vrolijk van. Ze deden zelf dansjes erbij. Zeer sierlijk! Dan was het onze beurt. Wegens gebrek aan inspiratie en gebrek aan zangtalenten hebben we een kort Nederlands liedje gezongen: de wereld is een toverbal.  Ze keken ons aan van wat zeggen die nu, maar klapten allemaal zeer enthousiast mee. Het eten kwam toe en we ervaarden nog eens het pikante indisch eten, amai, gelukkig was er ook water aanwezig om door te spoelen. De alcohol vloog ook vlotjes naar binnen, want na een halfuurtje zag iedereen er tipsy uit. Wij voelden nog helemaal niets, dus dronken op ons gemakje verder. Voor dat we het goed beseften was het feestje aan de gang.

De tafels en stoelen werden een voor een aan de kant geschoven. De muziek stond luider en luider. De mensen begonnen meer en meer de dansen. Het was echt zalig om te zien. We konden ons ook eens goed uitleven. Veel gelachen en gedanst. De schoenen vlogen aan de kant, de kleedjes kropen meer naar boven, de therapeuten waren goed aan het doorgieten en de gastvrouw haar oogjes werden roder en roder. Op een bepaald moment was iedereen echt aan het feesten en onnozel aan het doen en we keken even naar de gastvrouw. Ze had haar hoofd tussen haar handen en keek met een zeer bezorgd gezicht. Haar gedachten kon je echt aflezen: wat heb ik toch gedaan? 30 man! :o Maar al snel was ze aan het meedansen, dus geen probleem meer! Doorheen de hele avond vroeg ze af en toe aan ons: je bent toch niet dronken he? Gaat het nog met jullie? Wij natuurlijk heel de tijd afweren dat ze er niet moest mee inzitten, want we voelden ons nog helemaal nuchter.

Op een bepaald moment (rond 23u, 1u30 nadat we de drank in ons handen gekregen hadden) moest Laurence naar het toilet. Onderweg naar daar zag ze de slaapkamerdeur op een kiertje staan en alle therapeuten zaten er op het bed, te lachen, tateren en schreeuwen. Ze keek nog eens goed, maar zag dat er iemand neerlag. Dus ze stapte binnen om te kijken of alles in orde was. Maar dat was niet zo. Een van de therapeuten was helemaal van de kaart. Ze lag daar en reageerde niet. Ze sloegen op haar gezicht, smeten met water, niets hielp. Een van haar vriendinnen trok haar een beetje naar achteren waardoor ze omgekeerd met haar hoofd van het bed lag. Geen goed idee, Laurence gaf hun raad om haar hoofd op te heffen of terug te leggen. Gelukkig deden ze dit ook. Even later kwam Eline ook binnen. Ondertussen is de zatlap zeer elegant gaan liggen. Het was alsof ze Jezus was, haar armen helemaal wijd en haar benen mooi over elkaar. We merkten op dat ze wat rare gezichten trok dus legden haar hoofd boven een vuilbak. En maar goed ook want nog geen een seconde later was het er allemaal uit. Het was enkel rode wijn die eruit kwam. Vuil en vies. Maar dat gebeurd ook he.

Veel spectaculairs is er nadien niet gebeurd. Veel gebabbel en getater. Zoals dat de therapeute die ko lag een vader heeft die superstreng is en dat ze zo echt niet mag binnenkomen in huis. Dat ze zoiets beter voor haar huwelijk ontdekt dan na. Dat een superknappe man haar naar huis mag brengen, jammer dat er maar 3 mannen aanwezig waren op het feestje en dat het zeker geen knappe waren. Vreemde dronken vrouwen gesprekken dus. Al snel moesten we naar huis omdat onze avondklok bijna om was. De andere therapeuten stonden erop dat wij Belgian girls moesten blijven omdat we wisten hoe we met zo’n dronken gevallen moesten omgaan. Nuja, dat ging natuurlijk niet. Dus vertrokken we. Einde van het feestje.

Wat bleek achteraf is dat de directrice wijn letterlijk naar binnen goot bij de comatherapeute. Wat een goede baas is me dat! Oja, mumbaigirls zijn het dan ;) !

vrijdag 8 maart 2013

Elephanta caves


Het derde weekend dat we hier verbleven zijn we de Elephante caves gaan bezoeken. (Sorry voor de late uptdate, maar het is niet zo’n spectaculair stukje. Dus als je verder naar beneden wilt scrollen, we houden je niet tegen ;) ) De Elephante caves zijn grotten die oorspronkelijk een boeddhistische bidplaats waren. Het bevind zich op Elephante Island, dit ligt naast Mumbai en is te bereiken met een veerboot. Om daar te geraken moet je naar de Gateway of India gaan. Het uiterste punt van Mumbai. Het is de poort van India naar de zee. Zeer mooi en groot. De veerboottocht duurde 1u30 in het doorgaan en 2u in het terugkeren. Eenmaal aangekomen op het eiland waren we wat teleurgesteld dat er geen echte olifanten waren. Het haventje was nog een eind van de grotten. Je kon via een treintje dichter geraken, maar we kozen om te wandelen. We zagen voor het allereerst een os en een kalfje. 
De weg naar de grotten was lang en zeer steil omhoog, maar naast het wandelpad stonden er allemaal

 winkeltjes. Kraampjes met eten, hoeden, handtassen, sjaals, kleren, juwelen, souveniertjes. Hier hebben Eline en Laurence hun eerste souverniertje gekocht. Over het wandelpad en de winkeltjes waren er zeilen gespannen. Af en toe zag je er een aapje over springen of wandelen. We hebben zelfs twee vechtende aapjes gezien. Eenmaal boven lagen er ook schattige puppy’s. We hadden ze zo graag meegenomen, ook al kon je de bijhorende beestjes door de vacht zien lopen. Eenmaal aan de grotten aangekomen was er eigenlijk niet veel verschil met de Kanheri Caves. Zeer mooi uitgegraven goden. Shiva en Ganesh waren de veelvoorkomende. (http://en.wikipedia.org/wiki/Elephanta_Caves ) Er waren verschillende ruimtes voor wandelmeditatie. Op een bepaald moment hoorde je gezang door alle grotten heen. Wij, zo nieuwsgierig zoals we zijn, schoten direct in actie om te kijken vanwaar het geluid kwam. Babadjee, de Monk van de hostel (zie weetje24), was aan het mediteren. Door zijn oude zware stem weerklonk het overal. Toen hij zag dat wij naar hem aan het kijken waren, nodigde hij ons uit om mee te doen. Na even twijfelen heeft toch één iemand van ons drie mee gemediteerd, namelijk Astrid. Ze moest haar schoenen uitdoen voordat ze naar binnen mocht. In de hoekjes van de wandelmeditatieplaats lagen er verschillende voorwerpen. Dit was omdat mensen baden tot god om bepaalde zaken te verkrijgen. Er lag veel geld, een prent van een auto, bloementjes, … Na de vermoeiende stijging en afdaling naar de grotten genoten we van het zonnetje in de ferry. We hadden geen idee dat de zon zo straf was, maar tegen dat we thuis waren zagen Eline en Laurence eruit als kreeftjes. Gelukkig was het snel terug weg. De terugweg duurde wel zeer lang. Een aantal studenten bleven achter om te shoppen waardoor we lang moesten wachten. Uiteindelijk zijn we met de helft opnieuw vertrokken naar de Hostel.Na een korte overlegging om te kijken of alles erin stond die de moeite waard is om te schrijven, hebben we nog een leuke anekdote. Toen we aan de ticketverkoop stonden om naar de grotten te kunnen gaan, waren we aan het kijken naar alle aapjes. We ware verwonderd door hun intelligentie. Een grote aap had een waterfles van een toerist afgepakt en zich ermee in de boom gezet. Hij dronk er een grote slok van en liet het liggen. Het was op de manier alsof wij zouden drinken. Daarna kwam er een kleiner aapje die er ook van wilde drinken. Helaas was die fles veel te zwaar voor hem, maar hij had een oplossing. Hij nam de fles, liet hem liggen op de boom en ging zelf iets naar beneden zodat hij het water gewoon kon binnengieten ipv de fles op te heffen. Wat een slimme en fascinerende beesten.