Na lang wachten en enkele keren de reis af te zeggen, is Goa
uiteindelijk doorgegaan! We zijn met ons drietjes de vrijdagavond vertrokken
voor een 12u durende busrit.
Om 19u30 hadden we onze bus. Aan de bushalte hebben we een
koppel leren kennen die toevallig dezelfde bus nam naar Goa. Toen de bus
toekwam om 19u45 waren zeer enthousiast. Het was een slaapbus met grote
matrassen in verdiepingen waar je kan slapen, maar ook rechtzitten. Wat wel
vreemd was, was dat de nummering van op onze kaartjes niet klopte. Dus we
vroegen het aan de chauffeur en blijkbaar zaten we in de verkeerde bus. Gelukkig
was hij nog niet vertrokken dus konden we er snel terug uit. Het koppeltje was
ons aan het uitlachen dat we het niet onmiddellijk doorhadden dat het de
verkeerde bus was. Maarja, wij denken dan: het is India, niets is hier zoals je
denkt!
Eenmaal we in de juiste bus hadden plaatsgenomen om 20u,
begon de lange rit. Het was een hobbelige rit op kapotte, oude, kronkelende,
steentjes en aardewegen. Het ging vaak naar omhoog en omlaag waardoor de
misselijkheid al snel opkwam. Er heeft niemand in het doorgaan moeten
overgeven. We konden allemaal bij elkaar zitten. Eline en Astrid zaten aan de
ene kant van het gangpad en Laurence aan de andere kant met een vriendelijke
vrouw naast haar. Het was een jonge Indische die haar eten aanbood. Ze nam het
uit vriendelijkheid aan, maar haar mond bleef voor even branden. Zelfs van een
hapje chips uit zakje begon ze al te hoesten. Tijdens de eerste drie uren
speelde een bollywoodfilm af. Veel gedans, overgeacteert, onverstaanbaar Hindi.
Wel grappig om gewoon naar te kijken
terwijl je helemaal niet mee bent waarover het gaat. Tijdens de busstops bleven
Eline en Astrid slapen, omdat de bus dan eens stilstond. Laurence nam iedere
keer een kijkje in het rond en deed een plasje. We waren op het platteland dus
de stank was al heel wat verminderd. Alleen de toiletten waren minder. Het
waren gaten in de grond met een vuile vloer en een afschuwelijke geur. Gelukkig
duurt een plasje nog geen 5minuten of ze was van de stank flauwgevallen.
Om 8u in de ochtend waren we aangekomen in Goa. Wij konden
pas in onze guesthouse inchecken om 17u dus het koppeltje nodigde ons uit om mee
te gaan naar hun resort. We vertrokken in een kleine taxi met 3 op de
achterbank, een vanvoor en Laurence op de schoot van Astrid. Dit was echt
onhandig dus zette ze haar op de grond tussen de voor en achterbank. Het was
beter, alleen kon ze niets zien van de omgeving. Toen we naar het resort reden
kregen we het gevoel dat we op vakantie waren. In de bergen, overal palmbomen,
wijde open oppervlakten, de zee aan de andere kant. We hadden een voorgevoel
dat we van dit weekendje gingen genieten. In het Ajuna beachresort waar het
koppeltje verbleef was er een mooi zwembad, het was er rustig,niet teveel
kamertjes, een kleine restaurantje, niet ver van de zee … de conclusie was: als
we ooit nog eens naar goa gaan, is het daar! In de resort kregen we een pintje
aangeboden. Op een nuchtere maag smaakte het niet echt, maar het feit dat het
fris uit de frigo kwam, deed al veel meer. Nog een kort babbeltje deden we onze
bikini aan en vertrokken we naar het strand. Het strand was blijkbaar nog even
stappen dus huurde het koppeltje een scooter. In 2 shiften reden we naar het
strand. We zaten met 3 op de scooter. De wind in onze haren, de palmbomen langs
de weg= een zalig gevoel!
Toen we nog maar aan het strand aankwamen deden we onze
kleren uit en liepen in de zee. Het was absoluut geen zee zoals in België. Het
was een lauwe zee met rotsen in het water en grote golven. We kregen er geen
koud van dus bleven een tijdje rondspelen. We voelden ons als kindjes die voor
de allereerste keer in de zee gingen. Na een tijdje ging het koppeltje
vertrekken want het waren geen strandmensen. Dus we pakten onze bagage en
zochten een ligstoel uit. Het strandcafe de ‘Hippies’ had ligstoelen, leuke
muziek en een aangename sfeer. We gingen mooi vragen aan de eigenaar hoeveel we
moesten betalen voor de stoelen. Blijkbaar was het gratis zolang je daar maar
een drankje besteld. Ideaal! Na een uurtje te zonnen en af en toe een duikje te
nemen, bestelden we een cocktail. We voelden ons als goden in India. Natuurlijk
begonnen we een hongertje te krijgen dus gingen we iets in eten in de Hippies.
De menu zag er verrukkelijk uit: Pasta, scampis, slatjes, frietjes, … Laurence
bestelde pasta pesto en Astrid scampis in botersaus. Eline had teveel
boterhammen gegeten, waardoor haar honger nog even wegbleef. Na een halfuur
kwam de ober met een bord waar pasta met kaassaus en olijven in lag. Hij gaf
dat aan Laurence. Blijkbaar was er geen pasta pesto meer, dus hebben ze maar
dat gemaakt. 5min nadat het eerste bord er was, werd Astrid ongeduldig van de
honger en vroeg ze om haar eten. Na 10min kwam de ober af om te zeggen dat ze
het niet meer hadden. Ze bestelde dan hetzelfde van Laurence in de hoop dat ze
het snel zou krijgen. Alleen moest ze opnieuw een halfuur wachten tot het er
was. Maar al bij al was het zeer lekker en heeft het ons echt gesmaakt!
Na de lunch namen we onze rugzakken en gingen we naar de
Spice plantation. Dit is de enigste plaats die voor ons in de buurt was om op
een olifant te rijden! Het was een rit van een uurtje. Eenmaal aangekomen
moesten we kiezen tussen een olifantenritje of een olifantenwas. We kozen voor
de olifantenwas. Het was warm genoeg buiten dus het zou zeker deugd doen. Dus
na de betaling en met ons ticketje in de hand konden we op een olifant rijden!
Astrid ging als eerste en genoot van ieder moment. Ze begon de olifant te aaien
omdat ze het wel zielig vond. De olifant spoot met zijn slurf keer voor keer
liters water in haar gezicht. Na heel wat water was het de buurt van Eline. Zij
kreeg de glimlach niet van haar gezicht. Ze was zeer enthousiast. Ze aaide de
olifant ook en zelfs wanneer ze het water in haar gezicht kreeg bleef ze
lachen. Daardoor heeft ze heel wat water ingeslikt. Als laatste was Laurence
aan de beurt. Ze genoot ook. Naar het einde toe wou ze de olifant een knuffel
geven. Wanneer ze neerlag op zijn rug kreeg ze natuurlijk weer een hele strook
water op haar. Geen droog plekje meer te zien. Tijdens de olifantenwas vroeg de
ticketcontroleur steeds ons ticketje. Eline was ervan overtuigd dat ze het al
had afgegeven aan een meneer met een wit t-shirt. Maar natuurlijk was die
meneer verdwenen. We sloegen even in paniek. Wanneer we ons gerief pakten om te
vertrekken viel het ticketje vantussen de kleren. Gelukkig! We wilden nog een
laatste foto van ons drietjes met de olifant. De mensen voor ons hebben er
superveel genomen. Wij stonden er nog geen 1 seconde en de verzorgen fluisterde
ons in het oor: 100roepies voor één foto. Zot! Met veel geluk had de
vrijwillige die onze foto’s ging nemen al een getrokken en we liepen weg.
Sommige mensen zijn toch ongelooflijk.
Op onze weg van de Spice Plantation naar ons geusthouse
hebben we met de taxichauffeur sight-seeing gedaan. Geen paniek, hij heeft ons
niet belazerd, de prijs stond al vast. We hebben mooie oude kerken gezien,
ruines van een oude moskee die is gebombardeerd door de Britten en mooie
bergen, velden, …. Toen we werden afgezet in onze guesthouse waren we blij dat
we eens afhankelijk waren. Ons niet verantwoorden tegenover de mensen in de
hostel, geen vaste tijdstippen te volgen. We mochten doen wat we wilden. We
kregen een kamer met een tweepersoonsbed waar me met 3 in mochten slapen. Geen
probleem voor ons, het was maar voor één nachtje. We vroegen om een extra
handdoek en kussen en ze zou die even later brengen. We zaten nog niet lang in
ons kamertje en de elektriciteit viel uit. Even een gezellig donker momentje.
Niet veel later kregen we een uitnodiging van Shirly (het meisje van het koppeltje)om mee te gaan naar
de zaterdagavondmarkt in Arpora. We namen de uitnodiging aan. Hierdoor moesten
we een scooter huren om er te geraken. Het was 7km verderop en ze zagen het
niet zitten om 2x te rijden. Wat maar normaal is. De eerste ervaring met
scooter en de andere scooterritjes verdienen een eigen blogbericht. Dus
hierover zullen we niet uitwijken. Maar wat wel te vermelden is, is dat toen
Astrid een testritje ging maken, de elektriciteit weer is uitgevallen toen
Eline net in de douche zat. Op zich geen probleem mee, tot we beseften toen we
naar buiten wilden gaan, ze de hendel van de deur had toegedaan. We zaten vast
in de donkerte zonder een licht. Was wel even spannend. Gelukkig kwam ze niet
veel later terug naar binnen. We hadden onze extra handdoek en kussen nog
steeds niet dus gingen we het terug vragen. Ze ging het brengen in de avond.
Nadat we ons klaargemaakt hadden, konden we naar de markt
vertrekken. We kwamen daar toe en we werden overrompeld door alles wat we zagen
en hoorden. Parkings vol met scooters. Heel veel kraampjes, overal lichtjes,
muziek van livebands en overal blanken. Het was super gezellig en we hebben
mooie koopjes gedaan. Veel kraampjes met bekend eten zoals heerlijke Belgische
wafels met aardbeien, banaan en chocoladesaus. Hmmmmmm! Tot 1u30 hebben we er
rondgewandeld. Het was er veilig om als 3 meisjes in het donker naar huis te
gaan, dus we moesten er eens van profiteren! Veilig thuisgekomen heeft Astrid
een kussen van de buitensofa genomen en daarop geslapen.
De volgende ochtend nog steeds met 2 handdoeken zijn we uit
ons bed gestapt meteen onze bikini aangedaan en klaar om op het strand de
liggen voor de rest van de dag. Toen we de balie passeerden, werden we
aangesproken door de gastvrouw. Blijkbaar moesten we uitchecken voor 11u anders
rekende ze nog een halve dag aan. Het was 10u45 dus hebben we in sneltempo ons
gerief gepakt. We kregen de kans om onze bagage daar nog voor een tijdje op te
bergen. Gelukkig, anders moesten we het in de hitte overal meesleuren.
Toen we ons plaatsje terug innamen aan het cafe de Hippies,
was alles in orde. Genoten van het zonnetje, het zwemmen in de zee. Het even
niet blank zijn in India, tot een Indische meneer rond ons zat te dwalen. Even
verderop stonden zijn vrienden van hen en ons foto’s te nemen. Hij begon nadat
we boos kijken een babbeltje te doen. We negeerden hem, want we vonden het
ongepast. We staan al niet graag in onze bikini op foto’s, en al zeker niet op
foto’s van vreemde Indiers. Na een
tijdje begonnen we weer een hongertje te krijgen. Astrid had nog steeds
evenveel zin in de scampi’s in looksaus, dus vroegen we vooraf of ze er wel
hadden. Ze hadden er dus namen Laurence en zij dit bordje. Eline bestelde een
Russische salade. Na een halfuurtje kregen Astrid en Laurence hun bestelling,
maar dat van Eline kwam niet. Na nog 10min wachten vroeg ze er nog eens om en
ze gingen het brengen. De scampi’s in botersaus waren al opgegeten, want het
rook en was ook veel te lekker om het te laten afkoelen. Toen Eline haar salade
kreeg was ze wat teleurgesteld. Het was een kleine portie. Tijdens het eten
liet ze een vork vallen in het zand, maar gelukkig had ze nog een gekregen.
Toen ze de vork wilde oprapen en op het tafeltje leggen, stootte ze per ongeluk
haar andere vork in het zand. Daar ging haar bestek. Het was dan maar met de
handen eten. Dit zijn we al wat gewoon, dus het was geen probleem.
Rond 4u kregen we te warm en kon de zee ons niet meer
afkoelen. Tijd om te vertrekken. In de guesthouse kregen we de kans om nog een
douche te nemen in een afgelegen badkamertje. Deze keer kregen we wel 3 handdoeken die we
voor even mochten gebruiken. Astrid ging als eerste in de douche. Plotseling
hoorden Eline en Laurence gegil. Astrid was haar aan het afdrogen en voelde een
beet op haar bil, daarna een op haar rug, een op haar schouder, enkel, knie,
nek, overal. Ze keek goed zag dat het kleine rode mieren waren. Ze riep ‘aah,
kom naar binnen, haal het van mijn rug’ en deed de deur van de douche open. Laurence
kwam naar binnen, maar zag de mieren niet. Astrid toonde een mier op haar bil,
waarna Laurence zei: ‘Kruip dan gewoon terug onder de douche!’. ‘Ahja oke’ zei
Astrid. Waarna Astrid zich veilig en wel heeft kunnen afdrogen met haar eigen
handdoek, keek Eline eens naar de andere handdoeken. De anderen zaten ook vol
rode mieren. Vandaar dat het zolang duurde dat we een 3de handdoek
kregen. Na het incidentje hebben we een taxi besteld en gingen we naar de
busstop om de bus terug naar huis te nemen.
We waren veel te vroeg en hadden nog 2u de tijd voor de bus
kwam. We zaten in het midden van het plein wat uno te spelen, we hebben een
ijsje gegeten, boodschapjes gedaan voor Lena, … . De busrit zou weer 12 uren in
beslag nemen, dus gingen we ook een hapje eten. Op reclameborden stond er een
spaghettischotel, dus gingen we ervan profiteren! Helaas was het gewoon om
mensen te lokken want ze hadden enkel Indisch eten. Dus namen we noodles,
omelet, naan, … Het gebruikelijke dat we
kenden. We namen hout vast en hoopten dat het eten ons niet ging
misvallen op de bus. Na het etentje moesten we nog 30min wachten. Zoals
gebruikelijk kwam de bus alweer een halfuurtje te laat. Tijdens onze wachttijd
hadden we te maken met stinkende geuren, bedelende kinderen en volwassenen,
gapende Indische mannen, blanken die aan ons uitleg vroegen, … De busrit terug
ging niet zo vlot als in het doorgaan. Als eerste zaten we niet alle drie bij
elkaar, Eline en Laurence zaten
vanachter en Astrid moest naast een vreemde man zitten. Op zich was het geen
probleem, want haar plan was om de hele tijd te slapen. Astrid begon echter na
2u last te krijgen van haar maag, ze was echt slecht. Uiteindelijk na 10u heeft
ze overgegeven en ze voelde zich al een stuk beter. Laurence heeft als een blok
geslapen in de bus. Enkel de stops meegemaakt om een plasje te doen. Eline had
een slechte avond en heeft bijna geen oog dicht gedaan. Er was een
politiecontrole. De bus stopte en Eline zag een klein bouwvallig met 3oude
meneertjes op hun stoel. Een van de drie was zelfs in zijn neus aan het
peuteren. Er kwam een vierde man binnen in de bus met een zaklamp. Iedereen
moest zijn valies uithalen en opendoen. De politieman was op zoek naar
drankflessen. Een rare vent die de hele tijd Eline aan het aanstaren was, vroeg
of we flessen bij hadden. Natuurlijk hadden wij niets bij, maar hij had wel
flessen onder zijn stoel verstopt. Hij was niet gesnapt. Andere passagiers die
wel flessen bij zich hadden, moesten de bus verlaten en een document
ondertekenen. Daarna mochten ze terug op de bus. Meer weten we er niet van. Nog
een vreemd voorval in de bus: er lag op een geheven moment een man te slapen in
het middenpad. Nadat Eline nog eens keek lag haar handtas die onder haar stoel
lag naast hem. Ze nam hem snel terug en controleerde het, maar er was niets
weg. Vreemd. Voor de rest is er veel op de grond gevallen die dan uiteindelijk
in het begin of op het einde van de bus lag. Na een wilde nacht voor 2 van de 3
avonturiers waren we uiteindelijk aangekomen in Mumbai. De mensen begonnen
wakker te worden. En wij kwamen juist toe in de Hostel op het moment dat we
moesten gaan werken. Vlug een douche genomen en een lange dag tegemoet gegaan.