woensdag 8 mei 2013

Afscheid van de blog: bye bye Bombay hello Belgium


Dankjewel om onze verhalen te volgen. We gaan helaas morgen naar huis dus ons avontuur zit erop! Tot in België!
We zochten een mooi afscheidsliedje om deze blog te sluiten.  Na lang brainstormen zijn er verschillende uitgekomen:
The Letter van the box tops: ‘Give me a ticket to an airplane, ain’t got time to take a fast train.’
Home again van Michael Kiwanuka: ‘Home again, one day I know, I come home again’
Homecoming van kanye west: ‘ Do you think about me now and then? Cause I’m coming home again’
Coming Home  van Diddy: ‘Coming home, coming home, let the world that I’m coming home’
Back to life van Soul to Soul: ‘Back to life, back to reality’
Save tonight van Eagle-eye-cherry: ‘Save tonight fight the break of dawn, come tomorrow, tomorrow I’ll be gone’

We kunnen geen beslissing nemen… Dus wat denken jullie? 

De laatste weetjes


  1. De slums bevatten huizen van wel 4 verdiepingen hoog. Er zijn geen trappen aanwezig, maar alles gebeurd via een ladder.
  2. Na bijna 3 maand hier te wonen, blijven onze Indische vrienden taxi’s voor ons regelen wanneer we met hun weggaan. Het is allemaal zeer vriendelijk, maar ze vergeten dat wij eigenlijk veel meer alleen de taxi nemen.
  3. Opnieuw een  homeparty gedaan! Het was in het beachhouse van een van de rijkere vrienden. Zijn buitenverblijfje waar hij 2x in een jaar naartoe komt. Wel mooi en het was super gezellig!
  4. Blauwe taxi’s hebben airconditioning. Het kost wel een beetje meer.
  5. We moeten nu volledig voor ons eigen eten zorgen. De kok die kwam wanneer de studenten hier nog waren, kookt niet meer voor ons. We bestellen nu iedere avond eten bij een oud vrouwtje in een appartement aan de andere kant van de straat. ’s Morgens is er nog niet veel verandert: toastjes met eens een yoghurtje of cornflakes. Over de middag maken we toastjes met kaas of croque monsieurs. We hebben voldoende rijst binnen.
  6. De handloom Exposition met stoffen materialen is ondertussen vervangen. Het zijn nu vooral potten, beelden, huishoudelijke zaken, … Ook heel mooie meubels en tuinmeubels. We zouden alles willen meenemen om onze huisjes ermee in te richten.
  7. In mumbai heb je verschillende transporten: taxi, rikshaw en tamtam ( een driewieler met motorische aandrijver waarbij er 4 mensen meekunnen waarbij de banken naar elkaar gericht zijn.
  8. In Delhi heb je ook verschillende transporten. Een taxi, een rikshaw wordt een auto genoemd, een tamtam noemen ze een tooktook en rikshaw voor hun is een fiets waarbij ze 2 tot 3 personen kunnen vervoeren.
  9. Eline heeft buikpijn en kan niets meer doen uit miserie
  10. Laurence heeft 5dagen constipatie gehad en nu al 2 dagen de diarree, olé! Hopelijk is het over als we naar huis gaan!
  11. We hebben allemaal teveel bagage mee. Dit wordt bijbetalen… Eline is de winnares, want ze heeft nog gerief meegegeven met haar broer aan de papa van haar liefje. Daarna Laurence met 8kg overgewicht en Astrid heeft 2kg erover.
  12. Henna zetten en laten zetten is leuk!
  13. We hebben afscheid moeten nemen  van Lena en haar familie en schattige nanatje (mama van Leena) moest wenen. Bijgevolg Eline en Laurence ook. Zucht…
  14. Er zaten vuile beesten in onze hotelkamer. We hebben nog niet uitgezocht wat het was. Maar het was een mengeling van: krekel, sprinkhaan, mot, vlieg, … We hebben er veel platgeslaan en aan de mieren gevoederd. Dan heeft Astrid zitten bestuderen hoe ze naar het nestje gebracht werden en hoe het werd opgegeten. Er bestaat zelfs een film van. Het duurde 2min om een halve meter het beestje te vervoeren.
  15. Astrid is een professional in het zetten van henna. De resultaten kan je vanaf morgen zien! Supermooi!
  16. Eline haar enkels waren olifantenpoten van de warmte. Ze waren enorm opgezwollen!
  17. Alles wat we bezocht hebben in Delhi of agra had een grote emotionele waarde voor de grootmoeder. Ze heeft ons ook veel verhalen over alles kunnen vertellen.
  18. We moesten onze schoenen vaak uitdoen zoals in moskees en graftombes.
  19. Laurence is een geboren blogschrijfster. 

Agra


Na een lange avondrit die 6u duurde kwamen we uiteindelijk om 2u ’s nachts aan in Agra. Het was een bewogen rit. We hebben een ezel aangereden die uit het niets overstak. De auto heeft een schade aan zijn lichten. Tijdens of net na de aanraking was de auto aan het wankelen. Gelukkig hadden we een ervaren chauffeur mee die het stuur goed onder controle had.
We hadden een korte nacht en moesten om 7u opnieuw opstaan om de Taj mahal te bezoeken. De taj mahal was prachtig. Het is gebouwd voor de vrouw van de Shah Jahan. Het was zijn 3de vrouw. Zij kreeg de Taj mahal omdat ze hem 14 kinderen geschonken heeft. De andere 2 kregen een kleine graftombe naast de taj mahal omdat zij hem geen kinderen gaven.  Er waren 3 grote mooie ingangen voor de bezoekers die uitliepen op een koertje waar de grootste ingang was naar de taj mahal. We kregen een gids mee die eigenlijk niet goed Engels kon praten, alleen Astrid kon zijn taaltje omcijferen. We hebben een fotoshoot gehouden met de taj mahal op de achtergrond die mooie resultaten opleverde. Voordat we de Taj Mahal binnen mochten, moesten de Indiërs hun schoenen uitdoen en de buitenlanders kregen schoenhoesjes om aan te doen. Gelukkig want de grond was opnieuw zeer warm. Al het goud en de edelstenen van de Taj Mahal is doorheen de geschiedenis gestolen. Het werd vervangen door gewoon steen. De muren waren bekrast met namen en boodschappen. De blankenvloek is hier vergaan. De mensen waren vriendelijk en Laurence kreeg zelfs een complimentje van een 14jarig meisje. Ook zijn we andere Belgen tegengekomen.
Nadat we de taj mahal bezocht hebben deden we een middagdutje omdat het te warm werd en we een slaapje nodig hadden. Na ons middagdutje zijn we het Rode Fort van Agra gaan bezoeken. Hier werd Shah Jahan opgesloten door zijn oudste zoon die wou regeren. Hij had een kamer met het uitzicht op de Taj Mahal. Er werd een diamant in zijn raam gestoken zodat hij het vergroot kon bekijken. Het was er rustig en zeer mooi. Ook vol geschiedenis. Er was een man de eekhoorntjes aan het eten geven op een bankje. We gingen ernaartoe en mochten hem helpen. De eekhoorntjes kwamen de kruimeltjes uit onze hand eten. Leuk gevoel!
Op weg naar het hotel zijn we gestopt aan een shoppingmall voor Lena. Op de terugweg hiervan naar het hotel, hebben we een ongewoon transportmiddel gebruikt. Namelijk een kamelenritje! We kregen een lift van 2 kamelen tot aan ons hotel. Astrid en Ayan (de jongste zoon van Lena) zaten op de kleinste kameel. Jonathan, Eline en Laurence zaten op de grootste kameel. Eline kon niet stoppen van te lachen door alles wat er gebeurde. We konen amper bewegen en werden tegen elkaar geduwd. Wanneer de kameel pauzeerde vielen we een beetje schuin. De kameel wilde bladeren van de bomen eten waardoor hij met ons tegen een elektrische hoogspanningskabel liep. Gelukkig zaten we in India waardoor deze kabel niet werkte. Het afstappen was een hele klus, maar we zijn veilig en wel toegekomen. 

Dehli

Eenmaal aangekomen in Delhi voelden we direct de drukkende warmte van 40graden en stond ons een lange dag voor de boeg. We hadden enige moeilijkheden om Lena terug te vinden in de luchthaven. Wij kwam uit de Domestic arrivals en Lena stond ons op te wachten buiten aan de International arrivals. Ze dacht dat we zo’n vlucht hadden. We hebben de metro moeten nemen naar het centrum. Deze metro was zeer leeg, er zat bijna geen volk op. Totdat we moesten overstappen om naar ons hotel te gaan. Het zat bomvol.
Ons hotel was gelegen in pahar ganj market. Dit is een zeer bekende straat vol marktkraampjes en hotels. Er waren veel andere toeristen en superveel leuke winkeltjes.
Om al de bezienswaardigheden te bezoeken hadden we samen met de familie van Lena een busje gehuurd. We hadden genoeg plaats en het was makkelijk om zo overal naartoe te gaan. Het eerste dat we bezochten was het graf van Gandhi. Het was in een zeer groot mooi park waar we voor het eerst zoveel eekhoorntjes zagen. Ook de eerste bus Engelse toeristen kwam te voorschijn, met andere woorden de witte kousen en sandalen kwamen tevoorschijn. Naast het graf stond een eeuwige vlam.
Hierna zijn we naar Humayun’s Tomb gegaan. Dit was een graftombe van de Mughal Keizer Humayun. De graftombe werd gebouwd in opdracht van Humayun’s eerste vrouw.  De graftombe van de keizer wordt omgeven door een heel grote tuin. Daar konden we verschillende fonteinen en aangelegde watervalletjes bezichtigen. Ook was er een grote ingangsgebouw en andere gebouwen voor familieleden van hem. Toen Eline en Laurence binnen in de graftombe waren, was astrid nergens meer te bespeuren. Na even zoeken vonden we haar terug in de tuin. Ze had haar handjes verfrist in het fonteintjes. Op een bepaald moment draaiden we ons om en op het gras zat een arend. Hij vloog omhoog laag boven ons en hij vloog weg.
Vervolgens hebben we de Lotus bezocht. Dit is een moderne tempel waarin alle godsdiensten welkom zijn. Het was in de vorm van een bloem en was omringd door fonteintjes, die zeer aanlokkelijk waren om erin te springen. In de tempel moest het stil zijn, maar er was heel veel lawaai. Kinderen die weenden, iemand die iets liet vallen, volwassenen die babbelden, gsm’s die afhingen, … Ook vloog er een vogel rond. Het was er wel verrassend fris. Helaas was dit het begin van mannen en zelfs vrouwen die foto’s van ons trokken. Niet omdat supermooie fotomodellen zijn, maar omdat we blank zijn. Dit noemen we de blankenvloek.
De vierde stop was Qutab Minar. Dit is een zeer grote pilaar die ietswat scheef gebouwd is. Hier staan we op veel foto’s van vreemden. Ze vroegen het allemaal zeer vriendelijk, dus het was moeilijk om af te slaan. Helaas waren er ook nog die ‘zeer subtiel’ foto’s van ons trokken. Soms zwaaiden we ze weg, maar dan werden we achtervolgd tot ze een foto hadden = de blankenvloek. We hebben er een boom ontdekt vol met papegaaien. Zelfs moederpapegaaitjes die de kleintjes eten gaven in hun nestje.  Eline en jonathan hebben een fotoshoot gekregen van een bewaker, gelukkig met het fototoestel van jonathan. Laurence en Astrid hebben in 10min alles bezocht omdat we te weinig tijd hadden, maar wat blijkt dat we pas een half uur later vertrokken zijn. Naast de pilaar stond er een zeer kleine pilaar. Mensen namen hier ook veel foto’s van. Wij vonden dit raar omdat er een 100x grotere naast stond, maar blijkbaar was het een pilaar in een soort metaal dat nooit roest.
Als laatste hebben we de gateway van India gezien. We hebben het niet bezocht omdat het gesloten was voor de veiligheid. Er is onlangs een poging tot aanslag geweest, waardoor het nu niet voor publiek openstaat. Er stond een brandende vlam onder om de soldaten te herdenken. Aan de overkant was er een markt waar we pani puri hebben gegeten. Voor ons was het de zoete versie en voor lena’s familie de pikante versie. We hebben dit ook eens geproefd, maar snel terug een zoete gegeten om de pikantheid weg te werken. Hierna was het tijd om uitgeteld op ons bed te ploffen.
De volgende dag werden we aangeraden om een lange broek aan te trekken om in de moskee te mogen die we die dag gingen bezoeken. Eerst zijn we het rode fort gaan bezoeken. Dit was een zeer mooi fort vol historie en mooie verhalen. Er was veel volk die het bezocht, dit heeft ervoor gezorgd dat we er niet van hebben genoten. Want de blankenvloek was een enorme vloek. We konden bijna nergens lopen zonder dat iemand foto’s van ons trok. Op een bepaald moment konden we zelfs nergens kijken zonder in een camera te kijken. Nadeem (een familielid die mee was) heeft bijna ruzie gemaakt met anderen omdat het erover was. Hierdoor werden we even met rust gelaten en hadden we ook een publiek. Maar na 5min was het alweer over. Eline heeft haar broer gebruikt als man zodat ze minder last gevallen werd en dit heeft geholpen. Niet veel later hebben de anderen zich erbij gevoegd. Hij had een harem.
Na het rode fort zijn we gaan eten in een klein gezellig restaurantje vlakbij de Friday Mosque of Jama Masjid. Er aten heel veel andere blanken, dus we werden gerustgesteld dat onze maag het aan ging kunnen. Toen we vol zaten van het lekkere eten zijn we de moskee gaan bezoeken. Aan de ingang werden we tegengehouden dat we geen foto’s mochten nemen, behalve als we 300roepies betaalden. We moesten onze schoenen uitdoen en we merkten onmiddellijk dat de grond heel warm had. Gelukkig waren er matten waar we konden oplopen. In het midden was er fonteintje waar de mensen hun niet bedekte plaatsen reinigden voordat ze de moskee binnengaan. We wandelen op ons gemakje rond langs alle ingangen totdat Eline werd tegengehouden door een man die niet kon spreken maar haar bleef duwen. Hij maakte rare gebaren en duwde haar weg. Na lang vragen wat er was en waarom hij dat deed kwam er een andere man. Blijkbaar moest ze meer kleren aandoen. We hadden alle drie een lange broek aan en onze sjaal op onze schouders en hoofd, enkel onze armen waren semi onbedekt. In de eerste ingang was dit geen probleem en andere toeristen liepen binnen de tempel zelf met schouders bloot. Helaas maakten ze hier veel drama rond. Je kon een lange jurk huren aan de gate, maar we wilden niet betalen. De familie die mee was begon met hun te discussiëren dat het belachelijk was omdat anderen er erger rondliepen. Dus besloten we om weg te gaan. Aan dezelfde gate was een moslim aan het roken en vertelde een lokale gids dat zijn toeristen ook steeds een jurk moesten aandoen, ookal waren ze bijna volledig bedekt. Ze noemen dit pure geldklopperij.  Na deze gebeurtenis zijn we naar het hotel gegaan om ons bagage te maken om naar Agra te vertrekken. 


zaterdag 13 april 2013

Eerste Scooterrit


Zoals al eerder vermeld kreeg het scooterritje in Goa een apart blogbericht, het was veel te speciaal om het gewoon eventjes te vermelden. We hebben een scooter gehuurd om naar de zaterdagavondmarkt te gaan een 6tal km verderop. Voordat we er effectief mee konden rijden moesten we het eerst even uittesten. Het was helemaal anders dan in België. Als eerste was het een scootie zonder versnellingen. Vervolgens waar in België de noodstop staat, staat in India de aan en uit knop van de verlichting. Ook is er nog een aparte knop om je lichten sterker of zwakker te zetten. Astrid ws verward door de lichten, maar toch wilde ze een testritje maken. Na eventjes sukkelen ging het al vlotter totdat mensen bleven roepen naar haar: ‘you’re on the wrong side of the road!’. Hierdoor besefte ze pas dat je daar aan de linkerkant moest rijden. Ze stopte en keerde langs de juiste kant van de weg terug. Alleen nog steeds zonder lichten want ze wist niet hoe het werkte. Hierdoor was ze op van de zenuwen wanneer we nog 6km naar de markt moesten rijden. Ze wilde er zo snel mogelijk vanaf zijn.
Terug aangekomen in de guesthouse hebben we hulp gevraagd aan twee fransmannen die toevallig ook in onze guesthouse verbleven. Ze hebben het ons vriendelijk uitgelegd, waarna we konden vertrekken naar de markt. Voordat we effectief vertrokken naar de markt hadden we afgesproken met het koppeltje dat ons meevroeg. Op weg naar daar zijn we te voet gegaan met de scooter aan de hand. Want we hadden benzine nodig. Na een aantal keer vragen om een tankstation kwamen we tot conclusie dat er geen tankstations waren. Het waren winkeltjes die benzine verkochten. Bij een vriendelijk mevrouw hebben we onze brommer halfvol getankt. Het laatste stukje naar het koppeltje heeft Astrid geprobeerd om met Eline en Laurence achterop te rijden. Het was moeilijk, maar het was gelukt.
Aangekomen in het hotel van het koppeltje wilde Astrid zo snel mogelijk vertrekken. Ze was op van de zenuwen en totdat we niet vertrokken, ging het niet verbeteren. Toen we uiteindelijk klaar waren om te vertrekken merkten we op dat we 3 scooters hadden voor 6. Laurence kroop achterop bij Shirley en Astrid reed met Eline achterop verder. Eenmaal vertrokken was alles goed gegaan. De zenuwen waren weg! Astrid stak Laurence en Shirley voorbij omdat ze te traag reden, dus het ging zeer goed. Bij de aankomst op de markt was Astrid opgelucht. Ze was blij dat het voorbij was en trots op haarzelf dat het gelukt is!
Op de markt merkten we dat de anderen veel sneller overal doorliepen dan ons. Dus we hadden afgesproken dat wanneer ze wilden vertrekken ons maar moesten bellen. Een kleine 2uurtjes later werden we al opgebeld door hun. Ze gingen naar huis. In een impulsieve beslissing hebben we gezegd dat we nog gingen blijven. Alleen betekende dit dat we met drie op één scooter terug moesten. Toen wij uiteindelijk aanstalten maakten om terug te keren, merkten we dat er geen verkeer meer was. Het was een rustig terugritje. Het verliep vlot en we zijn na even de weg kwijt te geraken veilig aangekomen. Dit laatste was nog grappig. We kwamen op een kruispunt en we wisten niet meer welke afslag. We probeerden de meest linkse weg, maar we keerden al snel terug toen we niets herkenden. Daarna probeerden we de meest rechtse weg, maar hier kwamen we nog sneller tot de conclusie dat we fout waren. De weg  veranderde al snel in een donker kronkelpad. De laatste optie was de juiste. Toen we aan het discussiëren waren waar we verder moesten afslaan, reden we onze guesthouse voorbij. We waren er veel sneller dan we dachten!

 


Schoolervaring Astrid


Aan de stijl van de leerkrachten in het algemeen was het in het begin enorm wennen. De leerkracht waar ik bij sta in Bandra valt heel goed mee. Ze geeft echt les, blijft in de klas gedurende de lesuren en is lief voor de kinderen. Telkens wanneer ik iets voorstel of vertel waar ik aan bezig ben zegt ze 'ok'. Ik ben er nog niet uit of dit wil zeggen dat ze goed vindt wat ik doe of ze me gewoon niet begrijpt.
De leerkracht van de klas waar ik bij sta in Colaba is een ander paar mouwen. Ze is zeer vaak niet aanwezig in de klas. Vaak zit ze in haar lokaaltje ernaast en is ze sessie aan het voorbereiden voor de kinderen met autisme die ze individueel begeleid. Ondertussen wachten de kinderen in haar klas tot ze klaar is. Telkens wanneer ik haar zie heeft ze nieuwe werkjes voor me. Die bestaan vooral uit het uitprinten en lamineren van visualisaties in de klas. Ze verzint ook vaak 'excuses' om niet te moeten werken. Zo had ze last van haar spieren door het veranderende weer, heeft ze rugpijn, moet ze voor haar man zorgen, is ze bezig aan een ander project of is ze familie gaan bezoeken. Het komt er dus vaak op neer dat ik alleen voor de klas sta. Wanneer ze wel in de klas aanwezig is, laat ze de kinderen puzzels maken. Er zijn in totaal een twintigtal puzzels en 10 kinderen. De kinderen kennen ze dus allemaal al vanbuiten.
In Bandra sta ik maandag, woensdag en vrijdag in een klas met 8 kinderen tussen de 9 en de 12 jaar oud. De kinderen hebben verschillende beperkingen. De kinderen waar ik mee werk zijn een jongen met ADHD en een meisje met het syndroom van Down en ADHD. In het begin deed ik met hen oefeningen om hun aandacht langer te leren vasthouden. Nu zijn we vooral aan het voorbereiden en herhalen voor de komende examens. Met Adil, de jongen met ADHD, klikte het meteen. Hij krijgt van de leerkracht vaak een pauze om wat stoom af te blazen en dan gaan we een wandelingetje maken, spelen we tikkertje op de speelplaats of laat ik hem een beetje tegen mijn handen boksen.
Vidhi, het meisje,  is nogal een karaktertje. Wanneer ik bijvoorbeeld in het begin van de stage naast haar ging zitten in de klas, stond ze op en ging ergens anders zitten. Ook werkte ze bijvoorbeeld net zo lang tegen tot de leerkracht moest tussen komen, waarna ze in dertig seconden weer braaf op haar plaats zat en mee deed met de les. Wanneer ik dan weer met haar probeerde te werken begon het hele spel opnieuw. Ze nam het materiaal af, stak het in de kast of in haar zakken, ging haar in een hoekje van de klas zetten met haar rug naar mij of liep de klas uit. Een mooi voorbeeld van hoe ze is: Eline, Laurence en ik moesten naar een presentatie in het auditorium en liepen mijn klas voorbij. Vidhi zat buiten en zag ons voorbij komen. Ze ging naar Eline en Laurence, gaf hen een knuffel, keek naar me en liep me voorbij de klas in. Nu naar het einde van de stage toe kent ze me al beter en loopt ze niet meer weg. Kaarten, scharen en puzzelstukken verdwijnen wel nog regelmatig.
In Colaba vind ik vooral Aslam een geweldige aanwinst in de klas. Hij kan niet spreken, maar begrijpt Engels zeer goed en moet steeds lachen om mijn mopjes. Door ja/nee vragen te stellen kan ik goed met hem communiceren. Ook Ketan kan niet spreken of lopen, maar begrijpt alles wat ik zeg. Verder zijn er in de klas twee jongens die kunnen spreken. Dit is meestal wel in Hindi. Deze twee jongens moeten de leerkracht vaak helpen waardoor ze denken dat ze meer mogen dan de andere kinderen in de klas. Dit kan soms eens botsen. Er zitten in de klas vier meisjes. Die zijn zeer rustig en meegaand.
Met deze klas ben ik mee op tweedaagse geweest. Dit zorgt meteen voor een betere band met de kinderen. 
Al bij al is het een kwestie van de kinderen te leren kennen en nieuwe manieren te vinden om te communiceren. 

schoolervaring Laurence


Ik heb al heel veel leuke momenten meegemaakt op de werkvloer. Jammer genoeg is onmogelijk om deze allemaal te beschrijven. Het zou eigenlijk wel lukken, maar dan heb ik een heel boek. Ook zijn er wat mindere zaken gebeurd. Ik zal de situaties eruit nemen die ik het belangrijkste vind en het leukst om  over te schrijven.
In Bandra sta ik in een klas van 10 jongeren met een leeftijd tussen 11 en 16jaar. Ik heb de opdracht gekregen om 2 jongeren uit deze klas individueel te begeleiden. Naarmate ik hier langer was, kreeg ik meer kinderen om mee te werken. Nu begeleid ik ze allemaal individueel. Ik zal ze ook niet allemaal bespreken, maar ik kan in het algemeen wel een paar zaken vertellen. Er zijn 2 kinderen zonder fysieke beperking, wat wil zeggen dat alle anderen een rolstoel nodig hebben. En er is maar 1 kind die volledig verbaal kan communiceren. De anderen kunnen klanken en woorden geven, maar niet goed praten.  Ik zal 2 kinderen bespreken, dit zijn degene die ik individueel ondersteun.
Als eerste is er een jongen die me iedere keer opnieuw doet lachen, hij is schitterend. Hij heet Yash en is de enige verbale jongen. Hij heeft een verstandelijke beperking en een licht visuele beperking. Waarom hij me zoveel doet lachen, is moeilijk om uit te leggen, maar ik zal mijn best doen! Hij is zeer impulsief en enthousiast. Bijvoorbeeld de eerste weken dat ik hier was zei hij iedere morgen: ‘hey Laurence, what’s your name?’ waarna ik antwoordde dat hij het al wist omdat hij me zo begroet had. Ook vroeg hij steeds waar ik vandaan kwam en hoe oud ik was. Iedere keer opnieuw zei ik dat hij goed moest denken omdat hij het antwoord wist. Uiteindelijk kon hij steeds opnieuw op het juiste antwoord komen. Hij zingt zeer veel en zeer graag. Uit het niets begint hij een liedje te zingen. Bijvoorbeeld: doremi van the sound of Music, hoofd-schouders-knie-en-teen, blackberry en zoveel indische liedjes. Hij doet altijd met een imitatie van de instrumenten of een probeersel van de dansjes. Ook heeft hij bepaalde bewegingen die echt grappig zijn. Hij is zeer gefocust op netheid, waardoor hij draadjes die loshangen van de kleren vast neemt tussen twee vingertjes en het probeert los te trekken, zeer voorzichtig maar hard genoeg om het eraf te krijgen, een vlekje op zijn bank krabbelt hij ervan, verf aan zijn vingers kan hij niet verdragen dus om de zoveel seconden gaat hij zijn handen gaan wassen.  Hij leert alles door herhaling, waardoor je zoveel moet zeggen tot hij het weet. Hij armworstelt graag, alleen trekt hij je arm plat ipv duwen. Maw hij laat de andere winnen, maar denkt dat hij zelf wint. Ook wanneer je zegt dat hij moet nadenken, doet hij leuke bewegingen. Hij tikt dan met zijn vinger tegen slaap alsof hij echt diep aan het nadenken is. Hierbij herhaalt hij steeds: ‘think, think, think, …’ Er is zoveel meer dat ik over hem kan vertellen, maar het is moeilijk voor jullie om te begrijpen. Daarom zal ik proberen om een filmpje te maken van hem. Alleen al voor een leuke herinnering voor mij, maar ook voor jullie om een beeld van hem te vormen. Als laatste wat leuk is om te vertellen over hem, is dat wanneer wij naar Colaba gaan. Hij de volgende dag nog gelukkiger reageert als hij mij ziet. Wanneer ik er niet ben, vraagt hij constant aan de leerkracht: ‘where’s laurence?’ .
Vervolgens heb je Nachiket. Het is een jongen met autisme en hypersensitiviteit. Hij communiceert niet verbaal, enkel via lichaamstaal. In het begin was het zeer moeilijk om met hem te werken. Hij reageert vaak agressief. Niet enkel naar mij toe, maar ook naar zijn moeder, leerkracht, andere kinderen. Hij trekt aan haar van anderen, bijt op materiaal, gooit met zaken zoals een boek of zelfs een tv, krabbelt anderen (hierdoor heb ik 2 schrammen op mijn hoofd, ze zijn gelukkig bijna weg!) Maar hij kan ook zeer lief zijn. Hij neemt e hand vast en legt hij hoofd erop om aan te tonen dat hij vrienden wil zijn. Hij kan knuffels geven uit het niets. Hij gaat soms naar andere kinderen en komt aan hun gezicht om te tonen dat hij hen als vriend ziet. Het negatieve komt meer en meer naar boven omdat hij zijn structuur verliest. Hij is van in de voormiddag naar school te gaan, verandert naar enkel de namiddag. Niet zo’n goed idee. Maar ik heb een structuurbord voor hem gemaakt, waardoor hij weet wat er van hem verwacht wordt. Dit helpt goed. Alleen houdt er bijna niemand zich aan de structuur. Hij heeft nu ook een beloningssysteem. Er wordt overlegd met de therapeuten om meer gedragstherapie te geven aan hem. De laatste tijd komt hij niet veel doordat het examens zijn. Na een tijdje aanpassen lukt het om het examen van hem af te nemen. Hij is zeer intelligent.
Tenslotte doe ik Bandra zoveel meer dan enkel de kinderen begeleiden. De leerkracht vraagt me steeds opnieuw om bepaalde dingen te knutselen, examen af te nemen in andere klassen, spelletjes spelen met de klassen, toezicht houden in andere klassen, … . Naarmate de stage eindigt, voel ik me hier meer en meer thuis.
In Colaba zit ik in een klas met kinderen van 6-7jaar. Er kunnen er 3 van de 10 Engels spreken. De anderen begrijpen alles, maar kunnen geen Engels praten. Het levert nog grappige situaties op. Ze proberen alles uit te leggen door vanalles en nog wat uit te beelden. Soms begrijp ik snel wat ze bedoelen en andere momenten snap ik er nog minder van. Hier moet ik ook 2 kinderen individueel begeleiden. Alleen zijn die 2 kinderen er zelden wanneer ik er ben. Hierdoor ben ik meer met de andere kinderen bezig. De verantwoordelijke leerkracht loopt ook steeds weg wanneer ze mij ziet. En in de namiddag is ze er nooit. Hierdoor mag ik doen wat ik wil. Ik geef ze knutselopdrachtjes, werkblaadjes die ik terugvind in de kast, … Vanalles en nog wat wat ik met op dat moment kan bedenken. Ik blijf iedere keer tegen de leerkracht zeggen dat ze moet blijven omdat ik geen leerkracht ben. ’s morgens kan ze nu al een uurtje blijven, maar daarna is ze alweer weg. Ze bied steeds haar excuses aan, maar loopt keer op keer weg. Ik ben het ondertussen al gewoon. De leerkracht van de andere klas helpt me wanneer ik iemand nodig heb, dus helemaal alleen ben ik niet.
In Colaba zitten er zeer leuke kindjes. Ze komen bijna allemaal van de sloppenwijken, maar ze blijven steeds optimistisch. Ze lachen de hele dag door, maken grapjes, dansen of doen een beetje zot. Er is een klein meisje die een beetje een groeiachterstand heeft. Haar hoofdje komt tot aan mijn heupen. Wanneer ze achter me staat om me te doen verschieten, is haar gezicht dezelfde hoogte als mijn poep. Ze is zo schattig en lief. Ze komt steeds opnieuw met lange enthousiaste verhalen. Alleen versta ik er niets van. Een ander meisje fluistert steeds in me oren en vertelt me geheimpjes, alleen kan ik ook niet verstaan wat ze zegt. Wanneer ik tegen hen vertel dat ze het moeten vertellen in het engels of toch moeten proberen, herhalen ze het in het Hindi, maar op een zeer traag tempo en met gebaren. Soms kan ik hier iets uit afleiden, maar meestal niet. De meeste jongens in de klas spelen graag tikkertje of doen me verschieten. Ik heb ze geleerd om vliegertjes te maken en ze hebben er ondertussen al zeer veel laten vliegen.
Zo, dit is een deel van mijn schoolervaringen. Ik kan er nog zoveel meer vertellen. Wanneer je meer wilt weten of vragen hebt, mag je ze gerust stellen. Ik zal met plezier alle herinneringen bovenhalen.